Γράφει ο Νίκος Νικολόπουλος*
Είναι κοινά παραδεκτό ότι από την αρχή της προεκλογικής του εκστρατείας μέχρι και σήμερα, λίγες μέρες από την εκλογή του στο αξίωμα του Προέδρου των ΗΠΑ, ο κ. Ντ. Τραμπ έχει επιδείξει βούληση για σκληρή κριτική επί των προηγούμενων κυβερνήσεων των ΗΠΑ.
Στο κάδρο αναμφισβήτητα έχει μπει πρώτη η Χίλαρι Κλίντον, η οποία ως Υπουργός των Εξωτερικών ήταν η βασική υπεύθυνη και ιθύνων νους της πολιτικής των ΗΠΑ σε μια σειρά σοβαρότατων, για την παγκόσμια αστάθεια, επιχειρήσεων όπως η «Αραβική Άνοιξη», η άνοδος και ισχυροποίηση του Ισλαμικού Κράτους, ο εμφύλιος στην Συρία, αλλά και η «πορτοκαλί επανάσταση» στην Ουκρανία, με την πραξικοπηματική καθαίρεση του νόμιμου Προέδρου και ακολούθως το ξέσπασμα του εμφυλίου Πολέμου. Αυτά ήταν τα έργα και οι ημέρες της κ. Χίλαρι Κλίντον. Ας μην αποτολμηθεί ούτε ως σκέψη του τι θα γινόταν αν εκλεγόταν Πρόεδρος των ΗΠΑ…
Ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος κ. Ντ. Τραμπ, όντας σε άλλη πολιτική γραμμή, επιζητεί την επικοινωνία, συνεννόηση και συμφωνία με τον Πρόεδρο της Ρωσίας, αναγνωρίζοντας ότι ο κόσμος θα γίνει καλύτερος, γρηγορότερα κι ευκολότερα, αν οι δύο μεγαλύτερες σε δύναμη χώρες του πλανήτη συνεργασθούν αναγνωρίζοντας με σεβασμό η μία την άλλη. Ποιος λογικός και ανιδιοτελής πολίτης σε οποιαδήποτε γωνιά του κόσμου θα διαφωνούσε με τον κ. Ντ. Τραμπ;
Για να επιτευχθεί όμως αυτό θα πρέπει να ληφθούν υπόψη όλες οι τραγικές και καταστροφικές πολιτικές που ακολούθησαν την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Τότε που ο κ. Μπ. Κλίντον, από το 1993 έως το 2001, επί οκτώ χρόνια κατέστρεφε την ισορροπία, τη σταθερότητα και την ασφάλεια στην Ευρώπη και κυρίως στα Βαλκάνια. Μία ισορροπία που είχε προέλθει από τη Συμφωνία μεταξύ των νικητών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και που διατήρησε την ειρήνη επί περίπου 50 χρόνια. Ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος των ΗΠΑ κ. Ντ. Τραμπ δεν σκέπτεται τίποτε περισσότερο από αυτό που σκέπτεται κι ο μέσος πολίτης. Ότι δηλαδή όταν υπήρχαν δύο κραταιές Υπερδυνάμεις τα πράγματα ήταν υπό έλεγχο, ενώ μετά το 1990 συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Χάος, βία και τρομοκρατία σε παγκόσμιο επίπεδο.
Βρισκόμαστε συνεπώς σε αναζήτηση μιας νέας Γιάλτας.
Μιας «συμφωνίας κυρίων» μεταξύ των δύο κοινώς αποδεκτών υπερδυνάμεων που θα επανακαθορίσουν τις νέες σφαίρες επιρροής μεταξύ τους.
Στο πλαίσιο αυτό όμως πρέπει να τεθούν τα πράγματα στη σωστή τους βάση και αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από το χρονικό σημείο που άνοιξαν οι «ασκοί του Αιόλου», δηλαδή τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Τότε που με μία Ρωσία «σε κατάσταση σοκ», ο κόσμος όλος αφέθηκε στα χέρια επικίνδυνων οπορτουνιστών που είδαν τον πλανήτη σαν «την πίσω αυλή του σπιτιού τους» και προέβησαν σε ενέργειες παράνομες, μονομερείς και εν τέλει καταστροφικές.
Ιδιαίτερα μάλιστα σε ότι αφορά στην Ευρώπη αυτό ήταν άμεσα συνυφασμένο με την επανόρθωση της Γερμανίας, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ως ηγεμονεύουσα δύναμη της Ευρώπης, αρχικά σε οικονομικό και κατόπιν και σε πολιτικό επίπεδο. Οι πρόσφατες δηλώσεις των αξιωματούχων της ΕΕ, μετά την εκλογή Τραμπ, περί δημιουργίας ευρωπαϊκού στρατιωτικού μηχανισμού δεν ξεγελούν κανέναν. Αποτελεί τον πάγιο και διαχρονικό πόθο της Γερμανίας, δηλαδή να εξελιχθεί όχι μόνο σε οικονομική και πολιτική αλλά και σε στρατιωτική υπερδύναμη, ολοκληρώνοντας το διαχρονικό της σχέδιο εδώ και πάνω από 100 χρόνια για τον πλήρη έλεγχο την Ευρωπαϊκής ενδοχώρας.
Εφόσον ο Ντ. Τράμπ κι ο Βλ. Πούτιν βαδίσουν το δρόμο της συνεννόησης, θα βρεθούμε μπροστά σε μία νέα Συμφωνία που θα μοιράζει τον κόσμο σε σφαίρες επιρροής. Σε μια νέα Γιάλτα. Να λοιπόν γιατί είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ποια πρέπει να είναι η χρονική αφετηρία των αλλαγών που έρχονται. Πρέπει να έχουμε λόγο για το τι πρέπει να γίνει σε ότι αφορά την Ευρώπη, αλλά ειδικά στη νοτιοανατολική πλευρά της, τα Βαλκάνια, των οποίων ο χάρτης άλλαξε βίαια την δεκαετία του 1990 με πρωτεργάτη την Κυβέρνηση Μπιλ Κλίντον και σκιώδη πρωταγωνιστή τη Γερμανία.
Πάνω σε αυτό η Ελλάδα θα πρέπει άμεσα να διατυπώσει τις επιδιώξεις της, τα σχέδια και τις διεκδικήσεις της. Γιατί η Ελλάδα μόνο να κερδίσει έχει αν σχεδιάσει και επέμβει πριν κλείσει η όποια συμφωνία, ενώ αν δεν το κάνει θα χάσει. Κοιτάξτε ολόγυρα στη γειτονιά μας: Τουρκία, Αλβανία, Σκόπια. Αυτοί ξέρουμε ήδη τι θα ζητήσουν…
Μιλάμε για εθνικά θέματα, για ζητήματα που θα αφορούν τα παιδιά και τα εγγόνια μας τα επόμενα 50 ή 100 χρόνια. Για πρώτη φορά μετά από σχεδόν 70 χρόνια ο χάρτης θα αναθεωρηθεί. Στην πρώτη Γιάλτα η Ελλάδα έχασε την ευκαιρία, αν και νικήτρια, γιατί είχε ήδη αρχίσει να βυθίζεται στο βούρκο του Εμφυλίου. Αυτή τη φορά δεν υπάρχει δικαιολογία.
ΑΟΖ, Κύπρος, Σκοπιανό και Βόρειος Ήπειρος πρέπει να τεθούν στην κορυφή της ατζέντας.
*Ο Νίκος Νικολόπουλος είναι ανεξάρτητος Βουλευτής και Πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος.
