Το πρωτάθλημα της δεύτερης κατηγορίας στο ποδόσφαιρο έγινε τα τελευταία χρόνια σημείο αναφοράς και… διαφθοράς. Με στημένα, με λαμόγια, με όλα τα «όμορφα».
Στη φετινή περίοδο δε μεταμορφώθηκε ξαφνικά σε αγγελικά πλασμένο, αλλά δίχως αμφιβολία ήταν το συναρπαστικότερο πρωτάθλημα που έγινε ποτέ στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Με τις μισές ομάδες να διεκδικούν την άνοδό τους στην τελευταία αγωνιστική. Και με το ενδιαφέρον αμείωτο στα πλέι οφ που ακολουθούν.
Η ιστορική επιστροφή του Απόλλωνα στη Superleague είναι ένα σημαντικό γεγονός. Ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι ότι με την επάνοδο του Εργοτέλη, η Κρήτη θα έχει για πρώτη φορά στα χρονικά τρεις ομάδες στη μεγάλη κατηγορία, μαζί με ΟΦΗ και Πλατανιά. Ο δε προβιβασμός της Καλλονής φέρνει την Μυτιλήνη μετά από πολλά χρόνια (από την εποχή του Αιολικού) στο προσκήνιο του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Τρεις ακόμη ομάδες της περιφέρειας (Ολυμπιακός και Νίκη Βόλου, Παναιτωλικός) θα διεκδικήσουν μαζί με τον Ηρακλή το τελευταίο εισιτήριο της ανόδου.
Κι είναι πολύ σημαντικό, για ένα πρωτάθλημα που πλήττεται από οικονομική αφερεγγυότητα και από μόνιμη αναξιοπιστία, για ένα πρωτάθλημα που αντί να συρρικνώνεται για να γίνει ανταγωνιστικό και να επιβιώσει αυξάνει τις ομάδες του, να έχει τουλάχιστον ομάδες από διάφορες περιοχές της χώρας.
Δεν λύνει το πρόβλημα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου το ότι 10 ή 11 από τις 18 ομάδες του νέου πρωταθλήματος θα είναι εκτός Αθηνών και Θεσσαλονίκης. Κάνει, όμως, λιγότερο ενοχλητικό αυτό το ακατανότητο «στρίμωγμα» και δίνει την ελπίδα πως κάποιες νέες υγιείς δυνάμεις θα αναπτυχθούν, όπως συνέβη με τον Αστέρα Τρίπολης (διοικητικά και αγωνιστικά) ή τον ΠΑΣ Γιάννενα (αγωνιστικά).
Κάτι είναι κι αυτό. Ή, αλλιώς, «παρηγοριά στον άρρωστο».
