Γράφει ο Γιάννης Κουτρουμπής*
Στην σημερινή εποχή παρατηρείται μία όλο και πιο δυνατή χρήση της επικοινωνίας από την πολιτική. Όταν λέμε επικοινωνία εννοούμε όλα τα μέσα εκείνα που έχουν την δυνατότητα μεταφοράς της πληροφορίας από τον πομπό στον δέκτη, αλλά και δημιουργίας μίας εικόνας ενός προσώπου εγνωσμένου κύρους προς τα έξω.
Ιδιαίτερα στην Ελλάδα έχει γίνει πλέον συνήθεια η χρήση των μέσων επικοινωνίας από διάφορους πολιτικούς με διάφορους σκοπούς, όπως για παράδειγμα την μεταφορά μίας συγκεκριμένης πληροφορίας προς το λαό με σκοπό την διαμόρφωση μίας συγκεκριμένης αντίδρασης.
Πιο αναλυτικά αν αναλύσει κανείς την πολιτική της σημερινής κυβέρνησης ως προς το εσωτερικό και το εξωτερικό του κράτους θα παρατηρήσει μία πλειάδα επικοινωνιακών κινήσεων πέρα από τις πολιτικές κινήσεις, που στόχο έχουν να ανακουφίσουν τον λαό από τον φόβο που έχει σχετικά με τον έλεγχο που έχει επιβληθεί στην χώρα λόγω των οικονομικών της προβλημάτων.
Οι πολίτες έχουν διαμορφώσει μία συγκεκριμένη άποψη σχετικά με το μνημόνιο, το οποίο το έχουν ταυτίσει με μία σκληρή πολιτική που στόχο έχει την λιτότητα. Ένας άλλος όρος που έχει προστεθεί είναι ο όρος «τρόικα», ο οποίος για όλους τους έλληνες είναι ταυτισμένος με τον έλεγχο των τριών θεσμών που παρατηρούν και προτείνουν διάφορες μεταρρυθμίσεις.
Η νέα κυβέρνηση κάνει πολλές φορές χρήση της επικοινωνίας σε διάφορα θέματα και ειδικά στην μετονομασία της νέας επέκτασης του προγράμματος σε «Master Financial Assistance Agreement» και του ελεγκτικού οργάνου σε «Brussels Group». Η κίνηση αυτή πέρα από τον προφανή στόχο να δείξει ότι κάτι αλλάζει και ότι η νέα κυβέρνηση διεκδικεί περισσότερα πράγματα από τις προηγούμενες ακόμα και αν στην ουσία μιλάμε για τα ίδια πράγματα με διαφορετική ονομασία, έχει έναν ακόμη στόχο την χρήση της αλλαγής των όρων που δημιουργούσαν μέχρι τώρα άσχημα συναισθήματα στους πολίτες προκειμένου να έχουν πιο ανάλαφρη διάθεση, τουλάχιστον στο μέτρο που κάτι τέτοιο είναι δυνατό.
Η απόδειξη του στόχου αυτού είναι η έναρξη δημιουργίας αυτόνομων και αυτόκλητων πορειών με στόχο την υποστήριξη της κυβέρνησης και της εν εξελίξει διαπραγμάτευσης που προσπαθεί να καταφέρει. Παρατηρείται σε αυτήν την περίπτωση η χρήση της επικοινωνίας και των μέσων της για πολιτικούς σκοπούς.
Τι γίνεται όμως όταν η επικοινωνία χρησιμοποιεί την πολιτική για τους δικούς της σκοπούς; Σε αυτήν την περίπτωση υπάρχει η υπόθεση της δημιουργίας μίας έκφρασης ή μίας πληροφορίας, η οποία υιοθετείται από την πολιτική και με αυτόν τον τρόπο γίνεται πάρα πολύ ισχυρή σαν άποψη και αρχίζει να μεταδίδεται στον λαό.
Ένα παράδειγμα θα μπορούσε να είναι ο ίδιος ο όρος «μνημόνιο», ο οποίος μπήκε στην καθομιλουμένη μόλις η κυβέρνηση Παπανδρέου υπέγραψε το πρώτο μνημόνιο. Μετά από εκείνη την στιγμή παρατηρήθηκε μία προσπάθεια από τα ΜΜΕ να δώσουν στους πολίτες να καταλάβουν τι σημαίνει αυτή η λέξη και τι ρόλο παίζει στην καθημερινότητα τους.
Με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε ένα κύμα ανθρώπων που ήταν υπέρ των μνημονίων και ένα κατά των μνημονίων κάτι το οποίο δεν άργησε να εισέλθει και στο πολιτικό σύστημα με τα κόμματα να δημιουργούν ρητορικές ανάλογα με την πλευρά την οποία επέλεγαν να βρίσκονται.
Σταδιακά άρχισαν να γίνονται όλο και πιο έντονα τα φαινόμενα αντίθεσης μεταξύ των δύο πλευρών με αποτέλεσμα αυτό σε συνάρτηση με πάρα πολλούς άλλους παράγοντες να επηρεάσουν το πολιτικό σύστημα, καθώς μερικοί εκπρόσωποι του δεν μπορούσαν να μείνουν αταλάντευτοι στις θέσεις τους λόγω των γεγονότων που συνεχώς άλλαζαν.
Αυτή η αλλαγή φυσικά γινόταν αντικείμενο προβολής από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, με αποτέλεσμα όλα να μεταφέρονται με μεγάλη ταχύτητα στον πολίτη κάτι που είναι και το αντικείμενο εργασίας των ΜΜΕ.
Αυτή ήταν μία περίπτωση που η επικοινωνία και η διάδοση της πληροφορίας επηρεάζει την πολιτική είτε θετικά είτε αρνητικά και είναι κάτι που σίγουρα και οι δύο πλευρές θα πρέπει να προσέχουν προκειμένου η κάθε μία να επιτελεί την λειτουργία την οποία έχει και να μην παρεμβαίνει η μία στον ρόλο της άλλης, διότι τότε υπάρχουν διάφορες αντιδράσεις από τους πολίτες.
Εν κατακλείδι, το άρθρο αυτό είχε ως σκοπό την απόδειξη της χρήσης της επικοινωνίας από την πολιτική, αλλά και της πολιτικής από την πλευρά της επικοινωνίας και στην οποία αποδείχτηκε ότι και τα δύο έχουν, τόσο θετικά, όσο και αρνητικά αποτελέσματα.
