Η ελληνική κρίση είναι μια μικρογραφία της παγκόσμιας κρίσης. Η αναστάτωση και η αναταραχή, η νευρικότητα και η αίσθηση ενός επικείμενου «μεγάλου μπαμ» κατακλύζουν την ψυχολογία των ανθρώπων σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Έχουμε χάσει την επαφή με τα ουσιώδη της ζωής κι αδυνατούμε να είμαστε κάτι περισσότερο από τον hommo economicus που εξαναγκαζόμαστε να είμαστε, προκειμένου να επιβιώσουμε. Και αυτό συνέβη «αθόρυβα» μέσα από μια διαρκή διέγερση επιθυμιών που όσο πιο μάταιος αποδεικνυόταν ο χαρακτήρας τους κι όσο πιο πολύ βυθιζόμασταν στην έλλειψη ικανοποίησης και στον μηδενισμό, τόσο περισσότερο αγωνιούσαμε για το “the next big think”, το οποίο κι αυτό θα καταναλώναμε μέσα στην ευδαιμονούσα αδιαφορία μας. Και ο κύκλος της ματαιότητας καλά κρατούσε, όπως και οι χρηματιστηριακές αποδόσεις της.
Ναι, όμως πέρα από αυτό τι υπάρχει;
Τίποτα. Πάμε για GAME OVER. Αυτό προφητεύει με το Ghosttown η Μαντόνα. Μας λέει τα κακά νέα, πως το «παιχνίδι» φτάνει στο τέλος και ο Μινώταυρος είναι έτοιμος να καταπιεί τον κόσμο ολόκληρο.
H «προφητεία» έχει άρωμα Ελλάδας … Όχι μόνο γιατί κυκλοφορεί την ώρα που είμαστε επάνω στην «πίστα» και μας κοιτάζει όλος ο κόσμος, αλλά και γιατί ο Θησέας υπήρξε ο ιδρυτής της πρωτεύουσας του πνεύματος, της Αθήνας.
Η Μαντόνα ανοίγει την τηλεόραση και βλέπει σε ζωντανή σύνδεση την Αποκάλυψη καθώς δεν βρέθηκε «Θησέας», ο οποίος με τη βοήθεια της Αριάδνης, να σκοτώσει τον Μινώταυρο και να βρει την έξοδο από τον λαβύρινθο στο φως.
Με τα λόγια του Αντρε Ζιντ στο δικό του «Θησέα», δεν βρέθηκε αυτός που θα πει «είναι γλυκιά η σκέψη ότι έπειτα από μένα, χάρη σε μένα, οι άνθρωποι θα θεωρούν τους εαυτούς τους πιο ευτυχισμένους, πιο καλούς και πιο ελεύθερους».
Ζητείται ένας Θησέας να σώσει τον κόσμο αλλά στην εποχή μας δεν υπάρχουν σούπερ – ήρωες. Ή όχι;
