15η Ιουλίου του 1974 έγινε το πραξικόπημα που ανέτρεψε τον Μακάριο.
20η Ιουλίου 1974 έγινε η τουρκική εισβολή, με αφορμή το πραξικόπημα.
24η Ιουλίου 1974 κατέρρευσε το καθεστώς Ιωαννίδη και επέστρεψε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Μετά 41 έτη…
15η Ιουλίου 2015, πιθανολογείται -την ώρα που γράφω αυτό το κείμενο- η κοινοβουλευτική ανατροπή του Αλέξη Τσίπρα.
20η Ιουλίου 2015, θα έχει επέλθει ένα -αναγκαστικό- Grexit;
24η Ιουλίου 2015, ποιος θα έρθει να αποκαταστήσει τη Δημοκρατία;
Τι απέμεινε από το πολιτικό σύστημα της μεταπολιτεύσεως του 1974; Μόνο διαφθορά, διαπλοκή, απαξιωμένοι θεσμοί, μια χώρα χρεωκοπημένη, μια κοινωνία σε ολόπλευρη κρίση!
Την τελευταία περίοδο της Δικτατορίας, από το Νοέμβριο του 1973 μέχρι τον Ιούλιο του 1974 κυβέρνησε ο σκληρός πυρήνας των πραξικοπηματιών, η ομάδα των παρανοϊκών του Ιωαννίδη. Την τελευταία περίοδο του πολιτικού συστήματος της μεταπολιτεύσεως κυβερνά, επίσης, ο σκληρός του πυρήνας: το λαϊκίστικο μέτωπο του αδίστακτου καιροσκόπου Αλέξη Τσίπρα και του παρανοϊκού Καμμένου.
Το 1974 χάσαμε την μισή Κύπρο και άνοιξε μια πληγή που ακόμη δεν έχει κλείσει. Άραγε, σε 41 χρόνια από σήμερα ποια πληγή θα προσπαθεί, ακόμη, να κλείσει η ελληνική κοινωνία; Θα υπάρχει ανεξάρτητο ελληνικό κράτος ή θα έχει μετατραπεί -και επισήμως- σε προτεκτοράτο;
Πόσες φορές πρέπει να επαναληφθεί η ιστορία μέχρι να αποκτήσουμε την ικανότητα να διδασκόμαστε από το παρελθόν; Πόσες ήττες πρέπει να υποστούμε για να μάθουμε να αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα; Πόσο δύσκολο είναι να διδαχθούμε από τον ορθολογισμό του Θουκυδίδη, αλλά και του Σολωμού; ΠΟΤΕ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΘΑ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΘΕΩΡΕΙ ΕΘΝΙΚΟΝ Ο,ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟΝ;
Πως καταφέραμε, μέσα σε 41 χρόνια, να ευτελίσουμε το δημοκρατικό πολίτευμα και να αναδείξουμε την παρανοϊκή αριστερά και τη ναζιστική ακροδεξιά σε κοινοβουλευτικές δυνάμεις; Πως καταφέραμε, ως κοινωνία, να αποδεχθούμε το παράλογο ως λογικό και να ψηφίζουμε κάθε φορά ακόμη χειρότερα με αποκορύφωμα το πρόσφατο δημοψήφισμα, που το μόνο που κατάφερε ήταν την διεθνή γελοιοποίησή μας; Πως ήταν δυνατόν το 61% των Ελλήνων να νομίζει ότι ψηφίζει υπέρ της εθνικής του αξιοπρέπειας, αλλά μέσα σε λίγες ώρες να αποκαλυφθεί ότι ψήφιζε για ακόμη πιο σκληρά και υφεσιακά μέτρα, με την πλειοψηφία των εταίρων να επιζητούν την παραδειγματική συντριβή μας και να επιχαίρουν για την ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδος από την ευρωζώνη;
Σε ανάλογες στιγμές της ιστορίας μας το καταστροφικό αποτέλεσμα είχε και θετικές επιπτώσεις. Το 1922 χάσαμε την Μικρά Ασία -την οποία ποτέ δεν είχαμε- αλλά κερδίσαμε ένα εθνικώς ομοιογενές κράτος. Το 1974, με κόστος την μισή Κύπρο, κερδίσαμε(;) την επιστροφή της Δημοκρατίας και μάλιστα με τρόπο που μας εξασφάλιζε την ένταξη στην ενωμένη Ευρώπη και την οριστική αποκοπή από ένα παρελθόν πολιτικής αστάθειας και διεθνών περιπετειών.
Δεν βλέπω, σήμερα, ποιο μπορεί να είναι το θετικό αποτέλεσμα της καταστροφής που ζούμε! Προφανώς, η Δημοκρατία που κερδίσαμε το 1974 δεν ήταν και τόσο δυνατή, δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει τις εσωτερικές της αδυναμίας, δεν άντεξε έναντι της αδίστακτης δημαγωγίας και του μισαλλόδοξου και οπισθοδρομικού λαϊκισμού. Μάλλον δεν γίναμε ποτέ δημοκρατία! Το πολίτευμα του 1974 ήταν εξ αρχής προβληματικό, ενείχε το σπέρμα της καταστροφής του.
Θα φέρει η σημερινή καταστροφή την αληθινή Δημοκρατία ή θα σημάνει την ουσιαστική εξαφάνιση του ελληνικού κράτους; Θα αποδειχθεί η σύγχρονη Ελλάδα μια ιστορική παρένθεση που έκλεισε άδοξα; Φοβάμαι πολύ, αλλά ελπίζω ακόμη περισσότερο… ας το παλέψουμε και όπου βγει! Εδώ που φθάσαμε δεν έχουμε απολύτως τίποτα να χάσουμε…
[1] Βασισμένο σε ένα σχόλιο, στο facebook, του φίλου μου Νίκου Ράπτη.
