Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας*
Άλλοι θεωρούν ότι η «πατροκτονία», η σύγκρουση δηλαδή με το παρελθόν και τα πρόσωπα του, είναι απαραίτητο συστατικό υπέρβασης μιας πολιτικής κατάστασης. Άλλοι πάλι, επενδύουν στην αναθέρμανση συναισθηματικών αντανακλαστικών «ένδοξων» παλαιών στιγμών ως στοιχείο εκ νέου ενίσχυσης των κλασικών συνεκτικών δεσμών. Στο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζουν να επιχειρούν ταυτόχρονα αυτή την αντίρροπη πορεία, χωρίς σαφές σχέδιο, κινούμενοι από την επικίνδυνη ιλαροτραγωδία έως την καταισχύνη της ιεροσυλίας.
Από τη μια, τα κωμικοτραγικά ως θέαμα, τρομακτικά ως κοινωνική αναφορά, συμβάντα στη Χαλκιδική, τα λεχθέντα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για τα Ίμια και το Σκοπιανό ή οι πρόσφατες δηλώσεις Στρατούλη για το μη απαραίτητο των πυροβολισμών στις φυλακές Τρικάλων, αποτυπώνουν την ιστορική ουσία της ύπαρξης του χώρου ως κίνημα έκφρασης διεθνιστικών θέσεων που «χαϊδεύουν» την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση και την εγκληματικότητα, ενώ δαιμονοποιούν την επιχειρηματικότητα.
Από την άλλη, οι υποκριτικές ανιστόρητες αναφορές εκμετάλλευσης κορυφαίων ιστορικών προσωπικοτήτων όπως ο Τρικούπης, ο Βενιζέλος και ο Καραμανλής, από στελέχη που διαχρονικά κινήθηκαν ανάμεσα στις αγιογραφίες του Στάλιν, τη μυθοποίηση του Λένιν και την εξιδανίκευση του Μάο! Να επιχειρούν να οικειοποιηθούν το σκεπτικό των εθνικών επιλογών αυτών των εμβληματικών πολιτικών μορφών, όσοι ακόμα αδυνατούν να «συμβιβαστούν» με βασικούς κανόνες της αστικής δημοκρατίας.
Αυτοί που ταυτίζουν κάθε εθνικό με το…φασισμό, αυτοί που αντιτάχθηκαν στην Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας από την πρώτη στιγμή, αυτοί που αντιλαμβάνονται την ανάγκη του πολίτη για ασφάλεια ως καταπίεση, αυτοί που αναζητούν την ανάπτυξη της χώρας στον εντονότερο κρατισμό, είναι τουλάχιστον ύψιστη ιεροσυλία να παριστάνουν ότι σκύβουν με σεβασμό σε ιδεολογικές παρακαταθήκες που πολέμησαν με τον πιο λυσσαλέο τρόπο.
Ο ορισμός της παλαιοκομματικής νοοτροπίας και της μεταπολιτευτικής υποκρισίας βρίσκει τους πιο γνήσιους εκφραστές του στα στελέχη του εσχάτως εξουσιομανή ΣΥΡΙΖΑ. Ειδικά η επικοινωνιακή του στρατηγική δανείζεται τακτικές βγαλμένες από τα πιο απύθμενα βάθη του λαϊκισμού που μόνο βάση για αλλαγή πολιτικού προτύπου δεν αποτελεί.
Η χώρα οφείλει να αναζητήσει το θεσμικό, κομματικό και παραγωγικό πλαίσιο μιας νέας εποχής κι αυτό δεν πρόκειται να επιτευχθεί με τις «μασκαρεμένες» δηλώσεις αστικοποίησης ανάκατες με επαναστατικές εξάρσεις στις οποίες σταθερά κινείται ο ΣΥΡΙΖΑ, το τελευταίο διάστημα.
* Ο Κωνσταντίνος Μανίκας είναι Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
