Η ‘‘προσγείωση’’ της ελληνικής αποστολής στο Παρίσι για τις συζητήσεις με την τρόικα δεν είχε καθόλου… διεκδικητικούς τόνους, σε πλήρη αντίθεση με τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα του προηγούμενου διαστήματος στο εγχώριο σκηνικό.
Ο υπουργός Οικονομικών Γκίκας Χαρδούβελης προσγείωσε τις προσδοκίες που η ίδια η κυβέρνηση είχε καλλιεργήσει το προηγούμενο διάστημα, λέγοντας ότι τα θέματα της μείωσης του ΕΦΚ στα καύσιμα, του ΕΝΦΙΑ ή της εισφοράς αλληλεγγύης δεν είναι στην ατζέντα των συζητήσεων και ότι η συνάντηση των Παρισίων θα θέσει τις βάσεις για όσα θα γίνουν στα τέλη Σεπτεμβρίου…
Ενώ λοιπόν οι διακηρυγμένες κυβερνητικές διαρροές του τελευταίου διαστήματος μιλούσαν για κάθε είδους ‘‘ελαφρύνσεις’’ , βάζοντας σε πρώτο τη ‘‘λιανική’’ του προγράμματος προσαρμογής, στο στρατόπεδο των δανειστών επικρατεί η αντίστροφη μεθοδολογία: πρώτα οι συνολικές παραδοχές και οι συνολικοί δημοσιονομικοί στόχοι για το 2015-2016 και ύστερα τα επιμέρους μέτρα και οι επιπτώσεις τους. Και φυσικά, καμία ουσιαστική ρύθμιση για το δεύτερο πριν αντιμετωπιστεί το πρώτο.
Για να μπορεί όμως να γίνει η συζήτηση για τους συνολικούς στόχους, υπάρχουν δύο προπαπαιτούμενα: πρέπει να γνωστοποιηθούν τα αποτελέσματα των stress tests της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) για τις ελληνικές τράπεζες και να ευοδωθεί η τρέχουσα -και τελευταία με βάση το ισχύον δεύτερο χρηματοδοτικό πρόγραμμα- αξιολόγηση από ευρωπαϊκής πλευράς.
Στο πλαίσιο αυτό θα λυθεί και το ζήτημα της παραμονής ή όχι του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα. Όπως είχαμε σαφώς προϊδεάσει, οι κυβερνητικές φαντασιώσεις περί χωριστής συμφωνίας με το ΔΝΤ για άμεση εκταμίευση 3,6 δισ. ευρώ ώστε η κυβέρνηση να… ενισχυθεί διαπραγματευτικά απέναντι στις Βρυξέλλες, ήταν όνειρα καλοκαιρινής νυκτός. Η τελική απόφαση για την παραμονή ή όχι του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα είναι μια απόφαση που θα ληφθεί με γνώμονα όχι απλώς τα συνολικά δεδομένα του ελληνικού προγράμματος αλλά και ευρύτερα, διεθνή, γεωπολιτικά δεδομένα.
Σε κάθε περίπτωση, αυτή η απόφαση συναρτάται και με το νέο δάνειο προς την Ελλάδα και με το πλαίσιο της από δω και στο εξής ευρωπαϊκής επιτήρησης του ελληνικού προγράμματος. Το σχέδιο να υπάρξει νέο δάνειο που θα ενσωματώνει και το υπόλοιπο του δανείου του ΔΝΤ προς την Ελλάδα, ώστε το Ταμείο να ‘‘πάρει τα λεφτά του’’ και να αποχωρήσει από το πρόγραμμα, είναι στο τραπέζι, αλλά συνεκτιμώνται διαρκώς τα νέα δεδομένα – ένα σηγμαντικό εξ αυτών είναι και οι εξελίξεις στην Ουκρανία και η σχέση μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας σε αυτό το ζήτημα.
Στην πραγματικότητα, λοιπό, στο Παρίσι ξεκινάει απλώς η ‘‘μεγάλη διαπραγμάτευση’’ με τους δανειστές, με όλα τα μεγάλα θέματα στο τραπέζι. Τα ζητήματα της τελευταίας ευρωπαϊκής αξιολόγησης στο πλαίσιο του δεύτερου χρηματοδοτικού προγράμματος είναι απλώς ένα στοιχείο της όλης συζήτησης και εντάσσονται απόλυτα στο συνολικό της πλαίσιο. Έτσι, η ουσιαστική συνέχεια θα δοθεί στην Αθήνα σε 15 περίπου μέρες και τα θέματα θα κλείσουν μέχρι και την κατάθεση του προϋπολογισμού.
Χωρίς τα 3,6 δισ. ευρώ του ΔΝΤ άμεσα, η κυβέρνηση δεν μπορεί να παρελκύσει αυτή τη συζήτηση. Όταν λοιπόν διαγραφεί το περίγραμμά της και οι όροι της (μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου), θα πρέπει να πάρει μια γενναία απόφαση: είτε πάει σε άμεσες εκλογές μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου (ζητώντας πολιτική εντολή για να υλοποιήσει το ‘‘πακέτο’’ συμφωνίας με τους δανειστές, που θα παρουσιάσει σαν την οριστική ‘‘σωτηρία’’ ) είτε θα εξαντλήσει τα χρονικά περιθώρια έως το Φλεβάρη, στο ‘‘παραπέντε’’ της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας…
