Γράφει ο Σπύρος Μπόικος
Ενώ μαίνεται σε όλη τη χώρα η μάχη μεταξύ του παλαιού και του νέου Παπανδρεϊκού κόμματος, πιθανότατα χωρίς κανείς να είναι σίγουρος ποιό είναι ποιό, ένα συμπέρασμα είναι αδιαμφισβήτητο: η κρίση της κεντροαριστεράς είναι βαθιά και η έξοδος από το τούνελ είναι ακόμη πολύ μακριά.
Σε μια εκλογική αναμέτρηση που το φάντασμα του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80 επιστρατεύεται από τη Νέα Δημοκρατία προκειμένου να χτυπήσει το ΣΥΡΙΖΑ και στην αναμέτρηση αυτή κατέρχονται δυο κόμματα που διεκδικούν την πολιτική κληρονομιά του κόμματος αυτού, το ένα στο όνομα και το άλλο στη χάρη, η έλλειψη ενός πολιτικού χώρου ανάλογου του ιστορικού ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου είναι παραπάνω από έκδηλη.
Τα τρία κόμματα που πλανώνται σε τροχιές γύρω από το ιστορικό ΠΑΣΟΚ λειτουργούν ως τα σημεία που υποδηλώνουν ακριβώς την έλλειψη του από την πολιτική σκηνή. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ευτυχώς για κάποιους και δυστυχώς για κάποιους άλλους, είναι λίγο περισσότερο “κόκκινος” και αρκετά περισσότερο ευρωπαϊστής από ό,τι το μπααθικής σύλληψης κόμμα του Αντρέα Παπανδρέου. Επιπλέον οι θέσεις του κόμματος του Αλέξη Τσίπρα είναι λίγο περισσότερο διεθνιστικές από ό,τι οι παραδοσιακές θέσεις για τα εθνικά της σοσιαλδημοκρατίας.
Το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου, έχοντας καταντήσει σκία του παλιού του εαυτού, αναζητεί υποψήφιους για μεγάλες εκλογικές περιφέρειες της Αθήνας ανάμεσα στους παλιούς φοιτητές που υποστήριζαν προ δεκαετίας και πλέον την φοιτητική του παράταξη. Οι πολιτικές επιλογές του ΠΑΣΟΚ, τόσο στην προ όσο και στην επί Βενιζέλου εποχη του, έχουν κοστίσει σίγουρα. Η για χρόνια υποταγή σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές, οι οποίες προβάλλονταν τότε ως μονόδρομοι (π.χ. η ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας), το κακό προηγούμενο της υπόθεσης του Χρηματιστηρίου επί Σημίτη και κυρίως οι τελευταίες συγκυβερνήσεις όχι μόνο με τη δεξιά αλλά και με κόμματα της ακροδεξιάς, έχουν αποξενώσει την εκλογική του βάση, η οποία βλέπει πλέον τον ΣΥΡΙΖΑ ως το κόμμα που θα ικανοποιήσει χωρίς να καταφύγει σε ακρότητες τις οικονομικές και κοινωνικές της απαιτήσεις.
Το ΚΙΔΗΣΟ του Γιώργου Παπανδρέου έρχεται δεύτερο και καταιδρωμένο. Με πολιτικές εξαγγελίες που αντιστοιχούν όχι στην πρώτη περίοδο του ΠΑΣΟΚ, αλλά σε εκείνη των τελευταίων χρόνων, στην οποία οι οπαδοί του κόμματος προβληματίζονταν αλλά συνέχιζαν να στηρίζουν λόγω ελλειψης εναλλακτικής, το νέο κόμμα βρίσκεται μια φάση πίσω. Κι από την άλλη όμως, ακόμη κι αν το νεοπαγές κόμμα επιχειρούσε μια πιο αριστερή εναρκτήρια τοποθέτηση ο χώρος είναι ήδη καλυμμένος από το ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μάλιστα φαίνεται να είναι πάνω στο κοινωνικό κύμα, ακριβώς όπως το ΠΑΣΟΚ του 1981. Ίσως αν το ΚΙΔΗΣΟ καταφέρει να μπει στη βουλή και παραμείνει ένας σταθερός παίκτης στο χώρο της κεντροαριστεράς για τα επόμενα χρόνια να μετατραπεί σε μια δύναμη με προοπτική κάποτε, όταν ξεχαστούν όλες οι περιπέτειες της κρίσης και του μνημονίου, να καταφέρει να κυβερνήσει. Αυτό που μπορεί κανείς να αναγνωρίσει στον Γιώργο Παπανδρέου και το επιτελείο του, είναι ό,τι διάλεξε την κατάλληλη στιγμή για να παίξει το τελευταίο του χαρτί για τη συνέχεια της εγχώριας πολιτικής του καριέρας.
Η ΔΗΜΑΡ πνέει τα λοίσθια, ενώ το Ποτάμι που θα ήθελε να προβάλλει εαυτόν ως πέραν της δεξιάς και της αριστεράς θα έπρεπε πρώτα να ξεκαθαρίσει με τα ακροδεξιά του σταγονίδια προκειμένου να καταφέρει να διεμβολήσει τον κεντροαριστερό χώρο αποσπώντας του ψηφοφόρους.
Το συμπέρασμα είναι ότι στις εκλογές της 25 Γενάρη η κεντροαριστερά ουσιαστικά θα απέχει, εκτός φυσικά από την περίπτωση του Βασίλη Λεβέντη. Λέτε να μπει;
