Γράφει ο Σπύρος Μπόικος
Νέα διπλωματική κρίση στις σχέσεις των δυο λατινόφωνων χωρών αυτή την εβδομάδα σηματοδοτεί η απόφαση της κυβέρνησης του Καράκας να ανακαλέσει τον πρέσβη της από την Ισπανία, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την κίνηση του ισπανού πρωθυπουργού να ζητήσει μέσω twitter την απελευθέρωση του Λεοπόλντο Λόπεζ, ενός από τους ηγέτες της αντιπολίτευσης της Βενεζουέλα. Ο Λόπεζ βρίσκεται στη φυλακή από τον περασμένο Φεβρουάριο με την κατηγορία της υποκίνησης βίας, μετά τις διαδηλώσεις που στοίχισαν την ζωή σε δεκάδες ανθρώπους.
Ο Μαριάνο Ραχόι συναντήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα με την γυναίκα του Λόπεζ, φωτογραφήθηκε μαζί της και στη συνέχεια ανήρτησε την φωτογραφία στο twitter ζητώντας από την κυβέρνηση της Βενεζουέλα την αποφυλάκιση του Λόπεζ και την άρση απαγόρευσης των διαδηλώσεων.
Το Καράκας απάντησε στις δηλώσεις Ραχόι κατηγορώντας τον ότι επεμβαίνει στα εσωτερικά της λατινοαμερικανικής χώρας, ενώ ο πρόεδρος της Βενεζουέλα Νίκολας Μαδούρο σχολίασε ότι ο ισπανός πρωθυπουργός “νομίζει ότι είναι βασιλιάς, ο αφέντης της Αμερικής”. Η κρίση δεν είναι η πρώτη στις σχέσεις των δυο χωρών, καθώς το 2007 ο τότε βασιλιάς της Ισπανίας Χουάν Κάρλος είχε πει σκάσε στον τότε βενεζολάνο πρόεδρο Ούγκο Τσάβες στην διάρκεια μιας συνάντησης στη Χιλή.
Ο Λόπεζ, που είναι μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες της αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα, κατάγεται από πλούσια οικογένεια με επενδύσεις στον πετρελαϊκό τομέα και έχει σπουδάσει στις ΗΠΑ. Κατά μια έννοια αποτελεί ένα σύμβολο για την αντιπολίτευση στη χώρα, αφού αποτελεί σάρκα από τη σάρκα των ανθρώπων που παλεύουν για την ανατροπή της κυβέρνησης από την εποχή της προεδρίας του Ούγκο Τσάβες ακόμη.
Τα ανώτερα στρώματα της κοινωνίας της χώρας ποτέ δεν είδαν θετικά την φιλολαϊκή πολιτική του κομαντάντε και του διαδόχου του, οργανώνοντας κάθε τόσο διαδηλώσεις που καταλήγουν σε συγκρούσεις, πίσω από τις οποίες η κυβέρνηση της Βενεζουέλα βλέπει το μακρύ χέρι των ΗΠΑ. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Βενεζουέλα είναι η ένατη πετρελαιοπαραγωγός χώρα στον κόσμο κατά ημερήσια παραγωγή (εκτίμηση του 2013), πράγμα που την καθιστά έναν ισχυρό παίκτη στο διεθνές πεδίο. Λογικό είναι λοιπόν η εθνικά υπερήφανη και φιλολαϊκή πολιτική του Τσάβες και του διαδόχου του να συναντά πολλές αντιδράσεις, τόσο στο εσωτερικό από το λόμπυ του πετρελαίου, όσο και στο εξωτερικό με τον Λευκό Οίκο να ανησυχεί ότι το παράδειγμα της Βενεζουέλα μπορεί να εμπνεύσει ένα κύμα ανυπακοής στη Λατινική Αμερική και, επιπλέον, να το στηρίξει έμπρακτα, δίνοντας πετρέλαιο στους συμμάχους της.
Παρά τη διεθνή πίεση που δέχεται η Βενεζουέλα σχετικά με την φυλάκιση στελεχών της αντιπολίτευσης και την απαγόρευση των διαδηλώσεων η κυβέρνηση Μαδούρο δεν έχει στην ουσία λόγο να κάνει πίσω. Τα λαϊκά στρώματα που την στηρίζουν εξαιτίας της φιλολαϊκής της πολιτικής έχουν αποδείξει ότι θα υπερασπιστούν την μπολιβαριανή επανάσταση ακόμη και με το όπλο στο χέρι, ενώ η επιρροή της αντιπολίτευσης εξαντλείται στα ανώτερα και τα μεσαία στρώματα, γεγονός που, όπως επισημαίνουν διεθνείς αναλυτές, δεν της επιτρέπει να αισιοδοξεί για οποιαδήποτε αλλαγή φρουράς στο Palacio de Miraflores, το προεδρικό μέγαρο του Καράκας.
