Παίρνω ως αφορμή την παρέμβαση του Νίκου Μπίστη-στελέχους της ΔΗΜΑΡ- στην πολιτική εκδήλωση των έξι κινήσεων για την Κεντροαριστερά, στο Γκάζι. Ο Μπίστης πρότεινε την δημιουργία ενός φόρουμ- ενός χώρου διαλόγου-που θα ανοίξει τα μεγάλα προγραμματικά ζητήματα χωρίς να “πειράζει” την υφιστάμενη κομματική πραγματικότητα. Κοινώς, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και λοιπές δυνάμεις της Κεντροαριστεράς να συζητάνε, να συζητάνε ατέρμονα αλλά χωρίς να καταλήγουν πουθενά. Η χαρά της Κεντροαριστεράς είναι η μόνιμη διαβούλευση.
Από τις εκλογές του Ιουνίου και μετά ο χώρος του Κέντρου εμφανίζει πολλές τρύπες. Σε μεγάλο βαθμό έχει μείνει κενός. Όμως ουδείς εμφανίζεται πρόθυμος να ανακατέψει την τράπουλα. Το ΠΑΣΟΚ θέλει την Κεντροαριστερά, όμως οι δύο από τους τρεις εκπροσώπους που όρισε ο Βενιζέλος για την προώθηση της υπόθεσης βρίσκονται πλέον εκτός. Κώστας Σκανδαλίδης και Μίμης Ανδρουλάκης ετελείωσαν…Η ΔΗΜΑΡ προτείνει μεν τον διάλογο, όμως ο Φώτης Κουβέλης δεν επιθυμεί να ακούσει κουβέντα για συνένωση των δύο κομμάτων.
Για να μην το κουράζω…. Αν οι πολιτικές δυνάμεις (έως και ρετάλια ή σφραγίδες) που σήμερα υποστηρίζουν ότι εκφράζουν την Κεντροαριστερά δεν καθίσουν να συζητήσουν αυτά που πραγματικά πρέπει να συζητήσουν τότε θα μιλάμε για μία τρύπα στο νερό… Τι πρέπει να συζητήσουν; Μα, αν θα έχουν κάποια άλλη πρόταση για την έξοδο από την κρίση πέρα από αυτό που μηρυκάζουν μονίμως πως «θα αλλάξουν οι συσχετισμοί στην Ευρώπη». Σπουδαία στρατηγική!
Σήμερα συνεδριάζει η γερμανική Bundesdag για την έγκριση των αποφάσεων του Eurogroup για την Ελλάδα. Έχει τη σημασία του το γεγονός πως οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες εκφράζουν επιφυλάξεις για το εάν και κατά πόσο έχουν νόμιμη κάλυψη τα σχεδιαζόμενα μέτρα για την ελληνική οικονομία, γεγονός που ενδέχεται να επιφέρει προβλήματα στην ψήφιση της απόφασης. Ζήτησαν μάλιστα, την αναβολή της συνεδρίασης της ολομέλειας του ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου, για την επόμενη εβδομάδα, όμως απορρίφθηκε.
Όταν λοιπόν οι εντός συνόρων εκφραστές της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας μας λένε πως ένας πιο ευνοϊκός συσχετισμός πολιτικών δυνάμεων στην Ευρώπη θα βοηθούσε την Ελλάδα, σε ποιον ακριβώς συσχετισμό αναφέρονται; Οι πολιτικές οικογένειες και τα ευρωπαϊκά κόμματα ήταν όμορφα, γυαλιστερά «παιχνίδια» στις εποχές που οι αγελάδες ήταν παχιές. Τώρα που η αγελάδα δεν κατεβάζει γάλα αυτό που ισχύει είναι ο «σώζων ευατόν σωθείτο».
Πλανώνται πλάνην οικτράν όσοι επενδύουν σε ιδεολογικές συγγένειες και πιστεύουν ακόμη στο ανέκδοτο της «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης». Το παιχνίδι στην Ευρώπη ξαναγίνεται αμιγώς εθνικό και ο καθένας κοιτάζει να εξασφαλίσει όσο το δυνατόν περισσότερα μπορεί για τον εαυτό του.
Αυτή η εξέλιξη μπορεί να μην αρέσει στους εκπροσώπους της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, οι οποίοι με τον Σημίτη έμαθαν να τα αφήνουν όλα στον «αυτόματο» των Βρυξελών. Τώρα όμως που η χώρα πήγε στα βράχια, θα πρέπει να βασανίσουν λίγο περισσότερο το μυαλό τους και να μην φαντασιώνονται ακόμη πότε τον σωτήρα– Ολάντ και πότε τον σωτήρα– SPD, όταν η πραγματικότητα τους διαψεύδει συνεχώς. Με άλλα λόγια θα πρέπει να βρουν πέντε δέκα- επιχειρήματα που θα συγκροτούν μια διακριτή εθνική στρατηγική στο διεθνές περιβάλλον. Μπορούν;
Τα δημοσκοπικά ποσοστά τους που θυμίζουν βαθμολογία φοιτητικών γραπτών που κόπηκαν στις εξετάσεις δείχνουν ξεκάθαρα πως τουλάχιστον σήμερα δεν μπορούν. Άρα όλη αυτή η συζήτηση γίνεται ερήμην της κοινωνίας.
Συνεπώς τα περί κεντροαριστερού φόρουμ τα ακούω βερεσέ. Το ζήτημα όλο είναι στο Κέντρο. Πλειοψηφικό Κέντρο στην Ελλάδα μπορεί να υπάρξει πλέον, μόνον ως δύναμη ευρωσκεπτικισμού. Αλλιώς δεν πρόκειται να υπάρξει ξανά. Αλλά πώς να πείσει ως ευρωσκεπτικιστής ο Μπίστης; Ή μπορεί ο Φωρίδης;
ΥΓ: Ποιοι άλλοι ήταν στο πάνελ;
