Γράφει ο Ηλίας Διακουμάκος
τι να τα κάνω τα τραγούδια σας, ποτέ δεν λένε την αλήθεια, ο κόσμος υποφέρει και πονά και εσείς τα ίδια παραμύθια…
‘’Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας’’, Ντίνος Χριστιανόπουλος
Για πούλημα λοιπόν;
Πωλείται ελπίδα σε τιμή ευκαιρίας. Όταν ο Συριζαίος αντιπρόεδρος της βουλής βγαίνει και δηλώνει (χωρίς να ντρέπεται) ότι ‘’εμείς ποτέ δεν είπαμε ότι θα σκίσουμε το Μνημόνιο’’ ομολογεί, ακόμη κι αν ο ίδιος δεν είναι σε θέση να το καταλάβει, την πολιτική χρεοκοπία του κόμματος που εκπροσωπεί. Όταν ως αντιπολίτευση άλλα λες προεκλογικά και άλλα κάνεις, όταν αναλώνεσαι σε ανέξοδους αντιμνημονιακούς φιλιππικούς και μόλις βουτήξεις το χέρι στο μέλι σφυρίζεις αδιάφορα, όταν για μερικά ψηφαλάκια υπόσχεσαι τα πάντα σε όλους, τότε αποδεικνύεσαι όχι μόνο πολιτικά ανακόλουθος αλλά και επικίνδυνος.
Όταν δεν μπορείς να παράξεις έναν σοβαρό, αξιόπιστο και ποιοτικό πολιτικό λόγο που να ανταποκρίνεται στην κρισιμότητα των περιστάσεων καταλήγεις σε ανούσιες λαϊκίστικες κορώνες που ούτε εσύ ο ίδιος δεν είσαι σε θέση να τις πάρεις στα σοβαρά και να τις υπερασπιστείς. Γίνεσαι, κι εσύ με τη σειρά σου, ένας ακόμη ξεφτιλισμένος πολιτικάντης, ένας Παπατζής που πιστεύει και στην ‘’Λαοκρατία’’ εάν χρειαστεί, φτάνει να μαντρώσει πλήθος των απελπισμένων.
Και ραγιάδες και δαρμένοι
Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε σκοπό να σκίσει το Μνημόνιο, όπως μας διαβεβαίωσε ο αξιότιμος αντιπρόεδρος της βουλής, τότε προς τι η προεκλογική φασαρία και το αισχρό εμπόριο της ελπίδας; Προς τι οι χαρές και τα εκλογικά πανηγύρια; Απ’ ό,τι φαίνεται η ελπίδα δεν θα έρθει στο προγραμματισμένο της ραντεβού με την Ιστορία. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι αναγκασμένη να δεχθεί τις ‘’πατρικές νουθεσίες’’ και τις ‘’καλοπροαίρετες παραινέσεις’’ των δανειστών (γιατί με τους Ευρωπαίους είμαστε εταίροι και όχι αντίπαλοι, έτσι δεν είναι;).
Ο συμβιβασμός του πρωθυπουργού με τους δανειστές δεν εκπλήσσει. Αυτό που δυσάρεστα εκπλήσσει ,για ακόμη μία φορά, είναι η στάση των ελληνικών μμε που ομόθυμα επιχαίρουν για την τελική έκβαση της διαπραγμάτευσης. Οι δημοσιογράφοι που επαινούν την ‘’συνετή’’ στάση της κυβέρνησης, κάνοντας λόγο για ‘’προσαρμογή στην πραγματικότητα’’ και ‘’πολιτικό ρεαλισμό’’, μοιάζουν αρκετά φοβισμένοι για να πουν την αλήθεια. ‘’προσαρμογή στην πραγματικότητα’’ και ‘’πολιτικός ρεαλισμός’’ είναι δύο εκφράσεις που ταιριάζουν σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν σου βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό και σε απειλούν. Γιατί αυτό κάνουν οι ‘’Θεσμοί’’ και το κάνουν καλά…
Εδώ ο κόσμος καίγεται…
Και αφού τα είχαμε λύσει όλα σε αυτή την χώρα είπαμε να διοργανώσουμε και ένα αντιαπαγορευτικό φεστιβάλ στην πλατεία Συντάγματος. Η κρυφή αγωνία όλων μας, άλλωστε, αυτό που μας απασχολεί μέρα νύχτα, 365 μέρες τον χρόνο είναι αν θα αποποινικοποιηθεί η χρήση της ινδικής κάνναβης. Αφού δεν υπάρχει μέλλον, ας έχουμε κάτι για να γεμίζουμε το κεφάλι μας τουλάχιστον, ακόμη και με την ευγενική χορηγία της Κυβέρνησης αν χρειαστεί.
Πέρα από το αστείο της υπόθεσης, είναι πραγματικά λυπηρό όταν διαπιστώνεις ότι το μόνο που μπορεί να αναδείξει η σημερινή Αριστερά σαν ζητούμενο είναι η αποποινικοποίηση του μπάφου. Νέα Εποχή, νέα ήθη θα μπορούσε να πει κανείς, αλλά δεν είναι τόσο απλό. Η ιστορική Αριστερά, παρ’ όλα τα λάθη και τον δογματισμό της, παρήγαγε πολιτισμό, έκανε τέχνη και έθετε ερωτήματα. Υπήρχε μία σοβαρή διανόηση που διατηρούσε μία οργανική σχέση με τον λαικό πολιτισμό.
Από την ΕΠΟΝ και τους Λαμπράκηδες μέχρι τα αντιαπαγορευτικά φεστιβάλ η απόσταση είναι μεγάλη. Όταν η απάντηση της σύγχρονης Αριστεράς απέναντι στην μεταμοντέρνα πολιτισμική παρακμή της εποχής είναι το εξατομικευμένο πρότυπο ενός ψευτοπροοδευτικού life-style και η χαζοχαρούμενη ναρκοκουλτούρα του ‘’να περνάμε καλά’’, αυτό δεν σημαίνει, απλώς, κενό και αδυναμία παραγωγής Λόγου. Αυτό σημαίνει ιστορικό τέλος και πολιτική χρεοκοπία. Είναι σαν να λεςσε νέους ανθρώπους: ‘’ ότι δεν πειράζει που δεν έχεις στον ήλιο μοίρα. Αυτό που μετράει είναι ο χαβαλές και ένα θολωμένο κεφάλι γεμάτο χρυσάφι’’.
Απ’ ό,τι φαίνεται η ανάσχεση της μεταμοντέρνας πολιτισμικής παρακμής ξεκινά με την αποδόμηση της σύγχρονης Αριστεράς όπως την γνωρίζουμε. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει…
