Γράφει η Μαρία-Αρετή Ευαγ. Ζιαζιά
Έφθασε η στιγμή που η Ευρώπη οφείλει να κάνει την ειλικρινή αυτοκριτική της. Είναι πλέον πασιφανές ότι οι πολίτες δεν ικανοποιούνται με τα θέσφατα των Βρυξελλών, ενώ σε ουδεμία περίπτωση δεν είναι παρήγορη η γενικόλογη έκφραση «Ενωμένη Ευρώπη» ή «Περισσότερη Ευρώπη».
Ειδικότερα, για να επιτευχθεί η ανωτέρω φράση, θα πρέπει η ευρωπαϊκή συνεργασία να ευοδωθεί αφενός μέσω προτάσεων και μέτρων και αφετέρου με σαφέστερη τεκμηρίωση τής σε κάθε μεμονωμένο ζήτημα. Το ευρωπαϊκό μοτίβο δε αλληλεγγύης και συνοχής έχει χάσει την αίγλη του, αρχής γενομένης με την έξοδο της Μ. Βρετανίας από την Ευρώπη. Επρόκειτο για μια σημαντική απώλεια, διότι αποχώρησε ένα μέλος με ιδιαίτερη διπλωματική και στρατιωτική βαρύτητα, μια χώρα άμεσα συνδεδεμένη με το διεθνή ανταγωνισμό. Εν τέλει, βέβαια, η απόφαση των Βρετανών να αποχωρήσουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση θα επηρεάσει σταδιακά τους πάντες, καθώς το Brexit θα οδηγήσει σε μια πλημμυρίδα σοβαρών πολιτικών αναταράξεων τόσο στην Βρετανία όσο και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ναι μεν οι υποστηρικτές του Brexit φρονούν ότι μακροπρόθεσμα θα απολαύσουν την ανεξαρτησία τους, εντούτοις η πεποίθηση αυτή παρά απατηλή δύναται να είναι. Τόσο ο πλούτος της βρετανικής κοινωνίας θα περιορισθεί όσο και ο κίνδυνος αποσχιστικών τάσεων θα υπάρχει καθημερινά.
Παράλληλα, μείζονα ζητήματα που μονοπωλούν το «ευρωπαϊκό» ενδιαφέρον -και τείνουν μάλιστα να καταλήξουν εμπόδιο για την υλοποίηση του οράματος «Ενωμένη Ευρώπη»- αποτελούν η προσφυγική αλλά και η οικονομική κρίση. Αναλυτικότερα, στην πρώτη περίπτωση ουδεμία χώρα δε θα μπορεί να δεχθεί και κατ’ επέκταση να αφομοιώσει απεριόριστο αριθμό προσφύγων, ενώ στη δεύτερη περίπτωση, στην κρίση χρέους δηλαδή, θα διογκώνεται συνεχώς το χάσμα μεταξύ των χωρών με περιορισμένη ανάπτυξη και των ιδιαιτέρως ανεπτυγμένων κρατών. Εν αντιθέσει με την παρούσα κατάσταση, σε κάθε περίπτωση πρέπει να επιδιώκεται η οικονομική συνεργασία των κρατών-μελών με στόχο την προώθηση της απασχόλησης, τη διατήρηση και εξέλιξη της οικονομικής ανάπτυξης αλλά και τη συντονισμένη αντιμετώπιση –με μεθόδους συνεργασίας και αλληλεγγύης- των παγκόσμιων οικονομικών και χρηματοπιστωτικών προκλήσεων.
Εν κατακλείδι, συνιστά επιτακτική ανάγκη για να διασωθεί το ευρωπαϊκό «οικοδόμημα», να τεθεί ένα τέλος στη συνεχή ενίσχυση της πολιτικής της φτωχοποίησης της γείτονας χώρας, στις ενέργειες που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία, αλλά και στις συνεχείς δικαιολογίες και προφάσεις που εντείνουν το οικονομικό αδιέξοδο. Η λιτότητα είναι ανάγκη να αντικατασταθεί από την ανάπτυξη και το σχέδιο της κοινωνικής Ευρώπης να τεθεί άμεσα σε εφαρμογή.
