…είναι το κοινωνικό οξυγόνο της ζωής!
Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Στον διαδικτυακό «κάλαθο αχρήστων» βρέθηκε το προηγούμενο σημείωμά μου: «Ο Ολάντ μεταμορφώνεται σε Ναπολέοντα Βοναπάρτη και τα γαλλικά γίνονται πλέον η γλώσσα του φασισμού!», με το οποίο επιχείρησα να επισημάνω πως η συγκεκριμένη μεθοδολογία κατά της τρομοκρατίας που υιοθετείται επίσημα στη Γαλλία, θεσμοθετεί το τέλος της μεταπολεμικής και μεταδιπολικής δημοκρατίας, αλλά και του ίδιου του διαφωτισμού ως ηθικού και γνωστικού συστήματος άρθρωσης της πολιτικής.
Ήταν μια «κραυγή» αγωνίας για το μέλλον των δημοκρατικών θεσμών και της δημοκρατικής κουλτούρας, με τη θέσπιση «νεο-αυτοκρατοριών του φόβου» καί στην Ευρώπη μετά τις ΗΠΑ και τη Ρωσία. Και αυτό ξεκινά ολοκληρωμένα στην ΕΕ με τη μεταμόρφωση της δημοκρατικής, πολυπολιτισμικής, πνευματικής και διαβουλευτικής Γαλλίας σε ένα αυταρχικό κράτος πολιτικών ισχύος. Έτσι η Ευρώπη θα χάσει διαπαντός την ευκαιρία να μεταβληθεί σε έναν πόλο εναλλακτικής ηγεμονίας, ειρηνικής έκφρασης των αντιθέσεων και διαρκούς πάλης κατά του αποκλεισμού, με έμφαση στην ανάπτυξη της οικονομίας της ζωής και όχι του πλουτισμού, των ζωντανών μορφών και όχι της νεκρής ύλης, των μηχανισμών αναπαραγωγής της βιόσφαιρας και όχι της μηχανιστικής οικονομίας του κέρδους με κάθε μέσο.
Με απογοήτευση διαπίστωσα πως λίγοι στην Ελλάδα μοιράζονται τέτοιες ανησυχίες και ακόμη λιγότεροι αντιλαμβάνονται τί σημαίνει η πασιφανής οπισθοδρόμηση της δημοκρατίας για να αντιμετωπισθεί η τρομοκρατική απειλή από ένοπλους φονταμενταλιστές του ισλαμισμού. Ελάχιστοι είναι αυτοί που θέλουν να καταλάβουν αυτό που ξεκίνησε στη Γαλλία, τόσο απλά και αυτονόητα! Όχι, η δημοκρατία δεν είναι επικίνδυνη πολυτέλεια, εκεί όπου τρομοκρατικές επιθέσεις προκαλούν πολιτικές κρίσεις ή εκεί – όπως στην Ελλάδα – όπου καταρρέει ένα οικονομικό μοντέλο και εισερχόμαστε στη φάση της ύφεσης και των πτωχεύσεων! Πρόκειται για σοβαρή παρεξήγηση!
Εάν δεν πρόκειται περί αυτού, και η πολιτική νομιμοποίηση πηγάζει από ένα πολιτικό αφήγημα φασιστικού τύπου, κατά το οποίο εχθρός είναι ο αλλόθρησκος ξένος, ο μετανάστης, ο πρόσφυγας, ή ο ντόπιος μουσουλμάνος ως εν δυνάμει τρομοκράτης, τότε η διαδικασία της δημοκρατικής νομιμοποίησης καταλήγει αναπόδραστα στον ολοκληρωτισμό και στην εγκαθίδρυση ενός αστυνομικού κράτους με μιλιταριστική δομή, για να προστατευτεί δήθεν η δημοκρατία, η οποία αυτή την ίδια στιγμή θρυμματίζεται ως θεσμικό οικοδόμημα και διαλύεται ως κοινωνικό αφήγημα εναντίον του αποκλεισμού, του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, και της προκατάληψης.
Έρχεται στη συνέχεια αυτός ο άνθρωπος που καθημερινά με παραλύει με τον «αγαθιάρικο» λόγο που αναπτύσσει τον τελευταίο καιρό, ο Αλέξης Τσίπρας, και λέει: «Η τρομοκρατία θα νικήσει μόνο αν η Ευρώπη φύγει από τις αξίες και τις αρχές της»! Καλέ μου, δεν βλέπεις τη δραματική κρίση αρχών και αξιών που κλιμακώνεται απότομα με τις νομοθετικές πρωτοβουλίες Ολάντ στη Γαλλία και την πολιτική πρακτική που αφορά στο προσφυγικό παντού στην ΕΕ, ακόμη και στη Σουηδία! Πού ζεις και τί καταλαβαίνεις, άραγε κύριε πρωθυπουργέ; Αυτά δεν οδηγούν σε κλιμάκωση του αποκλεισμού της Ελλάδας, η οποία έτσι θα μετατραπεί σε μια φυλακή με ειδικές οικονομικές ζώνες για υπερεκμετάλλευση της εργατικής δύναμης ντόπιων και μεταναστών; Πώς αλλιώς;
Κανείς δεν βλέπει πως ενώ η δεξιά στην ΕΕ νοιώθει πλέον ασφυκτικά μέσα στον στοιχειώδη δημοκρατικό κορσέ – επιδιώκοντας η οικονομική ελευθερία να κυριαρχήσει με ολοκληρωτικό τρόπο ως αυταρχικός νεοφιλελευθερισμός στη κοινωνία, διαλύοντας απολύτως τη σημερινή συνοχή της που στηρίζεται στα ανθρώπινα, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα – η κεντροαριστερά διατρανώνει την πεποίθηση πως ο μόνος τρόπος για να σωθεί η δημοκρατία είναι ο …προσωρινός γύψος, με κλειστά σύνορα, φράχτες και θέσπιση καθεστώτων εκτάκτου ανάγκης! Δεν βλέπεις πως η αριστερά αποδυναμώνεται ως εναλλακτικός λόγος και πρακτική, ενώ είναι πλέον μόνον ο νεοσταλινισμός ικανός να την διαφοροποιήσει οντολογικώς από τα υποκριτικά και διπλοπρόσωπα κόμματα της σημερινής φθαρμένης και διεφθαρμένης σοσιαλδημοκρατίας;
Δεν βλέπεις πως η τρομοκρατία είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου, στην δομική κρίση του δημοκρατικού φαινομένου και της πολιτικής στην ΕΕ; Κοίταξε, στο βαθμό που ο Φρανσουά Ολάντ επιχειρεί να μεταμορφωθεί σε Βλαντιμίρ Πούτιν η ΕΕ δεν θα μπορέσει να μετεξελιχτεί σε μια δημοκρατική και αποκεντρωμένη ομοσπονδία. Η περιπέτεια, δηλαδή, της ευρωπαϊκής ενοποίησης εδώ τελειώνει, μαζί με την «Ευρώπη των λαών» και την Ευρώπη του κοσμοπολιτισμού (: της ενότητας μέσα από την διαφορετικότητα).
Υπάρχει ακόμη ελπίδα για μια εναλλακτική, δημοκρατική πορεία; Μικρή! Στο βαθμό που αναπτυχθεί ένα φρέσκο, ρωμαλέο, πανευρωπαϊκό αντιπολεμικό και αντιμιλιταριστικό κίνημα, που θα αγωνιστεί ανυπόκριτα για την ριζοσπαστικοποίηση των δημοκρατικών θεσμών και την αντικατάσταση της νεοφιλελεύθερης οικονομίας από την βιοοικονομία, που προνοεί για την ανάπτυξη θεσμών και μηχανισμών αναπαραγωγής της ζωής – που αδιαφορεί για τις θρησκείες και τις ιδεολογίες. Η αναπαραγωγή της ζωής και μάλιστα της ποιοτικής ζωής δεν συνταιριάζει με θρησκευτικούς, ιδεολογικούς, «ανθρωπιστικούς» ή οικονομικούς πολέμους.
