Γράφει ο Παύλος Χρήστου
Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης δύο χρόνων με διακυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. μπορούμε να διατυπώσουμε ορισμένες απόψεις για το μέλλον της Αριστεράς και για τα πολιτικά ζητήματα που οφείλει να απαντήσει, μέσα σε ένα περιβάλλον κρίσης. Κάθε εποχή υιοθετεί μια εικόνα του εαυτού της, που ενοποιεί το σύνολο της εμπειρίας της σε έναν νεωτεριστικό Λόγο εννόησης. Είναι ο λόγος για να ξεπεράσει τους περιορισμούς της. Οι πράττοντες αναγνωρίζουν την ταυτότητά τους στους κανόνες της πραξεολογίας, τους προσωποποιούν και τους τροποποιούν..
Το πρόσταγμα της ριζοσπαστικής δημοκρατίας προκύπτει ως η μόνη ίσως εναλλακτική επιλογή, για όσους δεν δέχονται ότι, οι υπαρκτές φιλελεύθερες καπιταλιστικές δημοκρατίες συνιστούν το τέλος της Ιστορίας, αλλά συνειδητοποιούν ότι η Αριστερά έχει τη δύναμη και τη δυνατότητα για μια εναλλακτική επιλογή, αυτήν της ριζοσπαστικής δημοκρατίας και αυτό ενέχει την επέκταση και εμβάθυνση μιας δημοκρατικής επανάστασης.
Αυτό το πρόσταγμα, παρότι τοποθετείται πέρα από τις παραδοσιακές θεωρήσεις της υποκειμενικής πολιτικής δράσης ή του ιστορικού υποκειμένου, ισοσκελίζει αυτή την απώλεια, με την πολιτικοποίηση νέων κοινωνικών πεδίων, από μια πολλαπλότητα νέων κοινωνικών δρώντων. Πλουραλισμός σημαίνει απόρριψη των φαντασιώσεων μιας πλήρους και απόλυτης συναίνεσης, μιας αρμονικής συλλογικής θέλησης, και αποδοχή του μόνιμου χαρακτήρα των πολιτικών συγκρούσεων και του ανταγωνισμού. Έτσι, η δημοκρατία ξεπερνά το δίλημμα ανάμεσα στην ουσιοκρατική, ολοκληρωτική εμμονή, σε μία a priori καθολικότητα.
Αυτό έχει σημαντικές πολιτικές συνέπειες, όσον αφορά την ανάπτυξη ενός δημοκρατικού και σοσιαλιστικού πολιτικού προτάγματος, μια και ο σοσιαλισμός, περισσότερο από κάθε άλλον πολιτικό προσανατολισμό, βασίζεται στη ριζοσπαστική κριτική της υφιστάμενης κοινωνικής τάξης και στην ιδέα της υπέρβασής της.
