Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος
Δεν είναι ώρα για πολλά λόγια, αυτήν τη στιγμή κατά την οποία βλέπω την ελληνική πολιτική ηγεσία απόλυτα παγιδευμένη στις Βρυξέλλες. Θα (τα) σημειώσω, λοιπόν, ιδιαίτερα σύντομα και περιεκτικά μήπως και πιάσουν τόπο!
Αυτή τη στιγμή ο κ. Τσίπρας βρίσκεται σε στρατηγικό αδιέξοδο. Το «πώς» και το «διότι» θα το συζητήσουμε λεπτομερώς άλλη στιγμή, αν και ο προσεκτικός αναγνώστης των διδακτικών μου σημειωμάτων έχει μάλλον αποκομίσει μια γενική ιδέα/γνώση.
Το αδιέξοδο αυτό οφείλεται στην διαλογική παγίδα (: με την έννοια του discursive trap) των επίσημων πιστωτών των ελληνικών Αρχών και του ΔΝΤ, μέσω «θεσμών» και «παραθεσμών» που βρίσκονται αυτή την ώρα σε φάση βίαιης εγρήγορσης στις Βρυξέλλες.
Η τρόικα, αγαπητέ αναγνώστη, που συνεχίζει παρά την μετονομασία της να κυβερνά το ελληνικό καθεστώς συντεταγμένης πτώχευσης, μιλά την γλώσσα του νεοφιλελεύθερου λειτουργισμού, αν την μιλήσει επαρκώς και ο κ. Αλέξης Τσίπρας, είναι βέβαιον πως θα συνεννοηθεί με τους πολιτικούς του αντίπαλους, ενώ θα χάσει κάθε επαφή με τους πολιτικούς του συμμάχους, με τον ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα να μεταμορφώνεται σε ένα α-πολιτικό κόμμα σαν αυτά που τοποθετούνται στην σημερινή ελληνική κεντροδεξιά και κεντροαριστερά. Γιατί; Μα, επειδή οι πολιτικοί σύμμαχοι του έλληνα πρωθυπουργού ομιλούν την γλώσσα του δομισμού ή του δομολειτουργισμού (οι περισσότεροι)…
Υπάρχουν δύο ενδεχόμενα αυτή τη στιγμή που συντάσσω τούτες τις αράδες: ή να υπάρξει συμφωνία κατά την διαπραγμάτευση βασιζόμενη στην διαλογική φιλοσοφία του νεοφιλελεύθερου λειτουργισμού – στην γλώσσα του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού με άλλα λόγια, που παραγνωρίζει αν δεν ακυρώνει την ιστορία και την εργασία, αντικαθιστώντας την με την έννοια «employability», η οποία θα σόκαρε σίγουρα τον φιλελεύθερο Adam Smith – ή να υπάρξει μια συμφωνία στη βάση της διαφωνίας στο επίπεδο της πολιτικής μεθοδολογίας. Το τελευταίο θα σήμαινε ίσως την επαναφορά του Βαρουφάκη στο προσκήνιο! [αστειεύομαι]…
Στην πρώτη περίπτωση θα είχαμε ένα νέο, προσωρινό επίσης, Μνημόνιο με την ίδια ακριβώς μεθοδολογία με τα προηγούμενα της τρόικας για την ολοκλήρωση υποτίθεται του τρέχοντος προγράμματος και συνέχιση – σε μικρότερο βαθμό – της εσωτερικής υποτίμησης, χωρίς ασφαλώς να αντιμετωπίζεται το οξύ διαθρωτικό πρόβλημα της χώρας μας, ενώ στην δεύτερη δυο ενδεχόμενα: Βελούδινο διαζύγιο με «διπλό νομισματικό» ή αυθεντική πολιτική συμφωνία για προσωρινή χρηματοπιστωτική ανακούφιση ενόψει μιας Νέας Συμφωνίας που θα αντιμετωπίζει μακροπρόθεσμα, δομικά και σφαιρικά το ζήτημα της προσαρμογής της Ελλάδας σε ένα καθεστώς ισορροπημένων δημοσιονομικών και δραστικού, αλλά σταδιακού περιορισμού του εμπορικού ελλείμματος, μέσω της παραγωγικής αναδιάθρωσης της χώρας. Αυτό το τελευταίο δεν μπορεί να επισυμβεί δίχως την σοβαρή αναδιάρθρωση του χρέους, πράγμα που θα άνοιγε τον δρόμο για την ομαλή επιστροφή/επανένταξη της Ελλάδας στην χρηματαγορά.
Με δύο λόγια, αν ο κ. Τσίπρας πετύχαινε, έστω και την τελευταία στιγμή, να βγει από την διαλογική παγίδα των Βρυξελλών, θα μπορούσε να αναπτύξει και υπερασπιστεί το τρίτο ενδεχόμενο (:συμφωνία στο πλαίσιο της μεθοδολογικού χαρακτήρα διαφωνίας), που βασίζεται στον, συμβατό με τις προγραμματικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, δομολειτουργισμό. Ωστόσο, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν μπορεί πλέον να βγει από την παγίδα, χωρίς να αναγκαστεί να υιοθετήσει μια μορφή «διπλού νομισματικού», παράλληλα με άλλες δραματικά επώδυνες για την πολιτική του υπόσταση στο εσωτερικό χρηματοπιστωτικές ρυθμίσεις…
