Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος
Ειλικρινά σου λέω, με πόνο μου βγαίνουν οι αράδες που ακολουθούν! Δεν θέλω να πιστέψω εγώ ο ίδιος την κυβερνητική πραγματικότητα της αριστεράς στην Ελλάδα! Δύσκολα αντέχω την απογοήτευση από το πρώτο διάστημα της κυβερνητικής λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ! Δύσκολα συμβιβάζεται αυτό που έχω στο μυαλό και στην καρδία μου – που δεν είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που εξέφρασαν αυτή την περίοδο σχεδόν όλοι οι σύγχρονοι αριστεροί διανοούμενοι και μόλις χθες ο Ετιέν Μπαλιμπάρ – με την πραγματικότητα της άσκησης κυβερνητικής εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ!
Φοβάμαι πως σε «λάθος άλογο» φορτώσαμε πάλι τις ελπίδες μας, όπως την πάτησαν μεγάλες μορφές της διανόησης κατά τον μεσοπόλεμο, υποστηρίζοντας άμεσα ή έμμεσα το καθεστώς στην Σοβιετική Ένωση, ενώ παραγνώριζαν τις τραγικές αντιφάσεις στην εσωτερική διακυβερνητική του δομή και λειτουργία. Ο πόθος για τον σοσιαλισμό και το πάθος για εκδημοκρατισμό και υπερίσχυση του λαϊκού παράγοντα στις κατεστραμμένες από τον εγκληματικό καιροσκοπισμό των ευρωπαϊκών ελίτ – στις φαύλες και βαθύτατα διεφθαρμένες – αστικές δημοκρατίες της εποχής, οδηγούσαν σε μερική ή ακόμη και ολική πολιτική τύφλωση το προοδευτικό κίνημα και δυστυχώς όσους εμφανίζονταν να στοχάζονται και ενεργούν με τα… μάτια ανοιχτά!
Έχει απόλυτο δίκιο ο Ετιέν Μπαλιμπάρ σε αυτά που άρθρωσε χθες στην Αθήνα και που αποτελούν ακριβώς τα ίδια με τα οποία σε απασχόλησε, φίλε αναγνώστη, η γραφή μου την τελευταία περίοδο. Είπε ακριβώς τα ίδια, επισημαίνοντας πως «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια τεράστια ελπίδα και ένα παράδειγμα για την Ευρώπη» και πως η επιτυχία της παρέμβασής του στις ευρωπαϊκές πολιτικές οφείλεται στο ότι υπερασπίζεται το έθνος, χωρίς να υιοθετεί αντιευρωπαϊκές ή ξενοφοβικές θέσεις, ενώ υπογράμμισε την ανάγκη για την Ευρώπη να ξαναδημιουργήσει την πολιτική μέσα από την κρίση. Έχει επίσης δίκιο ορίζοντας την στρατηγική των σημερινών κεντρικών Ευρωπαϊκών Θεσμών – με την συμμετοχή του ΔΝΤ σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα – ως «επανάσταση από τα πάνω… προληπτική αντεπανάσταση για να εξουδετερωθούν από πριν οι αντιδράσεις των επιμέρους λαών». Όπως είναι ακριβής, υποστηρίζοντας πως ήρθε η στιγμή της «επιστροφής» του λαού, ως σημαίνοντος και ως πολιτικής ισχύος στο πολιτικό πεδίο της Ευρώπης. Και πως φοβούμενες οι κυρίαρχες ελίτ αυτό ακριβώς επιτίθενται σε κάθε μορφή λαϊκής κυριαρχίας κατηγορώντας την ως «λαϊκιστική». «Οι ευρωπαϊκές ελίτ επιχειρούν να δαιμονοποιήσουν τον λαϊκισμό, για να ενοχοποιήσουν τις λαϊκές διεκδικήσεις, τις κριτικές στην ευρωπαϊκή οικοδόμηση», τόνισε, καταλήγοντας στο ιστορικώς αυτονόητο: Το αβυσσαλέο χάσμα των ελίτ και του λαού οδηγεί στην επανεμφάνιση των διεκδικήσεων για ισότητα και δικαιοσύνη, στην Ευρώπη και στη Λατινική Αμερική…
Έτσι είναι και σε αυτό το πνεύμα αναπτύχτηκε, κινήθηκε και αρθρώνεται καθημερινά η υπεράσπιση, από την δική μου πλευρά, αυτής της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, εστιάζοντας σχεδόν μονότροπα στην ευρωπαϊκή της διάσταση. Έτσι, ταυτίζομαι στο ζήτημα με τον Μπαλιμπάρ, ο οποίος επίσης συμφωνεί με τόσους άλλους διανοητές του καιρού μας, που ακολουθούν διαφορετική μεθοδολογία στην προσέγγιση του φαινομένου: «η πρώτη κυβέρνηση με κορμό την ευρωπαϊκή αριστερά στην Ελλάδα», «η πρώτη κυβέρνηση της αριστεράς στην μεταδιπολική, μετανεωτερική Ευρώπη» και «η πρώτη και μοναδική αριστερού χαρακτήρα κυβέρνηση στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ»!
Πώς θα μπορούσες να μην «επενδύσεις» τις ελπίδες σου για μια δημοκρατική, ειρηνική και ευημερούσα Ευρώπη στο φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ; Δεν μπορείς! Εγώ δεν θα μπορούσα, εμφορούμενος από βιοοικονομικές αρχές και τις βιοπολιτικές αντιλήψεις της ριζοσπαστικοποίησης των δημοκρατικών θεσμών σε ένα πλαίσιο πλουραλισμού και πολιτικού αγωνισμού!
Ωστόσο, σε κάτι διαφέρω από όλους εκείνους τους διανοούμενους που υποστηρίζουν το «φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ». Είμαι έλληνας και γνωρίζω μάλλον καλά την πραγματική διάσταση της ηγεμονίας στην Ελλάδα. Από μέσα και στη βάση της, ως συνειδητοποιημένος παράγοντας της δράσης στην ελληνική κοινωνία και ως ενεργό υποκείμενο της αγοράς της. Όχι θεωρητικά, όχι αφηρημένα, αφηγηματικά και μυθικά! Όχι ιδεολογικά, αλλά απολύτως πραγματιστικά ως «power in politics» στον δημόσιο χώρο και στην αγορά!
Αυτό το τελευταίο με κάνει να παρατηρώ, να μελετώ και να αγωνιώ καί για τις δύο όψεις του νομίσματος «κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ»! Και δυστυχώς φαίνεται να διαμορφώνονται δύο σοβαρά αντιφατικές όψεις του ίδιου «νομίσματος»! Από την μια έχουμε την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα ως ελπίδα και δυναμικό για την απόκρουση του επελαύνοντος αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη, με διαστάσεις που υπονομεύουν τόσο την δημοκρατία, όσο και τον ανταγωνισμό στην αγορά (: πόλωση κεφαλαίων, μονοπώλια, υπερσυγκέντρωση ως απάντηση των ελίτ στην πιστωτική κρίση κλπ.), ενώ από την άλλη, παρακολουθώντας τα πρώτα της βήματα στο εσωτερικό, απογοητεύεσαι από τον «βίο και την πολιτεία» της.
Όχι, αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στο εσωτερικό δεν είναι «πρώτη φορά αριστερά», αλλά αναβίωση του «λαλιωτισμού». Κυριολεκτώ! Δεν γνωρίζω τι κάνει ο κ. Λαλιώτης, αν εμπλέκεται κατά κάποιον τρόπο στην σημερινή διακυβέρνηση ή όχι, αλλά γνωρίζω την κουλτούρα και πρακτική που επί πολλά χρόνια είχε την σφραγίδα του. Αυτή η «σφραγίδα» ως διακυβερνητική σκιά χαρακτηρίζει πλέον σε μεγάλο βαθμό την «πολιτεία» της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα. Υποκρισία, διπλοπροσωπία, πολιτική επικοινωνία «λαλιωτικού τύπου», που μοιάζει με την πληροφοριακή δομή ολοκληρωτικών καθεστώτων του παρελθόντος, εντυπώσεις για τις εντυπώσεις, «non-papers» που δεν έχουν σχέση με non-papers – αλλά αποτελούν μηχανισμό για την άρθρωση κυβερνητικής γραμμής – και στήσιμο ενός μηχανισμού παρεοκρατίας, που θα ενώσει ξανά τον δημόσιο με τον ιδιωτικό τομέα στο επίπεδο και στη βάση μιας νέας νομενκλατούρας, η οποία ούτε τόσο νέα είναι στην πραγματικότητα, ούτε τόσο διαφορετική από εκείνη που διηύθυνε τα ελληνικά πράγματα την εποχή της παντοδυναμίας του Κ. Λαλιώτη!
Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα μοιάζει να αναδιαρθρώνεται το καθεστώς της διαπλοκής και όχι να ρευστοποιείται και να περιθωριοποιείται, με τις ίδιες ακριβώς τακτικές που ακολούθησε ο κ. Λαλιώτης για να περάσει η ελληνική κοινωνία από το «κράτος της δεξιάς» στο «κράτος του ΠΑΣΟΚ» και για να αποθεωθεί η πατρωνία, ο πελατειασμός, ο πρόστυχος-υπόγειος αποκλεισμός από παρέες συνωμοτικού χαρακτήρα και ο γκεμπελισμός, τον οποίο τόσο άτεχνα, άγαρμπα και απολύτως «πρωτόγονα» υιοθέτησαν οι δεξιές κυβερνητικές παρενθέσεις, με ή χωρίς μονταζιέρες!
Ο «λαλιωτισμός» της κυβέρνησης Τσίπρα δεν αποτελεί σύγχρονη αριστερή κουλτούρα και δεν ενσωματώνει τις πραγματικές τάσεις διακυβέρνησης της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Και αυτό δεν μοιάζει να γνωρίζει και να λαμβάνει υπόψιν του ο Ετιέν Μπαλιμπάρ, όπως και οι περισσότεροι διανοούμενοι που συντάχθηκαν με τον ΣΥΡΙΖΑ, κατά την άνοδό του στην κυβερνητική εξουσία της Ελλάδας. Αυτό είναι σαφής οπισθοδρόμηση και όχι πρόοδος! Αυτό δεν είναι άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία, αλλά στρατηγική ελέγχου του κράτους και της αγοράς από μια αναδιαρθρωμένη και εμπλουτισμένη με νέα μέλη συνωμοτική δομή, η οποία είναι η ίδια που από την δεκαετία του ’80 μέχρι σήμερα κυριαρχεί στην Ελλάδα – με μικρές μόνον περιόδους περιορισμένης τακτικής υποχώρησης – λούφας και παραλλαγής!
Όχι, αναγνώστη μου, θα είναι τραγωδία για την Ελλάδα η ανάκαμψη του «λαλιωτισμού» και δραματική προσβολή της σύγχρονης ιδέας και πολιτικής πρακτικής της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Αν αυτός κυριαρχήσει και ορίσει καί την «πολιτεία» της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, μετά την οικονομική φούσκα στην χώρα μας, θα σκάσει με πολύ θόρυβο καί η αριστερά σαν φούσκα! Και τότε θα διασκεδαστεί απολύτως σαν σύγχρονη ιστορική φάρσα το «φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ», στο οποίο με τόσο πάθος εναποθέσαμε αρκετοί αριστεροί ευρωπαϊστές και έλληνες δημοκράτες τις ελπίδες μας, αυτή την μεταβατική περίοδο για την ΕΕ και την Ελλάδα…
