Οι φημολογούμενες προθέσεις της κυβέρνησης να αναλάβει μονομερείς πρωτοβουλίες στο ζήτημα οριοθέτησης της ελληνικής ΑΟΖ εγείρει πολλά ερωτηματικά για την φερεγγυότητα της ασκούμενης εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής. Η Ελληνικη ΑΟΖ δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται από την ελληνική πολιτική ελίτ και τα εκδοτικά συγκροτήματα ως ένα πεδίο εκδίπλωσης κινήσεων που υπακούν στις επικοινωνιακές ανάγκες ενός πρωθυπουργικού επιτελείου. Η κυβέρνηση οφείλει να κινηθεί πολύ προσεκτικά σε τόσο θολά γεωπολιτικά νερά εν μέσω οικονομικής κρίσης.
Κανείς δεν θέλει αμφιβάλει πως ο πρωθυπουργός διαπνέεται από μια λογική στα εθνικά ζητήματα που δεν ταυτίζεται με έναν φοβικό κατευνασμό απέναντι στην Τουρκία, σε αντίθεση με τις κυβερνήσεις Σημίτη και Παπανδρέου. Όμως για να εξέλθουμε από μια διαχρονική παθητικότητα που χαρακτηρίζει τους φορείς της εξωτερικής πολιτικής μας και να αξιώσουμε μια πιο δυναμική παρουσία στα γεωπολιτικά παίγνια της Ανατολικής Μεσογείου, προαπαιτούνται διεθνείς συμμαχίες και εσωτερική κινητοποίηση οικονομικών πόρων και ανθρώπινου δυναμικού. Έτσι, λοιπόν, αν υπάρχει ένας τέτοιος φιλόδοξος σχεδιασμός που παραμένει επτασφράγιστο μυστικό στα κιτάπια του Μαξίμου, καταρχήν θα έπρεπε ήδη να έχει υποστηριχτεί από μια σωρεία διπλωματικών πρωτοβουλιών με τις όμορες χώρες περάν της προβληματικής γείτονος. Εξ όσων γνωρίζουμε η τελευταία ελληνική κυβέρνηση που κινήθηκε προς αυτή την κατεύθυνση ήταν εκείνη του Κώστα Καραμανλή…
Ακόμη και αν είναι εκπονημένο άλλα εκκρεμεί προς το παρόν ένα τέτοιο πρόγραμμα πυρετωδών επαφών με διεθνείς και περιφερειακούς δρώντες, θα είχαμε μία διαφορετική εικόνα στην περίπτωση των εξοπλιστικών μας σχεδιασμών από αυτή που επικρατεί την τελευταια τριετία. Η λίστα με περιπτώσεις πολεμικού ή βοηθητικού υλικού που πρέπει να αντικατασταθούν για είναι μάχιμες οι ένοπλες δυνάμεις είναι μακρά… Αλλά δεν χρειάζεται τόσο εμβριθής ανάλυση, όταν προ ήμερων στο ΚΥΣΕΑ έγινε ολόκληρο θέμα για το αυτονόητο που είναι η παραγγελία ανταλλακτικών για τα μαχητικά μας αεροσκάφη τύπου F-16! Ειλικρινά, ποιος θεωρεί ότι μπορεί να οριοθετήσει ΑΟΖ στο Αιγαίο χωρίς αξιόπιστη αποτρεπτική ικανότητα έναντι οποιουδήποτε θελήσει να δοκιμάσει την αξιοπιστία της εθνικής μας ασφάλειας.
Μάλιστα, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα κάθε άλλο πάρα ανιαρή θα αποκαλούσε κάποιος τις αντιδράσεις των τουρκικών αξιωματούχων σε ενδεχόμενες ελληνικές μονομερείς κινήσεις για το ζήτημα της ΑΟΖ. Μπορεί κάποιοι να καθησυχάζουν πως η Τουρκία είναι αρκετά απασχολημένη με το Κουρδικό και το υπό κατάρρευση καθεστώς της Σύριας, ωστόσο ποιός από αυτούς υπολογίζει το ενδεχόμενο η Τουρκία να προβεί σε ανορθολογικές κινήσεις;
Η Τουρκία του Νταβούτογλου, ιδίως αν οι εξελίξεις στο Κουρδικό και στη Συρία δεν της «βγουν» όπως σχεδιάζει, δεν θα διστάσει να εξάγει το κλίμα εσωτερικής αποσταθεροποίησης της στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Πόσο μάλλον αν η ελληνικη πλευρά υπερτιμήσει τις διεθνείς συγκυρίες και λειτουργήσει βεβιασμένα, η Τουρκία δεν θα χάσει την ευκαιρία να παρουσιαστεί ακόμη και ως θύμα ενός μονομερούς ελληνικού μαξιμαλιστικού σχεδιασμού που θα της δώσει περισσότερα διεθνή ερείσματα για τουλάχιστον περαιτέρω γεωοικονομικές αξιώσεις στα δυτικά της σύνορα.
Η ΑΟΖ δεν είναι παιχνίδι εσωτερικής κατανάλωσης. Ούτε προσφέρεται για «διαρροές» όπως αυτή που έγινε προσφάτως στο «Βήμα». Η άστοχη «διαρροή» το μόνο που κατάφερε ήταν να δώσει το περιθώριο στον τούρκο ΥΠΕΞ να προειδοποιήσει με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο την Αθήνα ότι δεν είναι σε θέση και δεν την παίρνει για λεονταρισμούς στο Αιγαίο αυτή την εποχή.
Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, τέτοιου είδους κινήσεις δεν έγιναν την εποχή των «παχιών αγελάδων», είναι δυνατόν να τις κάνουμε τώρα που κρεμόμαστε από τις διαθέσεις της Μέρκελ και τρέμουμε κάθε δεκαπενθήμερο να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις;
Ή προετοιμαζόμαστε σωστά και σε όλα τα μέτωπα δια παν ενδεχόμενο ή ακολουθούμε τη σώφρονα προτροπή στην ακροτελεύτια φράση του «Tractatus Logico-philosophicus» του Λούντβιχ Βιτγκενστάιν, σύμφωνα με την οποία: «Για όσα δεν πρέπει να μιλάει κανείς, για αυτά πρέπει να σωπαίνει». Και ο νοών, νοείτο!
