Γράφει ο Όμηρος Τσάπαλος
Η Ιστορία γράφτηκε και τώρα καλούμαστε να πάρουμε τις αποφάσεις μας γρήγορα και με αίσθηση ρεαλισμού. Η Γαλλία είναι το θύμα της κωλυσιεργίας ολόκληρου του δυτικού κόσμου απέναντι σε έναν τρομοκρατικό ριζοσπαστισμό που ο ίδιος άφησε να γιγαντωθεί. Στην αρχή εκτρέφοντας τον, στην συνέχεια μη κάνοντας τίποτα για να τον περιορίσει. Δεν βρίσκω καμία άλλη λύση απέναντι στον κίνδυνο της μετατροπής της Ευρώπης σε πεδίο πειραματισμού νέων τρομοκρατικών πρακτικών απ’ότι η συντονισμένη στρατιωτική επέμβαση των ελεύθερων και δημοκρατικών εθνών ενάντια στο ISIS και όσους το συντηρούν. Σε Λιβύη, Συρία, Ιράκ και όπου αλλού δραστηριοποιούνται τα δίκτυα της συγκεκριμένης οργάνωσης. Αλλά και η σύνταξη ξεχωριστών οδικών χαρτών αποκατάστασης της ομαλότητας σε κάθε χώρα με γνώμονα τις ειδικές πολιτισμικές, πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες της κάθε περιοχής! (πολύ βασικό για να μην επανέλθουμε στην ίδια κατάσταση).
Πρέπει πρώτα όμως να παραδεχθούμε ορισμένες αλήθειες ή αναγκαιότητες. Ο δυτικός κόσμος καλείται να αποδεχθεί την αναγκαιότητα παρουσίας του Άσαντ στα πολιτικά πράγματα της Συρίας για πολύ καιρό ακόμη. Καλείται να αποδεχθεί οτι η Ρωσία είχε δίκιο όταν προχωρούσε σε εκτεταμένες στρατιωτικές επιχειρήσεις ενάντια στην τρομοκρατική αντιπολίτευση της Συρίας. Και ο Ομπάμα καλείται με τις πολιτικές αποφάσεις του να μετριάσει την κωλυσιεργία του όλους αυτούς του μήνες γιατί δεν ήθελε να στιγματίσει την προεδρική του θητεία με μια στρατιωτική επέμβαση. Αυτές είναι αλήθειες που πρέπει να ειπωθούν και κυρίως να αναγνωριστούν! Όλοι φταίνε για την σημερινή κατάσταση. Ζητούμενο είναι να βρεθεί η απάντηση στο πρόβλημα. Και η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη απο την στρατιωτική επέμβαση. Με σχέδιο, αναλογική κατανομή του κόστους σε κάθε χώρα και με πρόβλεψη για το μετά στην κάθε περιοχή. Δεν μπορεί να είναι αμερικανικό σχέδιο. Πρέπει να είναι πολυεθνικό υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας.
υ.γ. Οι φίλοι που φοβούνται την φράση “στρατιωτική επέμβαση” ας την αντικαταστήσουν με την φράση “ειρηνευτική αποστολή”. Δεν μπορούμε να ασχολούμαστε μια ζωή με τους φοβικούς- σε σημείο κομπλεξισμού-συμπολίτες μας που την μια εκφράζουν οργή για την τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι και απο την άλλη παθαίνουν αλλεργικό σοκ με κάθε τι περιλαμβάνει τον όρο “στρατιωτική επέμβαση”. Όταν η πολιτική και η διπλωματία βρίσκει τοίχο (και στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορείς να συνδιαλλαγείς με τρομοκράτες…) τότε σειρά έχει η λήψη στρατιωτικών μέτρων.
