Αυτό που αγάπησα στην αριστερά ως ιδέα και σχέσεις ήταν ο «κανονικός άνθρωπος» του Όργουελ. Ο αξιοπρεπής άνθρωπος. Αυτός, για τον οποίο σημασία έχει ο αγώνας να παραμείνει Άνθρωπος με περίσσεια ψυχής, πάντα έντιμος και καθαρός και όχι το «κόλπο» για να παραμείνει ζωντανός και να κυριαρχήσει.
Έχω τη τιμή να γνωρίζω αυτόν τον άνθρωπο. Τον συνάντησα παντού, στις λίγες (ευρωπαϊκές) χώρες όπου έχω ζήσει μέχρι σήμερα, ενώ πρόσεξα να απουσιάζει ταυτόχρονα από παντού. Δεν έχει σημασία το χρώμα του, η καταγωγή του, η πολιτισμική ή πολιτική του ταυτότητα. Δεν έχει σημασία καν αν είναι φτωχός ή πλούσιος, μορφωμένος ή αμόρφωτος. Σημασία έχει πως στο μεγαλείο της ψυχής του δεν χωρά ο λεγόμενος «ορθολογικός εγωισμός», ο ρατσισμός και ο ολοκληρωτισμός οποιασδήποτε μορφής. Δεν είναι ο αθώος του δράματος, είναι, ωστόσο, ο αθώος του μελοδράματος! Αυτός που δεν ορίζει τον κόσμο και ασφαλώς τον εαυτό του μέσα από κάποια θυματοποιητική αφήγηση και δεν πολιτεύεται ή απλώς δρα με το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Έχει όλα τα ελαττώματα του κόσμου, εκτός από την ανεντιμότητα και την υποκρισία. Ξέρει καλά που ζει και αναγνωρίζει το παράδοξο της σύζευξης ελευθερίας και ισότητας, το οποίο αγωνίζεται να υπερβεί δημοκρατικά και πλουραλιστικά πολεμώντας τον εκχυδαϊσμό των σχέσεων, τον θρησκευτισμό, τον οικονομισμό και τον ιδεολογισμό.
Ο «κανονικός άνθρωπος» είναι ο βιοοικονομικός άνθρωπος. Εκείνος που δεν πιστεύει πως πλεονάζουν οι φυσικοί πόροι και οι άνθρωποι, ενώ σπανίζουν αγαθά και υπηρεσίες. Αυτός είναι ο υπεύθυνος πολίτης, αριστερός στη συνείδηση, ο οποίος συνεχίζει να πιστεύει στον ρομαντισμό μιας κοινωνίας ελεύθερης, εξισωτικής και συμβιωτικής ταυτόχρονα. Συνεχίζει να πιστεύει στον αγώνα μέσα στη καθημερινότητα για τη καλλιέργεια της ιδέας του δημοκρατικού σοσιαλισμού στην πράξη.
Αυτό, αγαπητέ αναγνώστη, είναι με δύο λόγια το μυστήριο της αριστεράς. Μέσα από αυτό γεννιέται ο «μυστήριος» αριστερός της σήμερον. Μόνον που η ελληνική κυβερνώσα αριστερά πέτυχε πολύ σύντομα να μετατρέψει αυτό το μυστήριο σε πλυντήριο του καθεστώτος διαφθοράς και διαπλοκής που ήρθε στα πράγματα για να ανατρέψει.
Δεν «ήρθε» ακριβώς, τη φέραμε – και μας την έφερε! Τι φέραμε; Αυτό ακριβώς που απεχθανόμαστε οι φερόμενοι ως κομματικώς ανέντακτοι αριστεροί στην Ελλάδα : οι, εν τέλει, μη-λενινιστές αριστεροί. Βοηθήσαμε να έρθει μια παρέα σαλτιμπάγκων λαϊκιστών στην εξουσία. Γιατί το κάναμε; Εδώ οι ευθύνες προσωποποιούνται. Εγώ το έπραξα επειδή δεν θα μπορούσα να φανταστώ πώς νέοι σε ηλικία άνθρωποι που αυτοπροσδιορίζονται αριστεροί θα αποδεικνύονταν τόσο «γερασμένοι» ηθικώς και πνευματικώς – μερικοί και ψυχοσωματικώς. Τόσο αναξιοπρεπείς οι ίδιοι… τόσο γελοίοι, τόσο πασοκτζήδες-αυριανιστές!
Η απειρία (τους) ήταν δεδομένη, τα λάθη αναμενόμενα, ποτέ, ωστόσο, δεν φανταζόμουν όταν ξεκίνησαν την πορεία προς την κυβερνητική εξουσία πως θα απέκλιναν τόσο πολύ από τον «κανονικό άνθρωπο», υποκρινόμενοι – και αυτοί με τη σειρά τους -τον «σωτήρα πολιτικό»! Αν το φανταζόμουν θα έπρεπε να αναθεωρήσω το βίωμα του «αριστερού μυστηρίου». Δεν το έκανα, για να καταλήξω σήμερα να παρακολουθώ να δουλεύει στο φουλ το πλυντήριο της αριστεράς, για να ξεπλύνει πριν από τις εκλογές (με λίστα ασφαλώς) σύσσωμη τη δεξιά, κεντροδεξιά και κεντροαριστερά της μεταπολίτευσης. Όλους τους προηγούμενους κυβερνήτες μετά το 1974.
Τα ξέπλυναν όλα – κάνοντας και μαγκιές από πάνω – αφήνοντας τελευταίο στο «πλυντήριο» το πλέον χειροπιαστό σκάνδαλο της μεταπολίτευσης. Εκείνο του λεγόμενου «πολιτικού χρήματος», που προσδίδει την πραγματική διάσταση της διαπλοκής, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί την ουσία της. Μετά την ολοκλήρωση των πασιφανώς «στημένων» εργασιών της εξεταστικής επιτροπής για τη χρηματοδότηση κομμάτων και ΜΜΕ, οι αριστεροί κυβερνήτες, μαζί με τους δεξιούς συνεταίρους τους, αποφάνθηκαν πως διαπλοκή υπάρχει, αλλά όχι πολιτικές ή ποινικές ευθύνες που σχετίζονται με τη δομή και λειτουργία της. Άρα, η διαπλοκή είναι νόμιμη και ηθική! Είναι πλέον ξεπλυμένη και ζητεί αποκατάσταση.
Θα αποκατασταθεί αμέσως μετά τις εκλογές. Αυτό που δεν πρόκειται ποτέ να αποκατασταθεί στην Ελλάδα των επόμενων δεκαετιών είναι το πρόσωπο της αριστεράς. Και αυτό δεν με νοιάζει… Με νοιάζει, αποκλειστικά, η προσβολή του «κανονικού ανθρώπου» από τους «αντικανονικούς αριστερούς» αυτή τη φορά.
