Γράφει ο Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης
Δεν ξέρω τι θα κατορθώσει να «πετύχει» ο Αλέξης Τσίπρας, για όσο διάστημα παραμείνει στην πρωθυπουργία, αλλά ήδη μπορεί να επαίρεται για την πρώτη -τεράστια- επιτυχία του, αφού κατάφερε το ακατόρθωτο: ένωσε σε κοινή διαμαρτυρία ολόκληρο το μεσαίο χώρο, το μόνο κοινό χαρακτηριστικό του οποίου είναι η φιλοευρωπαϊκή στάση! Μέχρι τώρα, ουδείς αρχηγός ή -πιο σωστά- αρχηγίσκος, είχε καταφέρει να ενώσει το χώρο έστω για μια κοινή εκδήλωση διαμαρτυρίας. Το κατάφερε, όμως, η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς!
Όντως, όμως, είναι αριστερή η κυβέρνηση Τσίπρα; Το ερώτημα δεν τίθεται λόγω της συνεργασίας με τον ανερμάτιστο και γραφικό Καμμένο, όσο λόγω του ίδιου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Πόσο αριστερή μπορεί να είναι μια κυβέρνηση που αρνείται -εν τοις πράγμασι- την ευρωπαϊκή ένταξη της χώρας; Αν, όπως έλεγε και ο Λεωνίδας Κύρκος, δεν πιστεύουμε στην ικανότητα των ευρωπαϊκών λαών να παλέψουν για τα δικαιώματά τους, τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι θα το πετύχει η ελληνική αριστερά απομονωμένη, χωρίς συμμαχίες και χωρίς τη δυναμική ενός πανευρωπαϊκού κινήματος;
Βεβαίως, η ένταξη σε μια πανευρωπαϊκή αριστερά απαιτεί και προϋποθέτει την αποδοχή όχι μόνο της ιδέας της ενωμένης Ευρώπης, αλλά της ίδιας της δυτικής κουλτούρας. Και, αυτό μοιάζει αδύνατο για τον οπισθοδρομικό, μισαλλόδοξο και βαθύτατα συντηρητικό ΣΥ.ΡΙΖ.Α., τον σκληρό πυρήνα του φαύλου και ανίκανου πολιτικού συστήματος της μεταπολιτεύσεως.
Επίσης, για να είμαστε δίκαιοι, μια Πανευρωπαϊκή Αριστερά πρέπει να επιλύσει αρκετά προβλήματα που εμποδίζουν τη συγκρότησή της, προβλήματα που δεν σχετίζονται με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ή/και την Ελλάδα. Όμως, αυτό ακριβώς είναι ένα ακόμη πρόβλημα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ή -πιο σωστά- συνολικώς της ελληνικής Αριστεράς: ο βαθύτατα αναχρονιστικός χαρακτήρας και η επαρχιακή της νοοτροπία την κρατούν μακριά από τα τεκταινόμενα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτό δεν ωφελεί ούτε την Αριστερά, ούτε την Ελλάδα.
Όταν, προ λίγων ημερών δημοσίευσα το άρθρο «Η Αριστερά -του ψεύδους- πέθανε. Ζήτω η Αριστερά!» ήμουν βέβαιος ότι θα υπάρξουν αντιδράσεις. Κυρίως περίμενα σχόλια του τύπου «τι σε νοιάζει η Αριστερά, εσένα που δηλώνεις δεξιός;» ή «με ποιο δικαίωμα ένας δεξιός κάνει υποδείξεις για την ταυτότητα της Αριστεράς;». Ομολογώ ότι τέτοια επιχειρήματα, όσο και αν αποτελούν και προϊόν αμηχανίας, έχουν μια λογική βάση. Αλήθεια, γιατί να με νοιάζει το μέλλον της Αριστεράς; Γιατί να μην ονειρεύομαι -κι εγώ- την πλήρη εξαφάνισή της από το πολιτικό στερέωμα, ως αποτέλεσμα της καταστροφικής πολιτικής του Αλέξη Τσίπρα;
Αντιθέτως, είχα σχόλια μάλλον υβριστικά, στην καλύτερη περίπτωση ειρωνικά. Δυστυχώς, το επίπεδο της πολιτικής αντιπαραθέσεως είναι πολύ χαμηλό και θα γίνεται ακόμη χαμηλότερο όσο συνεχίζει να κυριαρχεί η γενιά του Πολυτεχνείου και οι επίγονοί της. Όμως, δεν είναι αυτό το θέμα μας σήμερα, το σχόλιό μου για τον «ελληνικό ‘68», τον πραγματικό χαρακτήρα του Πολυτεχνείου και των κινημάτων της δεκαετίας του ’70, θα το αναπτύξω σε ένα επόμενο άρθρο. Σήμερα θα επιμείνω στο «γιατί η Αριστερά» και «ποια Αριστερά», ερωτήματα αλληλένδετα και με διαφορετική απάντηση, αναλόγως ποιο τίθεται πρώτο κάθε φορά.
Είπα και στο προηγούμενο άρθρο μου ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη μιας «αληθινής και σύγχρονης Αριστεράς, μιας δημιουργικής και δυναμικής αντιπολιτεύσεως» ενώ εξήγησα ότι «οι σημερινοί φορείς της επαναστάσεως είναι άτομα νέα και δημιουργικά, που ενεργούν με όραμα, αλλά σκέπτονται με ορθολογισμό, είναι δηλαδή όλοι όσοι μετέφεραν την παραγωγική διαδικασία και την δημιουργία έξω από τα παραδοσιακά βιομηχανικά πλαίσια, αυτοί που αλλάζουν τον καπιταλισμό και δίνουν νέο νόημα στη δημοκρατία μέσα από τεχνολογικά, επαγγελματικά και κοινωνικά δίκτυα που ουδείς μπορεί να ελέγξει και να χειραγωγήσει!». Είναι προφανές ότι στο πλαίσιο αυτό δεν έχει θέση η Αριστερά της πολιτικής πατρωνείας των συνδικαλιστών και των πάσης φύσεως ευνοημένων του πελατειακού πολιτικού συστήματος, δεν έχει θέση η Αριστερά της διαπλοκής και της οπισθοδρόμησης.
ΓΙΑΤΙ η Αριστερά, εκ φύσεως, δεν μπορεί παρά να είναι φορέας προόδου και εξελίξεως, όχι θεματοφύλακας της αντίδρασης και των πελατειακών κεκτημένων. ΓΙΑΤΙ η Αριστερά, ως θέση, προωθεί και αναδεικνύει το νέο, επιζητά την κοινωνική εξέλιξη για να βελτιώσει την θέση των λιγότερο ευνοημένων και των πάσης φύσεως αδυνάτων, όσων το πολιτικό, το οικονομικό και το κοινωνικό σύστημα κρατούν στη γωνία ή στο περιθώριο. Δε φαντάζομαι να πιστεύει κανείς ότι η εκλογική πελατεία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που μετακόμισε στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α έχει σχέση με τους αδυνάτους και αδικημένους… όση, δηλαδή, έχουν ο Νίκος Ρωμανός και ο υιός Βούτσης με τους ιδεολόγους αγωνιστές και επαναστάτες που έγιναν λαϊκά σύμβολα αντίστασης, αλλά -και κυρίως- σύμβολα δημοκρατίας!
Όμως, ΠΟΙΑ Αριστερά θα μπορούσε να αποτελεί την ευθεία συνέχεια εκείνων των παλαιών επαναστατών; Η δική μου απάντηση είναι απλή και προφανής: μόνον η Αριστερά των Θεσμών μπορεί!
– Η Αριστερά που αντί να παραμυθιάζει το λαό με τις αντιμνημονιακές ανοησίες του κάθε ημιμαθούς «ψεκασμένου», αντί να ανταγωνίζεται σε παραλογισμό το Σώρρα και τους ομοίους του θα μιλά για την απαξίωση των θεσμών που μετέτρεψαν την δημοκρατία σε φαυλοκρατία και την διαπλοκή σε εξουσία.
– Μια Αριστερά που θα θέσει ως πολιτικό της πρόταγμα την συνταγματική αναθεώρηση ώστε να προκύψει ένα πολίτευμα πλήρους διαχωρισμού των εξουσιών και αυξημένου ελέγχου και λογοδοσίας.
– Μια Αριστερά που θα επιζητά την μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή των πολιτών στα κοινά, δημοψηφίσματα και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, ως μοναδική ασφαλιστική δικλείδα έναντι της κυριαρχίας σύγχρονων μέσων επικοινωνίας, αλλά και των προσπαθειών για διατήρηση της κυριαρχίας της διαπλοκής, των κλειστών συστημάτων οικονομικής και πολιτικής εξουσίας.
– Μια Αριστερά που θα ζητά θεσμούς λογοδοσίας και πολιτικού ελέγχου, ενάντια σε στεγανά και ανεξέλεγκτες -δήθεν ανεξάρτητες- αρχές.
– Μια Αριστερά που θα τιμά όσους διαδήλωναν για το «15% για την παιδεία», έστω και δεν είχαν δεύτερο κουστούμι να φορέσουν ή έτρωγαν κρέας μια φορά το μήνα. Για τα παιδιά που δούλευαν πρωί για να πηγαίνουν σε νυχτερινό σχολείο και μετά ξενυχτούσαν με τη γκαζόλαμπα για να πάρουν πτυχίο! Παιδιά που δεν μπορούσαν να φαντασθούν ότι θα υπήρχαν επαγγελματίες φοιτητές που χτίζουν τις πόρτες των πρυτάνεων και καίνε τις σχολές τους! Παιδιά για τα οποία η αριστεία ήταν έννοια συνυφασμένη με την πρόοδο, άρα και με την Αριστερά, αφού την θεωρούσαν και αυτή συνώνυμο της προόδου!
– Μια Αριστερά με όραμα για την Ενωμένη Ευρώπη. Όραμα που θα προτάσσει την ολοκλήρωση της Ευρώπης μέσα από πολιτικές διαδικασίες και θα μεταφέρει το κέντρο βάρους των αποφάσεων στους εκλεγμένους αντιπροσώπους παρά στη διορισμένη γραφειοκρατία!
Θα μπορούσα πολλά ακόμη να γράψω για τα χαρακτηριστικά μιας άλλης Αριστεράς, της αληθώς επαναστατικής Αριστεράς! Όμως, όντως, τι δουλειά έχω εγώ, ένας δεξιός, να ασχολούμαι με το μέλλον της Αριστεράς, όταν η ίδιοι οι Αριστεροί προτιμούν να ασχολούνται μόνο με το παρελθόν; Τελικώς, ίσως και να έκαναν λάθος «τα παιδιά που τους έλεγαν αλήτες…» και να μην ήταν η Αριστερά συνώνυμο της προόδου…
