Γράφει ο Σταύρος Τασιόπουλος
Πλέον το κράτος για αρκετούς ʽʼχρεωκόπησεʼʼ και για κάποιους άλλους αυτό σημαίνει δυσκολία και ανικανότητα, να βολέψουν κόσμο, να μοιράσουν κονδύλια, να χαρίσουν πρόστιμα. Όλα δηλαδή τα κακώς κείμενα για τα οποία ανεξαρτήτως Μνημονίου και Τρόϊκας θα έπρεπε και ως κοινωνία και ως κράτος να φροντίσουμε να εξαλειφθούν. Αν μη τι άλλο σε μια χώρα με περιορισμένα έσοδα, ίσως ο πιο αποτελεσματικός τρόπος ανεύρεσης εσόδων είναι η μείωση στο ελάχιστο δυνατό της σπατάλης και της διαφθοράς, αντί της θεσμοθέτησης φόρων σε μισθωτούς και ακίνητη περιουσία.
Από εκεί που γινόταν μάχη για την κατάκτηση μια ψεύτικης σύνταξης, ενός διορισμού στο ευρύτερο δημόσιο σε θέση που πιθανόν να ήταν από μόνη της άνευ ουσίας, για την κάρπωση μιας επιδότησης με ψεύτικα τιμολόγια.
Και ο πιο αρμόδιος ήταν ο κυβερνητικός πολιτευτής ή αυτός που τα είχε καλά με τους έχοντες εξουσία για να μοιράσει την πίτα.
Από εκεί που υπήρχε η ʽʼισχυρή Ελλάδαʼʼ σήμερα, αυτό μοιάζει μακρινή εικόνα.
Πλέον με το 2013 και μια 5ετία ύφεσης της ελληνικής οικονομίας με τους αριθμούς να προσεγγίζουν την δυσχερή πραγματικότητα, όπου το 1/3 της κοινωνίας βρίσκεται σε κατάσταση φτώχειας και η μισή κοινωνία σε τρομερή δυσκολία και πτώση του βιοτικού της επιπέδου, μια νέα πολιτική πρόταση βρίσκει σιγά σιγά τα πατήματά της.
Μιας και το κράτος δεν διαθέτει πλέον και πολλά να μοιράσει, ασχέτως αν αρκετοί ακόμα και σήμερα παρασιτούν πάνω στα δημόσια έσοδα, (η πρόσφατη ανακοίνωση του Ελεγκτικού Συνεδρίου το αποκαλύπτει), εμφανίζεται η αναγκαιότητα για το χρεωκοπημένο πολιτικό σύστημα, του διαμοιρασμού φρούδων ελπίδων.
Εμφανίζεται ήδη η επιδοματική πολιτική, με την μορφή παροχών επιδοματικού χαρακτήρα, στην υγεία, στην παιδεία, στην εργασία, στους βασικούς πυλώνες δηλαδή ενός κοινωνικού κράτους δικαίου.
Πιο συγκεκριμένα έχουμε ήδη τα παραδείγματα όπου αντί της θεσμοθέτησης ενός κοινωνικού μισθού κοντά στα όρια της φτώχειας για τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, τους ανέργους, και αδυνατούντες να έχουν τα βασικά αγαθά αξιοπρεπούς διαβίωσης, έχουμε την χορήγηση επιδομάτων.
Επίδομα ανεργίας με πολλές προϋποθέσεις, τώρα και σε ελεύθερους επαγγελματίες, προγράμματα 5μηνης ή 6μηνης ή 8μηνης εργασίας μέσω προγραμμάτων κοινωφελούς εργασίας σε δήμους ή κρατικούς φορείς ή προγραμμάτων κατάρτισης με την παροχή μισθού κατώτερου των συλλογικών συμβάσεων. Επίσης επιδοματικός χαρακτήρας με χρήματα που βρίσκονται με «κόπο» από την Ε.Ε. σχετικά με την παροχή συσσιτίων στα σχολεία, παροχή υπηρεσιών σίττισης προς άστεγους, μετακύληση της ευθύνης υγείας στην Εκκλησία, τον Ιατρικό Σύλλογο και σε ΜΚΟ,
Όλα τα παραπάνω καταγράφονται και στοιχειοθετούν ένα σκηνικό όπου η παροχή των στοιχειωδών από το κράτος έχει μπει σε διαδικασία εμπορίου, και κατ επέκταση πολιτικού εμπορίου.
Το δυστυχές σε αυτή την πραγματικότητα είναι πως λόγω της τραγικής οικονομικής κατάστασης μοιάζει να γίνεται πλέον μέρος της συνείδησης των πολιτών και επίσης να εντάσσεται στο political correct η Επιδοματική Πολιτική, που κανονικά θα έπρεπε απλά να είναι μια προέκταση ενός κράτους που σέβεται και το δείχνει, τους πολίτες του.
Εδώ αξίζει να τονιστεί ότι στην πράξη τελικά κανείς δεν ωφελείται μιας και όλα αυτά τα μέτρα έχουν πρόσκαιρο χαρακτήρα, πχ. Μια οικογένεια με άνεργο παιδί, θα χαρεί αν αυτό δουλέψει για 600 ευρώ για 6 μήνες, σε ένα κοινωφελές πρόγραμμα. Δηλαδή θα ανακυκλωθεί κάπως ο αριθμός και το ποιοτικό χαρακτηριστικό των ανέργων που συνεχώς αυξάνονται. Μετά από 6 μήνες το ίδιο άτομο θα είναι μάλλον πάλι άνεργο και δεν θα μπορεί να ξαναδουλέψει σε αντίστοιχο πρόγραμμα. Υποθάλπεται έτσι μια λογική μικροψυχίας πρός τον άλλον που κατόρθωσε να έχει ένα κάποιο εισόδημα από εργασία.
Το τελικό συμπέρασμα είναι πως η επιδοματική πολιτική χωρίς να έχει ουσία και ούτε καν αλαφρώνει τα δημοσιονομικά του κράτους, πετυχαίνει την διάσωση χρεωκοπημένων πολιτικών, μιας και τους δίνει την δυνατότητα να εμπορευτούν ελπίδα και φόβο και των ανέργων και των φτωχών και των μελλοντικών ανέργων και φτωχών.
* Ο Σταύρος Τασιόπουλος είναι μεταπτυχιακός φοιτητής Δημοσίου Δικαίου & Πολ. Επιστήμης
