Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Η ομιλία του Τσίπρα στη χθεσινή γενική συνέλευση του ΣΕΒ, όπου είχα την ευκαιρία να τον ακούσω, ήταν καλή.
Επιπλέον, άκουσα με ενδιαφέρον την επισήμανση που έκανε αναφορικά με την ανάγκη μιας κοινής ευρωπαϊκής βιομηχανικής πολιτικής στα πρότυπα της κοινής αγροτικής πολιτικής.
Ωστόσο ο καλύτερος τρόπος για να διεκδικήσει η Ελλάδα κάτι περισσότερο στον τομέα αυτό, ξεκινά από την εθνική πολιτική για τη βιομηχανία. Η οποία σήμερα είναι ανύπαρκτη. Τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα, το πολιτικό ενδιαφέρον ήταν διαρκώς προσανατολισμένο σε άλλους τομείς της οικονομίας και η βιομηχανία βρέθηκε στο περιθώριο. Δυστυχώς σε αυτή την κατεύθυνση λειτούργησε οριζόντια όλο το πολιτικό σύστημα και η αποβιομηχάνιση που συντελέστηκε υπήρξε τεράστιας έκτασης. Ολόκληροι βιομηχανικοί κλάδοι απλά εξαφανίστηκαν και χιλιάδες θέσεις εργασίας χάθηκαν.
Συγκροτημένη βιομηχανική πολιτική υπήρξε μόνο στη διακυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή αμέσως μετά τη χούντα, σε μια προσπάθεια να στηριχθεί η ελληνική βιομηχανία και να μπορέσει να ανταποκριθεί στην ολοένα αυξανόμενη ένταση του διεθνούς και ευρωπαϊκού ανταγωνισμού. Έκτοτε η βιομηχανία έμεινε στα αζήτητα. Στη διακυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή κάτι πήγε να γίνει, αλλά ο τότε αρμόδιος υπουργός Σταύρος Καλαφάτης μάλλον είχε μπερδέψει τη βιομηχανική ανάπτυξη με τα «βιομηχανικά πάρκα». Έμειναν τα «πάρκα» και η βιομηχανική ανάπτυξη δεν ήρθε ποτέ ασφαλώς.
Το γεγονός πως η βιομηχανία επανέρχεται στο επίκεντρο της προσοχής είναι κατ’ αρχήν θετικό. Αλλά με ευχολόγια δεν γίνεται τίποτα. Αυτό που απαιτούν οι περιστάσεις είναι μια συγκροτημένη βιομηχανική πολιτική που θα στηρίζεται στις πραγματικές δυνατότητες και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας.
Το πρώτο λοιπόν που θα έπρεπε να γίνει, στο βαθμό που ο πρωθυπουργός εννοεί αυτά που λέει, είναι ένα ξεχωριστό υπουργείο βιομηχανικής πολιτικής.
Το δεύτερο αφορά στην πολιτική που θα χαράξει ένα τέτοιο υπουργείο και η οποία θα πρέπει να είναι ρεαλιστική και να μην πετάει στα σύννεφα σπαταλώντας πόρους και δυνάμεις. Καλώς ή κακώς η Ελλάδα δεν μπορεί να ξεκινήσει με το να παράγει αεροπλάνα. Είναι πιο συνετό να δούμε πρωτίστως την αξιοποίηση του τεράστιου ορυκτού και μεταλλευτικού πλούτου της χώρας, ο οποίος σε μεγάλο βαθμό παραμένει αναξιοποίητος καθώς για δεκαετίες καλλιεργήθηκε η νοοτροπία της εναντίωσης σε κάθε βιομηχανική δραστηριότητα και πριμοδοτήθηκε ο εύκολος δρόμος του ρουσφετιού και του διορισμού στο δημόσιο.
Ξεχωριστό υπουργείο και σωστή στόχευση στην ανάπτυξη της βιομηχανικής δραστηριότητας μπορούν να δώσουν μια νέα ώθηση. Ο ορυκτός πλούτος της χώρας εκτιμάται από το Ι.Γ.Μ.Ε. στα 40 δις ευρώ.
Είμαστε η πρώτη χώρα σε παραγωγή περλίτη στην Ευρώπη καλύπτοντας το 32% της παγκόσμιας παραγωγής, πρώτη σε μπεντονίτη στην Ευρώπη καλύπτοντας το 7,5% της παγκόσμιας παραγωγής, τέταρτη σε μαγνησίτη στην Ευρώπη, τέταρτη σε μάρμαρα στην Ευρώπη και όγδοη στον κόσμο, πρώτη σε νικέλιο στην Ευρώπη καλύπτοντας το 49% της ευρωπαϊκής παραγωγής, έκτη σε αλουμίνιο στην Ευρώπη και ανήκει στις 10 πρώτες χώρες του κόσμου με τα μεγαλύτερα αποθέματα βωξίτη.
Ταυτόχρονα, με την επένδυση της Eldorado στα Μεταλλεία Χαλκιδικής, η χώρα μπαίνει για πρώτη φορά με αξιώσεις πρωταγωνιστή, στον παγκόσμιο χάρτη παραγωγής χρυσού.
Η Ελλάδα διψάει για ξένες ιδιωτικές επενδύσεις. Ο ορυκτός και μεταλλευτικός πλούτος είναι ιδανικό πεδίο προσέλκυσης για πολλούς λόγους. Μια επένδυση δεν γίνεται στα τυφλά. Είναι άλλο να αποφασίσει να πάρει το ρίσκο κάποιος να έρθει να κάνει μια μονάδα παραγωγής στην Ελλάδα κι είναι άλλο να έρθει να επενδύσει σε έναν πλούτο που υφίσταται και είναι γνωστό. Κι αυτό έχει τη σημασία του και για την απασχόληση εξειδικευμένου ανθρώπινου δυναμικού της χώρας (μηχανικοί, μεταλλειολόγοι, γεωλόγοι, κοκ) τους οποίους ο επενδυτής ξέρει πως δεν μπορεί να τους αμείβει με 500 ευρώ. Δεν είναι το κόστος εργασίας που προβληματίζει τον επενδυτή, όταν αυτός είναι βέβαιος για την απόδοση της επένδυσής του. Γι αυτό και ο συγκεκριμένος τομέας είναι από τους ελάχιστους που μπορεί να εγγυηθεί και αποδόσεις στους επενδυτές και υψηλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας για το ελληνικό ανθρώπινο δυναμικό.
Είναι αστείο να καθόμαστε πάνω σε αυτόν τον πλούτο και να μην κάνουμε σχεδόν τίποτα γι αυτό, αλλά να αγωνιούμε για την επόμενη δόση των δανειστών. Μακάρι η αναφορά του πρωθυπουργού να μην έγινε στο πλαίσιο των «δημοσίων σχέσεων» με τον ΣΕΒ αλλά να αντανακλά μια βαθύτερη πεποίθησή του πως η χώρα μπορεί να έχει βιομηχανικό μέλλον, στο βαθμό που καταφέρει να ξεπεράσει όλες αυτές τις ανόητες ιδεοληψίες που γέμισαν με λουκέτα την ελληνική βιομηχανία.
ΥΓ: Τη μόνη παράλειψη που έχω να επισημάνω στην ομιλία του Τσίπρα είναι πως δεν έκανε καμία απολύτως αναφορά στα συνεχιζόμενα capital controls. Αλλά εδώ που τα λέμε, αφού δεν είπε λέξη για το θέμα ούτε ο Πρόεδρος του ΣΕΒ Θόδωρος Φέσσας, γιατί να μιλήσει ο πρωθυπουργός;
