Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
«Όταν ο ήλιος του πολιτισμού είναι χαμηλά στον ορίζοντα, ακόμα και οι νάνοι ρίχνουν μεγάλες σκιές», σημείωνε ο Καρλ Κράους, μια προηγούμενη εποχή, που τόσο μοιάζει με τη σημερινή.
Είναι διεθνές το φαινόμενο, αλλά στη σημερινή Ελλάδα λαμβάνει πλέον ακραία μορφή. Δηλαδή, ζούμε στη σκιά του κάθε νάνου, ο οποίος δια της μιντιακής προέκτασης των αισθήσεών μας λαμβάνει τα χαρακτηριστικά γίγαντα! Ωστόσο, το μόνο γιγάντιο είναι η διαφθορά της γλώσσας (τους) και εν γένει της ύπαρξής τους, η οποία δια των ΜΜΕ εμφανίζεται παραμορφωτικά σαν τον καθρέφτη της ελληνικής κοινωνίας.
Λέω ψέματα; Δες τα σημερινά πρωτοσέλιδα! Δεν αποκαλύπτουν μια απελπιστική, αλλά όχι σοβαρή κατάσταση, μέρος της οποίας είναι αντικειμενικά και τα ίδια;
Όταν μια κατάσταση είναι σοβαρή… παλεύεται! Αν είναι απελπιστική … απαιτείται σοβαρότητα, ήθος, εντιμότητα, γνώση, κοινωνική ευαισθησία και καλλιεργημένο ύφος, έτσι ώστε να ελπίζεις τουλάχιστον στο αύριο!
Εκεί όπου μια κατάσταση είναι απελπιστική δεν θα έπρεπε να έχουν θέση οι καραγκιόζηδες, οι υποκριτές, οι δικολάβοι, οι λαοπλάνοι, οι σκανδαλιστές και οι θεομπαίχτες, όπως κάθε είδους φονταμενταλιστές, οι ντερμπεντέρηδες και οι αλητήριοι (φασίστες) της λαϊκής αγανάκτησης! Εκεί όπου μια κατάσταση είναι απελπιστική το πρόβλημα δεν είναι η κυριαρχία των «νάνων» υπό την αιγίδα των «νονών», αλλά η ασυνείδητη λειτουργία μας να διασκεδάζουμε τη δυστυχία μας και να διαχειριζόμαστε την αγωνία μας, όντες μέσα στη σκιά αυτών των νάνων.
Τι να γράψω μέσα σε αυτή τη σκιά; Μέσα σε αυτή τη σοβαροφανή, αλλά ακραία ιλαροτραγική, αρρωστημένα φαιδρή κατάσταση, που ορίζουν οι σχέσεις νάνων της πολιτικής, της εκκλησίας, της αεριτζίδικης επιχειρηματικότητας και του πολιτισμού; Θέλεις, αναγνώστη μου, να καταντήσει η γραφή μου ασθένεια της οποίας υποτίθεται ότι είναι η θεραπεία;
Αν όχι, μάλλον συνεννοούμαστε! Δεν έχει έννοια η «ψυχανάλυση» μέσα στη σκιά των νάνων. Τότε γίνεται η ίδια διαστροφή. Το νόημα υπάρχει – μπορεί να υπάρξει – στη σημερινή Ελλάδα αποκλειστικά έξω από αυτή τη σκιά. Κάθε φορά που σχολιάζεις ή αναλύεις μέσα σε αυτή τη σκιά μετουσιώνεις τον νάνο σε γίγαντα… και αυτό είναι μορφή εξαπάτησης και δεν μού αρέσει! «Ο πολιτισμός τελειώνει όταν δραπετεύουν απ’ αυτόν οι βάρβαροι», έλεγε ο Κράους, όπως και όταν αυτοί βρίσκουν καταφύγιο στη σκιά του κάθε νάνου που πρωταγωνιστεί, θα πρόσθετα. Έτσι η βαρβαρότητα μετατρέπεται σε κάποια μορφή αρετής, σε κύρος και κοινή λογική που γιγαντώνει τον κάθε νάνο.
Ποτέ τόσοι πολλοί δεν επιχείρησαν να χωρέσουν στην σκιά νάνων στην Ελλάδα. Γιατί το κάνουμε σήμερα; Μάλλον για να κρύψουμε την ανικανοποίητη βαρβαρότητα μιας τρέχουσας καταναλωτικής κουλτούρας που χάνει καθημερινά το υλικό της έρεισμα και αντικειμενικό πολιτικό της μέρισμα μέσα στα ΜΜΕ. Εδώ η βαρβαρότητα δοξάζεται πλέον σε τέτοιο βαθμό, που εξαφανίζει τους βάρβαρους! Εδώ πλέον η υφολογική βαρβαρότητα του Ρέμου φαντάζει μια απόπειρα εξόδου από την βαρβαρότητα που καλύπτει η σκιά των ηγητόρων-νάνων μας! Ο Ρέμος τολμάει σήμερα να ξεμυτίσει από τη σκιά, ενώ τόσοι άλλοι από τον δημόσιο χώρο, που εμφανίζονται σαν γίγαντες πολιτισμού, προτιμούν να καλύπτονται από τη σκιά των νάνων. Πώς να τους πάρεις στα σοβαρά;
