Γράφει ο Όμηρος Τσάπαλος
Follow @OmirosTsapalos
Η Ελλάδα μέσα σε πέντε μόλις ημέρες έζησε τον εφιάλτη που τόσο καιρό προσπαθούσε να αποφύγει. Τράπεζες κλειστές, capital controls, οι συνταξιούχοι να λιποθυμούν μπροστά από τα γκισέ για να εισπράξουν 120 ευρώ της σύνταξης τους. Η πραγματική οικονομία να έχει παραλύσει. Κάθε ημέρα να μοιάζει με Κυριακή. Χιλιάδες επιχειρήσεις δεν έχουν πληρώσει τους υπαλλήλους τους και όσοι έχουν πληρωθεί δεν μπορούν να κινηθούν παρα μόνο με 60 ευρώ στη τσέπη. Η Ελλάδα διεθνώς είναι πρώτη είδηση. Πριν από λίγες ώρες, και επίσημα η χώρα βρίσκεται υπο καθεστώς χρεοκοπίας λόγω μη καταβολής της δόσης στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ενώ η Κυβέρνηση σπεύδει να καταθέσει πρόταση για ένα τρίτο Μνημόνιο χωρίς να έχει διασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία τόσο της οικονομίας όσο και της κοινωνίας τουλάχιστον μέχρι την ημέρα του δημοψηφίσματος.
Σε προηγούμενο άρθρο, πριν από 15 ημέρες (Η πραγματική εθνική ταπείνωση είναι αυτή που δεν είδαμε ακόμη), περιγράψαμε τα διαπραγματευτικά λάθη του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα αλλά και την μεγάλη ευκαιρία που είχε να πάρει τις μεγάλες πολιτικές αποφάσεις που θα γλίτωναν την χώρα από τους κινδύνους που βιώνουμε σήμερα. Είχε να επιλέξει ανάμεσα σε αποφάσεις που είτε θα προκαλούσαν διαλυτικές τάσεις στο κόμμα του είτε διαλυτικές τάσεις στην Κοινωνία. Επέλεξε το δεύτερο. Αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι συμπαγής (παρά τις ορισμένες μεμονωμένες φωνές που ζητούν επιτακτικά συμφωνία) και η Κοινωνία είναι διχασμένη μεταξύ του ΝΑΙ στην Ευρώπη (και τα μέτρα) και ΟΧΙ στην Ευρώπη (και τα μέτρα).
Όμως αυτό είναι και το μεγάλο ζητούμενο. Ο διχασμός στην κάλπη της Κυριακής να μην μετεξελιχθεί και σε ταξικό διχασμό ή ακόμα χειρότερα σε έναν εθνικό διχασμό. Διχασμό ανάμεσα σε αυτούς που πιστεύουν ότι η Ευρώπη είναι ενάντια στα συμφέροντα της χώρας και σε αυτούς που πιστεύουν ότι τα συμφέροντα της χώρας διασφαλίζονται μόνο μέσα από την Ευρώπη. Γιατί αυτό το δίλημμα είναι ψεύτικο. Όλοι γνωρίζουμε την πραγματική αλήθεια.
Οποιαδήποτε και αν είναι η πολιτική κατάσταση την επαύριο του δημοψηφίσματος, η πολιτική ελίτ θα πρέπει να καταβάλει ειλικρινείς προσπάθειες προκειμένου να αποτρέψει έναν ψευδεπίγραφο διχασμό, μια τεχνητή διαχωριστική γραμμή που αρχίζει να σχηματίζεται στον ορίζοντα. Οφείλει να αποβάλλει τον απύθμενο λαϊκισμό και να πει ξεκάθαρα την αλήθεια στον ελληνικό λαό. Ότι Ευρώπη σημαίνει Ελλάδα και Ελλάδα σημαίνει Ευρώπη. Ότι δεν μπορούμε να αμφισβητούμε την ίδια μας την ταυτότητα. Ότι δεν μπορούμε να έχουμε δεύτερες σκέψεις όσον αφορά τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν στο εσωτερικό της χώρας. Ότι πρέπει ενωμένοι να προχωρήσουμε στον οικονομικό και αναπτυξιακό μετασχηματισμό της πατρίδας μας γιατί μόνο έτσι διασφαλίζονται καλύτερες μέρες για την ελληνική κοινωνία. Και αυτό προϋποθέτει θυσίες, ξεβόλεμα, περισσότερη δικαιοσύνη, αξιοκρατία, ισότητα ευκαιριών μεταξύ του συνόλου των πολιτών.
Ο λαϊκισμός μας οδήγησε στη σημερινή κατάσταση. Λαϊκισμός από όλους, προς όλους, με όλες τις εκφάνσεις και όλες τις αποχρώσεις του. Ο εθνικός διχασμός τροφοδοτείται από τον λαϊκισμό, ζει από αυτόν και για αυτόν. Αν δεν παρθούν οι μεγάλες πολιτικές αποφάσεις, αν δεν αποφασιστεί άμεσα η ανάγκη σχηματισμού μιας ευρείας κυβέρνησης εθνικής ενότητας που θα εκπροσωπεί το σύνολο των πολιτών, το δηλητήριο του διχασμού ενδεχομένως να μεταγγισθεί σε μεγάλα τμήματα της Κοινωνίας. Το έχουμε ξαναζήσει και το έχουμε πληρώσει ακριβά. Και όταν ένας λαός δεν μαθαίνει από τα λάθη είναι καταδικασμένος να τα επαναλάβει.
