«Μοιάζει σχεδόν με πολιτικό κλισέ: Η κρίση οδηγεί τους πολίτες μίας χώρας σε ξενοφοβία και σε στροφή των κοινωνιών στις τάξεις των εθνικιστικών κομμάτων…
Η έλλειψη ασφαλών θέσεων εργασίας και σπιτιών, φέρνει την κατακόρυφη πτώση του βιοτικού επιπέδου. Από τη Μεγάλη Βρετανία, την Ισπανία έως την Ελλάδα αναδύεται ένα κύμα κατά των μεταναστών και των ξένων που καταλαμβάνουν τις λίγες θέσεις εργασίας που έχουν απομείνει ελεύθερες» γράφει ο Guardian με αφορμή το συνέδριο των Podemos το οποίο καταγράφει τις δυνάμεις των νέων αριστερών σε μια Ευρώπη που βυθίζεται στην κρίση.
Η Ισπανία -ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παράδειγματα των χωρών που έχουν πληγεί από την κρίση- «βρίσκεται σε σύγχυση» γράφει η βρετανική εφημερίδα στο άρθρο με τίτλο: « Ζήτω οι Podemos. Η Αριστερά δείχνει να μπορεί να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες και να αναδειχθεί μέσα από την κρίση». Οι Ισπανοί ψηφοφόροι έστρεψαν το ενδιαφέρον τους προς την αριστερά και όχι προς την άκρα δεξιά. Κάπως έτσι γεννήθηκε το κίνημα των Podemos που κάθε μέρα αυξάνει τις δυνάμεις του. Με κύριο σύνθημα «Οι Ισπανοί δεν πρέπει να πληρώσουν για την κρίση», οι Podemos κατάφεραν να βγάλουν πέντε ευρωβουλευτές και να πάρουν 1,2 εκατ. ψήφους στις πρόσφατες Ευρωεκλογές. Η ελίτ της Ισπανίας δέχθηκε ένα χτύπημα από εκεί που δεν το περίμενε. Συνήθως αυτά τα κινήματα αν δεν έχουν κάποιον ηγέτη να τα στηρίζει χάνονται με τον καιρό. Οι Podemos τον βρήκαν στο πρόσωπο του Pabro Iglesias. Η δύναμη αυτών των κινημάτων είναι οι νέοι, σε αντίθεση με τους γηραιότερους που παραμένουν σταθεροί στα παραδοσιακά κόμματα. Ακόμη κι έτσι, όμως, οι συσχετισμοί αλλάζουν, σημειώνει το άρθρο.
Οι Podemos, όμως, είναι μόνοι τους στην Ευρώπη, σημειώνει ο Guardian. Στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ επισκίασε το ΠΑΣΟΚ. Οι ψηφοφόροι του σοσιαλιστικού κόμματος πέρασαν στις τάξεις της αριστεράς, όταν το κόμμα τους στήριξε τα μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν στη χώρα. Το ίδιο συμβαίνει στη Σλοβενία και στην Ολλανδία. Όλα αυτά κάτι δείχνουν.
Μπορεί αυτά τα κινήματα να μην περνούν από χώρα σε χώρα -λόγω της διαφοράς της πολιτικής κουλτούρας- ωστόσο δείχνουν πως η πολιτική κρίση στην Ευρώπη είναι δεδομένη. Η Αριστερά στην Ευρώπη δείχνει να μπορεί να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες και να αναδειχθεί μέσα από την κρίση, καταλήγει το άρθρο.
