Γράφει η Γεωργία Δρακάκη
Το Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου και ώρα 21:00, το «Μαύρο Γιασεμί» ξεκινά τη νέα σεζόν, με συντροφιά τη φωνή της Νεφέλης Ευδοκίας, σε μια μοναδική συνεργασία για ένα μουσικοθεατρικό δρώμενο στον χώρο πολιτισμού 8 Δυτικά (Λ. Αθηνών 387, Αιγάλεω).
Πρόκειται για έναν θεατρικό μονόλογο “Μαύρο Γιασεμί” της Μαρίας Μαραγκουδάκη, σε ερμηνεία Κατερίνας Γκατζόγια και σκηνοθεσία Βασίλη Βασιλάκη.
Το θέμα του παρουσιάζει ενδιαφέρον και είναι, οπωσδήποτε, σύγχρονο: Ο μονόλογος μιας κομμώτριας όταν βγάζει το προσωπείο της ηθοποιού, που πάντα ήθελε να γίνει, και αφήνει τον εαυτό της γυμνό στην περιπέτεια ενός φλεγόμενου “εγώ”. Ενός “εγώ” που καταρρέει όταν αντικρίζει την πραγματικότητα μέσα στον καθρέφτη και παγώνει το χρόνο. Ενός “εγώ” που ανασυγκροτείται για να σχεδιάσει εκδίκηση. Ενός “εγώ” που μυρίζει μαύρο γιασεμί.
Το έργο ανέβηκε με επιτυχία στη διάρκεια των προηγούμενων μηνών στον αγαπημένο μας πολυχώρο «Βρυσάκι», αλλά αυτή τη φορά, η μουσική θα έχει πιο τονισμένο ρόλο στην παράσταση. Αυτό σημαίνει πως θα είμαστε εκεί!
Με αφορμή την παράσταση, θυμόμαστε μια συνέντευξη που έδωσε πρόσφατα η Κατερίνα Γκατζόγια στην Γεωργία Δρακάκη:
Ήταν καλοκαιρινή νύχτα του 2014 και θα αφιέρωνα ορισμένες ώρες στο θέατρο Παραμυθίας, για χάρη μιας θεατρική παράσταση από τις λίγες, με πρωταγωνίστρια μια γυναίκα της οποίας το δέρμα είχε ριχτεί στη φωτιά, καθώς έπαιζε τις λέξεις και τις κινήσεις πάνω στη σκηνή. Αυτή ήταν η Κατερίνα Γκατζόγια. «Το Ρίσκο και Το Τέλος», λοιπόν, της Κωστούλας Μητροπούλου, σε σκηνοθεσία Χρήστου Πουσίνη και με τη συμμετοχή του χρυσοδάκτυλου μουσικού Νίκου Επίσκοπου, στενού συνεργάτη της Κατερίνας μέχρι σήμερα, στάθηκε η αφορμή να Ρισκάρουμε να κάνουμε μια Αρχή φιλίας.
Η Κατερίνα Γκατζόγια μετά το «Ρίσκο» αναπαύθηκε για ένα χρόνο, τουλάχιστον ως ηθοποιός, παρά το γεγονός ότι ακούραστα διάβαζε και έψαχνε το επόμενο έργο.
2016, λοιπόν, και η Κατερίνα χίμηξε ξανά στο σανίδι, σε έναν ακόμα γυναικείο μονόλογο, που όλα δείχνουν πως της ταιριάζει γάντι. Ο τίτλος αυτού; «Μαύρο Γιασεμί», της Μαρίας Μαραγκουδάκη.
«Γνώρισα την Μαρία πριν δύο χρόνια περίπου σε μια εκδήλωση στην οποία απήγγειλα. Της είπα ότι μετά «Το ρίσκο και το τέλος» σκέφτομαι πάλι να ανεβάσω ένα μονόλογο. Εκεί έπεσε στο τραπέζι η πρόταση για το «Γιασεμί» Αφού η συγγραφέας μας ολοκλήρωσε τα του κειμένου, εγώ έσπευσα στον Βασίλη Βασιλάκη, αξιόλογο ηθοποιό και σκηνοθέτη και με «ράπισε» στην κυριολεξία γιατί ,παρά την απλότητα του κειμένου, άντε να προσεγγίσεις και ερμηνευτικά αυτή την απλότητα. Πήρα πολλά πράγματα από τη τεχνική του και τη διδασκαλία του. Νομίζω πως σε ένα μεγάλο βαθμό κατά τη ταπεινή μου άποψη το πέτυχα. Φυσικά, όλο αυτό θα εξελιχθεί κι άλλο… Είχα συνεργαστεί στο παρελθόν με τον νεαρό πιανίστα Νίκο Επίσκοπο, ο οποίος, πανέξυπνος και ικανός, πήρε ξανά το βάπτισμα και σε αυτή την παράσταση, όχι μόνο σαν μουσικός, αλλά και σαν φροντιστής σκηνής. Δώσαμε 10 παραστάσεις στο μαγευτικό «Βρυσάκι» στην Πλάκα και ,μετά τις 10 Μάη, θα δώσουμε και κάποιες παραστάσεις ακόμη εκεί πέρα, αλλά και σε άλλους χώρους. Είναι μια νουάρ κωμικοτραγική ιστορία μιας κομμώτριας γεμάτης αφέλεια, πόνο, οργή, παραλογισμό…»
Η Κατερίνα Γκατζόγια έχει δυο παιδιά, τον Λεωνίδα (27) και τη Στεφανία (23), τα οποία υπεραγαπά, αλλά και θαυμάζει. Τα ίδια συναισθήματα τρέφει για τον σύζυγό της, τον Δημήτρη Καλογερά. Μιλά για τον άνθρωπό της, με λόγια τρυφερά: «Ο Δημήτρης είναι άνθρωπος σπάνιου είδους… Δάσκαλος υψηλών προδιαγραφών. Μουσικός άριστης τεχνικής, δουλειάς αμέτρητης, αλλά και ταλέντου.»
Η γυναίκα αυτή, και το γράφω μόνο επειδή το γνωρίζω από πρώτο χέρι, δεν μπορεί να μην βρει κάτι καλό και κάτι όμορφο σε έναν άνθρωπο, σε ένα βιβλίο, σε μια παράσταση. Έχει μια αστείρευτη ζωντάνια, που την κάνει να μοιάζει 20 χρονών, πάντοτε αναρωτιέμαι αν και πότε προλαβαίνει να κοιμηθεί. Δουλεύει, προβάρει, απαγγέλλει σε λογοτεχνικές εκδηλώσεις, διαβάζει ποίηση, δοκιμάζεται σε οντισιόν και σε εργαστήρια, έχει φίλους και οικογένεια που λατρεύει και την λατρεύουν. Τα πρωινά εργάζεται στο ιατρείο του ΤΕΙ Αθηνών ως νοσηλεύτρια, αλλά το θέατρο το έχει πολύ ψηλά στις προτεραιότητές της, παρά το γεγονός ότι δεν έχει καταφέρει να βιοπορίζεται από αυτό ή, έστω, να γίνει φίρμα.
«Με την επαγγελματική έννοια του όρου, δεν εξασκώ το επάγγελμα του ηθοποιού αποκλειστικά. Γιατί έκανα και άλλες σπουδές και εργάζομαι παράλληλα σε άλλο αντικείμενο. Ανθρωπιστικό βέβαια πάντα. Από τη μία, έχω ένα καημό που με καίει κρυφά και με λιώνει… και αυτό είναι το ότι δεν ασχολήθηκα μόνο με αυτό, οπότε σκέφτομαι πως θα ήταν άλλη η τριβή και η εξέλιξή μου. Από τη άλλη, χαίρομαι που υπάρχει μια σταθερή δουλειά για το ζειν και, βάζοντας στοίχημα με τον εαυτό μου, τα τελευταία χρόνια, παρά τις αντιξοότητες, ασχολούμαι όλο και περισσότερο. Με παράλληλη πάντα αυτογνωσία,
δουλειά..δουλειά..δουλειά για να είναι σε μόνιμη δεξιότητα και η ψυχή. Δεν θα μπορούσε όμως να με εκφράσει τίποτα άλλο περισσότερο πιστεύω, πλην του θεάτρου. Χαίρομαι που κυλάει τέχνης αίμα στις φλέβες μου γιατί έτσι μπορώ να δω όχι μόνο τον ήλιο αλλά και τα γήινα με άλλα μάτια. Όσο για το θέμα της φήμης… Και ποιος δεν θα ήθελε να είναι διάσημος για αυτό που αγαπά να κάνει; Από την μία, η διασημότητα σου ανοίγει δρόμος και τους περπατάς πιο εύκολα. Είναι σαν να ανάβει μια σπίθα επιτυχίας, όταν τριφτεί η δουλειά που έχουμε ρίξει με αυτό που κοινώς λέμε ανοιχτές πόρτες και ευκαιρίες. Δεν είσαι μόνο υπό την σκιά του εαυτού σου, βλέπεις. Από την άλλη, όπως έλεγε και ο Κομφούκιος, ο ανώτερος άνθρωπος λυπάται που δεν είναι τέλειος, δεν λυπάται που δεν είναι διάσημος. Βαθιά μέσα μου, προτιμώ την εξέλιξη και την τελειότητα του εαυτού μου. Προτιμώ τις άριστες και αληθινές σχέσεις με τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι και με τους φίλους μου. Δύσκολο να το πετύχεις κάθε φορά, αλλά από την στιγμή που το βλέπεις και το συνειδητοποιείς, μπορείς. Όχι στους κρυόκωλους, τους μίζερους, τους κομπλεξικούς, τους ανέραστους. Όχι σε αυτούς που λυπούνται με τη χαρά σου και χαίρονται με τη λύπη σου. Όχι σε αυτούς που καιροφυλακτούν στις γωνίες για να πυροβολήσουν τα λάθη σου. Ναι σε αυτούς που έχουν ωραίους τρόπους, σκληρή εργατικότητα, περίσσευμα καρδιάς, θεία μανία, συναισθηματική ευαισθησία, ευρηματική πρωτοτυπία. Αυτά δεν τα ανταλλάζω με καμιά διασημότητα και από την άλλη, οπλισμένη και ταμπουρωμένη με όλα αυτά, δεν θα με χαλούσε, γιατί δεν θα επικάλυπτε την αλήθεια μου, δεν θα με φίμωνε και δεν θα με κακοποιούσε.»
Το θέατρο για την Κατερίνα Γκατζόγια είναι πάθος και ερωτική σύμμειξη. Εξεπλάγην όταν την άκουσα να κεντά με τη φωνή της τόσο απτές εικόνες.
«Τα σώματα παίρνουν άυλη υπόσταση και τα πνεύματα σωματοποιούνται. Εκτίναξη μετεωριτών σε διαστάσεις απείρου. Μεταμόρφωση ψυχών. Πολιορκία συναισθημάτων. Μεγάλες άρκτοι πέφτουν, μην αντέχοντας το βάρος της αλήθειας. Με ένα κοίταγμα όμως, σώζονται. Πλανήτες υποδέχονται καινούργια κύτταρα ζωής. Θέατρο είναι η απογείωση και το βύθισμα στις εσωτερικές μας αλήθειες. Σκληρή πάλη με τον εγωιστή γίγαντα εαυτό μας παράλληλα. Μετά από όλον αυτόν τον αγώνα του πλησιάσματος με τον ρόλο, ρουφώ τις παραστάσεις σαν θεία Κοινωνία. Τις ζω με την καρδιά ενός παιδιού και με την σκέψη ενός ενήλικα. Τα πιο δυνατά μου σημεία ως ηθοποιού είναι η θέληση, το πείσμα και η επιμονή. Το να γνωρίζω ότι δεν γνωρίζω. Το ότι δεν φοβάμαι να ξεπερνώ τα όρια μου. Και πάνω από όλα η ατελείωτη αγάπη μου για το θέατρο… Γιατί όλα τα γνωρίζουμε και τα πράττουμε καλύτερα με την Αγάπη!»
Η Κατερίνα ομολογεί ότι κάποτε υπήρχαν «ονειρικοί » ρόλοι που θα ήθελε να ενσαρκώσει. Σήμερα ,όμως, διαπιστώνει ότι όλοι οι ρόλοι είναι και πρέπει να είναι «ονειρικοί» για τον κάθε ηθοποιό. Επίσης, ότι δεν υπάρχουν απλοί και εύκολοι ρόλοι.
«Αυτό που εύχομαι είναι να συνεργάζομαι πάντα με άξιους συμπορευτές. Ειδικά ο σκηνοθέτης πρέπει να είναι ικανός να δίνει τον καλύτερο εαυτό του, ώστε να μπορούμε κι εμείς να προχωρούμε, δίνοντας αντίστοιχα τον καλύτερο εαυτό μας σε αυτό το λαβύρινθο των ρόλων, όπου δεν υπάρχουν Αριάδνες να σου δώσουν τον μίτο.»
Παραδέχεται πως θα μπορούσε, ίσως, να καταπιαστεί με τη συγγραφή ενός θεατρικού έργου, αλλά σε καμία περίπτωση με τη σκηνοθεσία-τουλάχιστον προς το παρόν!
«Δε νομίζω ότι το’ χω για σκηνοθέτης. Φαντασία, όμως, και σκέψη έχω. Σίγουρα δεν είναι εύκολο ένα τέτοιο εγχείρημα. θέλει εξίσου μελέτη και σκληρή δουλειά. Και να μην εξανεμίζεσαι σε χίλια ημερήσια οχτάωρα όπως εγώ από ζειν και το ευ ζειν. Προς το παρόν προτιμώ να «χτυπιέμαι» και να «κοιμάμαι στους ρόλους …με τα δαχτυλίδια μου και με τα στολίδια μου…» (γέλια)
Κυρία Κατερίνα Γκατζόγια, της δικής σου της ψυχής το γιασεμί είναι λευκό και φωτίζει τα σκοτάδια όσων σε συναντούν και σε γνωρίζουν. Ευχαριστούμε πολύ.
