Του Γιώργου Ευγενίδη
Η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να επανεκκινήσει τη χώρα είναι εύκολη, αλλά η υλοποίησή της είναι εξαιρετικά δύσκολη. Δικαιούμαστε, όμως, να πιστεύουμε ότι θα τα καταφέρουμε και να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες. Γιατί, μέχρι στιγμής, τα καταφέραμε καλά.
Αν το σκεφτεί κανείς, τα πράγματα είναι κάπως περίεργα. Η απόφαση του πρωθυπουργού πριν από έναν μήνα να κλείσει τη χώρα ήταν δύσκολη. Πόσο εύκολα μπορείς να παγώσεις τον χρόνο; Αν πιστέψουμε τον πρωθυπουργό, όταν ανακοίνωσε την απόφασή του στο οικονομικό επιτελείο, κοντέψαμε να χάσουμε 3-4 υπουργούς από αποπληξία. Κι όμως, η απόφαση ήταν δύσκολη, αλλά η εφαρμογή σχετικά απλή, από άποψης κρατικών ενεργειών. Το παράδοξο είναι, τώρα, ότι η επανεκκίνηση της χώρας είναι μια σχετικά εύκολη απόφαση. Ποιος δεν θέλει να επιστρεψουμε σε μια κανονικότητα; Από την άλλη, ο δρόμος είναι μια τεράστια ανηφόρα, με πολλά ενδιάμεσα βήματα και μια σειρά προστατευτικών μέτρων, για να μην χάσουμε την μπάλα.
Για να καταλάβετε με τι ασκήσεις είναι αντιμέτωπα τα κυβερνητικά στελέχη, ας πάρουμε ένα σχετικά απλό παράδειγμα. Ποια μέτρα χρειάζονται, φερ ειπείν, για να λειτουργήσουν τα κομμωτήρια; Θεωρητικά, αυστηρή αναλογία πελατών ανά τετραγωνικά και μάσκες. Ναι, αλλά πώς θα τηρούνται οι αποστάσεις ανάμεσα σε πελάτες και κομμωτές; Θα φοράνε μάσκες και οι κομμωτές και οι πελάτες; Τι μάσκες θα είναι αυτές, ιδίως για τους κομμωτές; Χειρουργικές ή υφασμάτινες, επαναπλενόμενες; Θα πρέπει να μπουν ίσως διαχωριστικά ανάμεσα σε λουτήρες και κάσκες ή αρκούν οι αποστάσεις; Αυτές είναι ορισμένες μόνο από τις απαντήσεις που έπρεπε να δοθούν σε ένα σχετικά απλό ερώτημα.
Αύριο το απόγευμα, με ένα τηλεοπτικό του μήνυμα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα περιγράψει τις ημερομηνίες-κλειδιά για τη σταδιακή μετάβαση στην κανονικότητα. Η «νέα κανονικότητα», βεβαίως, θα είναι διαφορετική. Με ανησυχίες, με επιφυλάξεις, με αποστάσεις, με δυσκολίες στην οικονομία. Αλλά, χάρη στην προσπάθεια που κάναμε συλλογικά, θα παίρνουμε πίσω βήμα-βήμα τις ζωές μας. Δεν είναι και λίγο. Το να πας στο κομμωτήριο θα φαίνεται, στην αρχή τουλάχιστον, ως μεγάλο βήμα. Το ίδιο θα ισχύει για τα σχολεία και ούτω καθ’ εξής. Αυτά που θεωρούσαμε αυτονόητα θα φαίνονται μικρές κατακτήσεις σε μια προσπάθεια να γυρίσουμε σε μια κατάσταση όσο πιο κοντά σε αυτή που αφήσαμε πίσω μας τον Φεβρουάριο.
Οι πολίτες κουράστηκαν. Όσο και αν κάπως συνήθισαν, ψυχολογικά κουράστηκαν. Δεν ζουν όλοι σε άνετα σπίτια, με μπαλκόνια και κήπους. Δεν ζουν σε μια ωραία περιοχή. Κάποιοι πασχίζουν να χωρέσουν σε ένα πολυκαιρισμένο δυάρι μαζί με τα παιδιά τους. Κοιτάνε έξω από το μπαλκόνι και βλέπουν καλώδια της ΔΕΗ και πού και πού κανένα δέντρο. Πολλοί δεν είναι παραγωγικοί. Τα παιδιά δεν πάνε σχολείο. Η ψυχολογική κόπωση και ο εκνευρισμός σωρεύονται, έστω και αν οι ανοιξιάτικες μέρες κάπως δίνουν μια διέξοδο. Η σταδιακή επιστροφή σε μια κανονικότητα είναι κυρίως μήνυμα ψυχολογικής ανάτασης. Μήνυμα διττό: αφενός αντέξαμε και περάσαμε «τα σκούρα», αφετέρου, έστω και με προσοχή, θα μπορέσουμε να ξαναπιάσουμε το νήμα.
Πιστεύω ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών θα είναι καρφωμένη στην τηλεόραση ή στη liveαναμετάδοση του τηλεοπτικού μηνύματος μέσω των social media. Ψάχνουμε λίγη ελπίδα. Μια αχτίδα αισιοδοξίας. Δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε βεβαίως. Η νέα κανονικότητα θα είναι δύσκολη. Θα πρέπει να την «μάθουμε». Πρέπει, επίσης, να ξέρουμε ότι, όπως η χώρα προοδευτικά ανοίγει, απότομα μπορεί να ξανακλείσει, αν χρειαστεί. Πρέπει, με άλλα λόγια, να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα τα σενάρια.
Μέχρι τότε, όμως, δικαιούμαστε να ελπίζουμε. Να ελπίζουμε ότι η 4η Μαϊου θα είναι μια καλύτερη μέρα. Καλύτερη, γιατί θα καθρεφτίζει τα αποτελέσματα της κοινής μας προσπάθειας. Και, όσο ανηφορικός και αν είναι ο δρόμος, έχουμε τα εχέγγυα να το καταφέρουμε. Ακόμα και την υπομονή να συγκρατηθούμε για λίγες μέρες ακόμα.
Πηγή: reader.gr
