Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
«Οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται», είπε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ενώπιον αυτού που πασχίζει να τις τηρήσει (: Αλέξης Τσίπρας) για να τονίσει εμφατικώς «είναι η εφαρμογή, ανόητοι».
Διάφοροι ανόητοι έσπευσαν να θέσουν το ζήτημα στο επίπεδο της προσβολής για να δικαιώσουν απολύτως τον γερμανό υπουργό Οικονομικών… είναι πράγματι ηλίθιοι!
Το ερώτημα είναι εντελώς διαφορετικό: Τι είναι ηλιθιότητα, το να μην εφαρμόζει κάποιος αυτά που εξαναγκάζεται να συμφωνήσει, ή να συμφωνούν όλοι σε αυτά που γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι είναι αδύνατον να τηρηθούν;
Εάν πράγματι το δεύτερο και όχι το πρώτο είναι αυτό που χαρακτηρίζει με δομολειτουργικό τρόπο την ηλιθιότητα, τότε και ο ίδιος ο κ. Σόιμπλε ανήκει στην κατηγορία των ηλιθίων. Ίσως, λοιπόν, εξ ιδίων κρίνοντας τα αλλότρια μίλησε και μάλλον θα ξαναμιλήσει όταν πλέον θα αρχίσει ο ίδιος να διαφωνεί με αυτά που συμφώνησε κατά την τρίτη φάση διαχείρισης της ελληνικής κρίσης την οποία διερχόμαστε.
Αν υπήρχαν ευφυείς στην ελληνική κυβέρνηση θα φρόντιζαν να εξαναγκάσουν τον κ. Σόιμπλε να εκφράσει ανοικτά την διαφωνία του με αυτά που συμφώνησε για την ελληνική κρίση και τα οποία τον έκαναν να κατεβάσει το κεφάλι στην Μπούντεσντάγκ όταν δέχτηκε την κριτική από την Ζάρα Βάγκενκνεχτ.
Αυτά που συμφωνήθηκαν στο πλαίσιο του Τρίτου Μνημονίου μόνον ως έκφραση αλληλεγγύης μεταξύ ηλιθίων θα μπορούσε κανείς να τα δει. Πρόκειται για μια μορφή αλληλεγγύης της ευρωπαϊκής ελίτ που ζημιώνει τους λαούς των χωρών-μελών της ευρωζώνης, άλλους περισσότερο, άλλους λιγότερο σε μία προσπάθεια η κρίση να περιοριστεί αποκλειστικά στο ελληνικό πλαίσιο. Το τελευταίο αποτελεί πράγματι επιτυχία του κ. Σόιμπλε, αλλά αυτό δεν τον καθιστά αυτομάτως και λιγότερο ηλίθιο σε σχέση με τις ελληνικές πολιτικές ηγεσίες, οι οποίες ενεπλάκησαν αμέσως στο ζήτημα.
Η αλληλεγγύη των ηλιθίων ορίζεται με τους όρους των «ευφυών» ανθρώπων, των έξυπνων πρακτικών του χρηματοπιστωτικού τομέα. Και οι τελευταίοι, όπως και να το δεις, έχουν μάλλον πολλούς και σοβαρούς λόγους να διασκεδάζουν με τα περί «ανοήτων» του κ. Σόιμπλε. Οι τελευταίοι έχουν την τάση να θεωρούν ηλίθιους τους πολιτικούς εκείνους που θα έπρεπε να ευγνωμονούν, ιδιαίτερα όταν αυτοί λένε εξυπνάδες αποκαλώντας τους «απροσάρμοστους» ηλίθιους, μια και αυτοί εμφανίζονται να μην αντιλαμβάνονται την ανάγκη να εφαρμόζονται τα συμπεφωνημένα έτσι ώστε η αλληλεγγύη να αποκτήσει πραγματιστικά χαρακτηριστικά!
Ο μόνος που έχει νοιώσει μέχρι σήμερα την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη είναι ο τραπεζίτης και ευρύτερα το τραπεζικό σύστημα, το οποίο είναι το μοναδικό που ζήτησε βοήθεια από τους πολιτικούς της ευρωζώνης και έλαβε στο ακέραιο αυτά που ζήτησε και μάλιστα δίχως μνημόνια και υποτίμηση – αν και ως προς αυτό το ελληνικό τραπεζικό σύστημα εξαιρέθηκε, απομονώθηκε, απαξιώθηκε και μπήκε και αυτό σε σφιχτό μνημόνιο.
Άρα ούτε καν το ελληνικό τραπεζικό σύστημα δεν θα μπορούσε να θεωρήσει κανείς πως δέχτηκε την αλληλεγγύη την οποία εννοεί ο κ. Σόιμπλε με την ίδια έννοια που δέχτηκαν την «αλληλεγγύη» οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές τράπεζες. Στον βαθμό ασφαλώς που οι έλληνες τραπεζίτες θεωρούν ότι την δέχτηκαν, το πράττουν για να μην προσβάλουν ανοιχτά τον ελληνικό λαό που διασώζει τις επιχειρήσεις τους. Το κάνουν από τακτ, για να μην αποκαλέσουν και αυτοί τον ελληνικό λαό ηλίθιο!
