Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Τις δύο τελευταίες εβδομάδες έχει χρειαστεί για προσωπικούς λόγους να ταξιδέψω σχεδόν σε όλη την Ελλάδα. Συζητώντας με διάφορους καθημερινούς ανθρώπους, διαπίστωσα κάτι πρωτόγνωρο, που δεν το έχω συναντήσει ξανά στη μέχρι σήμερα εμπειρία μου σε δεκάδες focus groups που έχει χρειαστεί να μελετήσω. Την απόλυτη ομοφωνία μεταξύ γυναικών μιας ηλικίας και πάνω, μητέρων κατά κύριο λόγο, ως προς τη συμπάθειά τους για το πρόσωπο του Τσίπρα. Συμπάθεια που εκφραζόταν πάνω κάτω με τα ίδια λόγια: «Τι του κάνανε του παιδιού…».
Το τελευταίο ίσως που θα περίμενε κανείς να προκύψει από το βασανιστικό 17ωρο του Τσίπρα στις Βρυξέλλες όπου εξαναγκάστηκε να «συνθηκολογήσει», είναι αυτή η συγκινησιακή έκρηξη της ελληνίδας μάνας! Κι άμα έχεις την ελληνίδα μάνα, σε μια κοινωνία όπως η ελληνική, τότε τους έχεις όλους.
Αυτή η εμπειρική διαπίστωση για τα συναισθήματα των ελληνίδων μαμάδων έχει τεράστια πολιτική αξία καθώς δείχνει το πώς διαμορφώνεται ένας «κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ», που δεν έχει την παραμικρή σχέση με όσα απασχολούν τον «κομματικό ΣΥΡΙΖΑ». Αυτό ο Τσίπρας άργησε πολύ να το καταλάβει. Γι αυτό κι έχασε πολύ χρόνο με το να προσπαθεί να ισορροπήσει τις διαφορετικές «γραμμές» μέσα στο κόμμα του και να οδηγηθεί σε επιλογές που αποδείχθηκαν εκ των υστέρων λανθασμένες, όπως το δημοψήφισμα, προκειμένου να διαχειριστεί τις ενστάσεις και την κριτική της αριστερής αντιπολίτευσης.
Από αυτήν εδώ τη στήλη έχω αναφερθεί πάρα πολλές φορές στα αργά ανακλαστικά του ελληνικού πολιτικού συστήματος, με αποτέλεσμα να χάνει μονίμως το σωστό timing. Ήδη από τις αρχές του Ιουνίου είχα γράψει πως ο Τσίπρας θα έπρεπε να ξανασκεφτεί τη σύνθεση της «παρέας». Θα είχαμε γλυτώσει πολλά. Κι αυτός και η χώρα.
Ο «κομματικός ΣΥΡΙΖΑ» ήταν και παραμένει ένα 3-4% του εκλογικού σώματος. Η υπόλοιπη κοινωνία δίνει την εμπιστοσύνη της στον Τσίπρα με όρους συμπάθειας στο πρόσωπό του. Όμως αυτό δεν θα κρατήσει πολύ. Μπορεί σήμερα να κερδίζει τις «μαμάδες» αλλά αργά ή γρήγορα θα σκεφτούν κι αυτές τα προβλήματα των δικών τους πραγματικών παιδιών και θα απαιτήσουν από τον Τσίπρα να μην είναι πλέον «το καημένο παιδί που το ταλαιπωρούν οι κακοί ξένοι» αλλά ο ηγέτης που θα έχει πάρει την κατάσταση στα χέρια του και θα λύνει προβλήματα.
Αυτή τη διαβεβαίωση της ηγετικότητας ο Τσίπρας πρέπει να τη δώσει άμεσα και όσο κρατάει η συμπάθεια. Αν δεν δείξει πως μπορεί να «καθαρίσει» για το δικό του «σπίτι», πως θα πείσει πως μπορεί να «καθαρίσει» για τη χώρα;
Συνεπώς, καλά έκανε και πέταξε το γάντι χθες στους διαφωνούντες του «κομματικού ΣΥΡΙΖΑ» αλλά δεν είναι καθόλου σοφό κατά τη γνώμη μου να μεταθέτει το «ξεκαθάρισμα» για τον Σεπτέμβριο. «Στη βράση κολλάει το σίδερο» που λέει κι ο θυμόσοφος λαός. Απόψε υπάρχει ψηφοφορία η οποία υπηρετεί εθνικές προτεραιότητες. Όποιος δεν συνταχθεί στην κυβερνητική προσπάθεια δεν μπορεί να είναι στο ίδιο κόμμα με τον πρωθυπουργό. Απλά και καθαρά. Τα υπόλοιπα περί «δημοκρατικής κουλτούρας της αριστεράς» είναι αμπελοφιλοσοφίες. Η Αριστερά είναι αυτή που δίδαξε και τους υπόλοιπους πολιτικούς σχηματισμούς για το πώς τελειώνεις με διαφωνούντες και μειοψηφούντες. Μη λέμε λοιπόν παράλογα πράγματα… Η φαρσοκωμωδία «στηρίζουμε αλλά δεν ψηφίζουμε» πρέπει να τελειώσει απόψε οριστικά. Όποιος βγει εκτός «γραμμής», βγαίνει και από την κοινοβουλευτική ομάδα. Για να καταλάβουν όλοι, εντός κι εκτός της χώρας, πως το «παιδί» μεγάλωσε κι έγινε πραγματικός ηγέτης.
Τι άλλο θέλει άλλωστε και μια μάνα για να καμαρώσει;
