(Επιμέλεια: Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης)
Follow @a_m_papagiotis
Είναι δικηγόρος και διαπιστευμένη διαμεσολαβήτρια, τελειόφοιτος του μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδών Δημιουργικής Γραφής, του Πανεπιστημίου Δυτ. Μακεδονίας, και με σπουδές στη Δημοσιογραφία (Επικοινωνία και Πολιτισμός).
Γεννήθηκε στην Αθήνα, ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.
Αγαπά να γράφει, να διαβάζει, να φωτογραφίζει, να ταξιδεύει, να βλέπει και να ζει κινηματογραφικά. Όλα ερασιτεχνικά μα με το πάθος του επαγγελματία. Και η ζωή της το ανταποδίδει, αυτή η αγρίως απίθανη ζωή.
Motto της η εμπιστοσύνη στο χρόνο και στο Καλό, το οποίο στο τέλος θα νικήσει.
Διηγήματά της έχουν διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογές διηγημάτων.
Το «πού πΑει το λευκό όταν το χιόνι λιΩνει;» είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή και κυκλοφορεί από την Libron Εκδοτική.
Η απόλυτη ευτυχία για σένα είναι;
Έχω νιώσει απόλυτη καθαρή ευτυχία, μη συνδεόμενη με άνθρωπο, συναίσθημα ή κατάσταση, μετά από στιγμή διαλογισμού. Θα ήθελα πολύ να το ξανανιώσω. Αν επιλέξω όμως σύνδεση, και μιλώντας για μη ιδεατή κατάσταση αλλά για παρόν, επιλέγω τη στιγμή ενός πολύ δυνατού οργασμού, εκεί που πεθαίνεις και γεννιέσαι ξανά. Όλα τα άλλα περικλείονται, ώστε να φτάσει να είναι η στιγμή αυτή, ένωση κορμιού, ψυχής και πνεύματος. Ενέργεια.
Τι σε κάνει να σηκώνεσαι το πρωί;
Ένας στόχος ή ο έρωτας. Και τα όνειρα που έκανα το προηγούμενο βράδυ. Πολλές φορές με ξυπνάνε πριν την ώρα που αντέχω να ξυπνήσω. Τότε γράφω.
Η τελευταία φορά που ξέσπασες σε γέλια;
Η επίμονη ερωτική εξομολόγηση από τον τρίχρονο ανηψιό μου.
Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σου είναι;
Έλλειψη δογματικότητας. Και συνύπαρξη ενός παράλληλου κόσμου, δικού μου.
Το βασικό ελάττωμά σου;
Αναβλητικότητα. Και παραχώρηση απόλυτης ελευθερίας.
Σε ποια λάθη δείχνεις τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σχεδόν σε όλα. Όταν αφορούν εμένα, και εφόσον ο άλλος δεν κατανοεί το λάθος του και να επανορθώσει, τον κατατάσσω αντίστοιχα. Αυτά που δύσκολα, πολύ δύσκολα, συγχωρώ είναι όσα βλάπτουν δικούς μου ανθρώπους.
Η τελευταία φορά που έκλαψες;
Δάκρυσα πολύ την προηγούμενη βδομάδα, όταν ένας από τους μαθητές μου στις φυλακές Διαβατών τραγούδησε ένα γραμμένο και μελοποιημένο από τον ίδιο κομμάτι του. Κλαίω πολύ, εσωτερικά και εξωτερικά.
Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεσαι περισσότερο;
Αγάπησα μικρή την Ίντιρα Γκάντι. Τώρα δεν ταυτίζομαι, γιατί πάνω από όλα δεν ξέρω εγώ πώς θα θελα να είμαι. Θα θελα ωστόσο να ζω κάπου εκεί σε μια συνοικία παρέα με τους Άθλιους του Ουγκώ, ή στο Αλγέρι του Καμύ.
Ποιοι είναι οι ήρωές σου σήμερα;
Η μητέρα μου για όσα άντεξε, για όσα έπλασε, για το ότι έχει εμένα και την αδερφή μου παιδιά. Ήρωές μου είναι όσοι συναντώ κάθε μέρα και από το λίγο, το ελάχιστο, φτιάχνουν ζωή. Οι φίλοι μου, που μαζί τους έρχομαι αντιμέτωπη με τον καλύτερό μου εαυτό.
Ποια είναι η ταινία που σε σημάδεψε;
Το Dogville του Lars Von Trier. Χαστούκι και μάθημα ζωής.
Το αγαπημένο σου ταξίδι;
Αυτό που δεν έχω κάνει ακόμη. Δεν τα χορταίνω, τα προσμένω.
Οι αγαπημένοι σου συγγραφείς;
Έρμαν Έσσε, Αλμπερ Καμύ, Νίκος Καζαντζάκης, Ανδρέας Εμπειρίκος.
Ποια αρετή προτιμάς σε έναν άντρα;
Να πιστεύει στον εαυτό του. Να ξέρει ποιός είναι και τι μπορεί να δώσει. Χωρίς ψευδαισθήσεις και εγωισμούς. Και ανάλογα να το επικοινωνεί.
…Και σε μια γυναίκα;
Να αγαπά βαθιά. Είναι δύσκολο για εμάς τις γυναίκες αυτό, όσο και αν δεν το πιστεύουμε. Αγάπη που ξεκινά και τελειώνει με αυτάρκεια.
Ο αγαπημένος σου συνθέτης;
Ennio Morricone. Νοσταλγία για το παρελθόν. Yann Tiersen. Νοσταλγία για το μέλλον.
Το τραγούδι που σφυρίζεις κάνοντας ντους;
Δεν σφυρίζω, δεν το ‘χω. Τραγουδάω, αλλά και αυτό είναι που δεν το έχω καθόλου…Ωστόσο, όταν είμαι χαρούμενη, ναι, σιγοτραγουδώ το τραγούδι της στιγμής εκείνης.
Το βιβλίο που σε σημάδεψε;
Είναι δύο. Βαθύ το σημάδι τους. Χρόνια τώρα. Και κάθε φορά. Ο Μικρός Πρίγκηπας και ο Λύκος της Στέπας.
Ο αγαπημένος σου ζωγράφος;
Λατρεύω την Yayoi Kusama. Δεν θα την πεις ζωγράφο, με την αυστηρή του όρου έννοια, οι κόσμοι της όμως είναι και δικοί μου, μια δόση ψυχεδέλειας χρωματιστής.
Το αγαπημένο σου χρώμα;
Το μπλε. Σε αποχρώσεις ουρανού και θάλασσας. Σε όλες του τις αποχρώσεις. Αλλά όχι στα μάτια. Εκεί τα προτιμώ σκούρα, ει δυνατόν κατάμαυρα.
Ποια θεωρείς ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σου;
Το ότι γυρνώ πίσω και βλέπω μια γεμάτη ζωή, το ότι με τις επιλογές μου στάθηκα πάντα, με ο,τι κόστος και αν είχε αυτό, καθαρή απέναντι στη συνείδηση και την αξιοπρέπειά μου.
Το αγαπημένο σου ποτό;
Ρούμι!
Για ποιο πράγμα μετανιώνεις περισσότερο;
Για αγκαλιές που δεν έδωσα όταν το είχα / είχαν ανάγκη. Όχι τόσο για λόγια, μερικές φορές είναι περιττά, όσο για αγκαλιές.
Τι απεχθάνεσαι περισσότερο απ’ όλα;
Την αλαζονεία της εξουσίας που γεννάται από την ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος μας ανήκει.
Ποια είναι η αγαπημένη σου ασχολία;
Να διαβάζω και να γράφω. Αυτό. Πολύ.
Ο μεγαλύτερος φόβος σου;
Η απώλεια των ανθρώπων μου. Και οι πεταλούδες. Πολύ.
Σε ποια περίπτωση επιλέγεις να πεις ψέματα;
Σε πολλές, μικρά. Ίσως να μην είναι ψέμματα, ίσως να είναι μισή αλήθεια. Σίγουρα όμως κρύβω πολλά δικά μου πράγματα. Μαθαίνονται πολύ αργότερα.
Ποιο είναι το μότο σου;
3 σε ένα, πάνε μαζί σε όλες τις στιγμές μου: Η ζωή είναι αγρίως απίθανη, γι αυτό να έχεις εμπιστοσύνη στο χρόνο, αφού στο τέλος το Καλό θα νικήσει.
Πώς θα επιθυμούσες να πεθάνεις;
Δεν το έχω σκεφτεί. Και ούτε θέλω να το σκεφτώ. Δεν θέλω σίγουρα να το καταλάβω.
Εάν συνέβαινε να συναντήσεις το Θεό, τι θα ήθελες να σου πει;
Ότι υπάρχει κάποιος λόγος που χάνονται τόσα παιδιά, ότι υπάρχει κάποια σκοπιμότητα σε αυτό που λέγεται πόλεμος, όποια μορφή και αν έχει. Να μου εξηγήσει.
Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεσαι αυτόν τον καιρό;
Περίεργη. Άρνησης και προσμονής ταυτόχρονα. Μάταιο και ελπίδα, ανάμεικτα. Αν και, σχεδόν πάντα έτσι νιώθω, είναι διαρκής η παραμονή μου σε έναν δικό μου παράλληλο σύμπαν.
