Γράφει ο Ceteris Paribus
Η υποδοχή των γερμανικών εφημερίδων, αλλά και της γερμανικής ηγεσίας, στον Μπαράκ Ομπάμα είναι εντελώς χαρακτηριστική των φόβων που διακατέχουν τις ευρωπαϊκές καγκελαρίες ύστερα από τη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές. Ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ άρχισε από την Αθήνα τις… μελωδίες υπέρ της συλλογικής ασφάλειας και του ΝΑΤΟ.
Η Μέρκελ δεν δυσκολεύτηκε να αποκωδικοποιήσει το μήνυμα. Ο Μπαράκ Ομπάμα ήθελε να πει στην ευρωπαϊκή ηγεσία ότι πρέπει να δείξει μεγαλύτερη αφοσίωση και «θέρμη» για το ΝΑΤΟ, αλλιώς ο κίνδυνος να εγκαταλειφθεί η Ευρώπη στη μοίρα της από την προεδρία Τραμπ θα γίνει πραγματικότητα.
Ωστόσο, οι μελωδίες του Μπαράκ Ομπάμα είναι οι μελωδίες της ήττας της Χίλαρι Κλίντον, του Δημοκρατικού κόμματος, άρα και του ιδίου. Είναι ένα πλήρες νοήματος υστερόγραφο, που η πρακτική σημασία του είναι πολύ σχετική όταν κάποιος άλλος αναλαμβάνει τα ηνία στο Λευκό Οίκο…
Να θυμίσουμε ότι ο Ντόναλντ Τραμπ στην προεκλογική του εκστρατεία έθεσε ένα τετράπτυχο θέσεων που αφορούν άμεσα την Ευρώπη:
Πρώτο, ότι η στρατηγική περικύκλωσης της Ρωσίας ήταν λάθος.
Δεύτερο, ότι κακώς επί προεδρίας Ομπάμα οι ΗΠΑ άφησαν ή συνείργησαν στο να εξελιχτούν οι σχέσεις με την Τουρκία τόσο άσχημα.
Τρίτο, ότι οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι δεν ήταν συνεπείς με τις υποχρεώσεις τους, οικονομικές και στρατιωτικές, προς το ΝΑΤΟ και ότι θα πρέπει στο εξής να αναλάβουν τα βάρη της ευρωπαϊκής ασφάλειας, αλλιώς οι ΗΠΑ ενδέχεται ακόμη και να αποχωρήσουν από το ΜΑΤΟ!
Τέταρτο, ότι κακώς οι ΗΠΑ αναμίχθηκαν (διά του ΔΝΤ, αλλά και ευθέως) στη διαχείριση της ελληνικής κρίσης – είναι πρόβλημα ευρωπαϊκό, που πρέπει να το αναλάβει η Γερμανία ή… ο Πούτιν!
Η… αποθέωση από τη γερμανική ηγεσία και το γερμανικό Τύπο του Ομπάμα σαν εκπροσώπου της συλλογικής ασφάλειας και του ΝΑΤΟ έχει λοιπόν στιβαρή υλική βάση στους φόβους ότι η νέα αμερικανική προεδρία μπορεί να εγκαταλείψει την Ευρώπη στη μοίρα της να τα βγάλει πέρα με τον Πούτιν και τον Ερντογάν ή θα την υποχρεώσει να πληρώσει υψηλό «ενοίκιο ασφάλειας» στο ΝΑΤΟ…
Από αυτή την άποψη, ίσως η πιο χαρακτηριστική είδηση των ημερών είναι η δήλωση του Ολλανδού αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Φραντς Τίμερμαν, ο οποίος επικαλούμενος τα πορίσματα αμερικανικής έρευνας, είπε ότι είναι πεπεισμένος πως το κίνημα του Τούρκου αυτοεξόριστου στις ΗΠΑ ιμάμη Γκιουλέν «διαδραμάτισε πράγματι κάποιο ρόλο στην πρόσφατη απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία» – μια χειρονομία καλής θέλησης προς τον Ταγίπ Ερντογάν…
Ποια είναι η «εικόνα των πραγμάτων που θα ‘ρθουν» όταν ο Ντόναλντ Τραμπ αναλάβει τα καθήκοντά του, είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς. Κατά τη γνώμη μου, ωστόσο, κάνουν μέγα λάθος όσοι πιστεύουν πως όσα είπε προεκλογικά ήταν απλώς έπεα πτερόεντα. Τα πράγματα θα αλλάξουν, και ειδικά στην ευρωπαϊκή ήπειρο και τη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Και προφανώς, αυτή η αλλαγή θα αφορά άμεσα την Ελλάδα.
Ωστόσο, παρά τη «θέρμη» της υποδοχής στον Ομπάμα, με την άμεση και τελεσίδικη απόρριψη από τον κ. Σόιμπλε των παραινέσεων Ομπάμα για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, η γερμανική ηγεσία συμπεριφέρεται με χαρακτηριστική… ανατολίτικη κουτοπονηριά: θέλει συλλογική ασφάλεια και ΝΑΤΟ ώστε να μη μείνει μόνη με τον Πούτιν και τον Ερντογάν, αλλά απορρίπτει την πρακτική της «συλλογικής ασφάλειας» στο ζήτημα του ελληνικού χρέους. Διότι είναι προφανές πως τόσο ο Ομπάμα όσο και το ΔΝΤ ενδιαφέρονται για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους επειδή το θεωρούν ζήτημα οικονομικής «συλλογικής ασφάλειας» της Δύσης…
Η κουτοπονηριά της γερμανικής ηγεσίας έγκειται σε τούτο: ότι φοβάται τον προστατευτισμό του Τραμπ αλλά η ίδια συμπεριφέρεται στην αντιμετώπιση των ευρωπαϊκών προβλημάτων με τη λογική του γερμανικού προστατευτισμού.
Υπ’ αυτούς τους όρους, αν η Γερμανία φοβάται ότι μπορεί να μείνει μόνη με τον Πούτιν και τον Ερντογάν, η Ελλάδα πρέπει να αρχίσει να φοβάται ότι θα μείνει μόνη με… τη Γερμανία.
Το τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό, θα το πραγματευτούμε σε προσεχές άρθρο μας.
