Σάλο προκαλούν τα στοιχεία για τις εταιρείες– «βιτρίνες» του Αντώνη Λυμπέρη στον απόηχο της πτώχευσης του ομώνυμου εκδοτικού ομίλου με τους εργαζομένους να τον κατηγορούν ότι είχε δρομολογήσει την διαφυγή του μέσω άλλων επιχειρηματικών σχημάτων πολύ πριν το «ναυάγιο» της εκδοτικής του δραστηριότητας.
Μάλιστα, όπως επισημαίνουν, ο μεγαλύτερος φόβος του κ. Λυμπέρη είναι να αποδειχθεί η σχέση της νέας με τη παλιά εταιρεία μετά την κατ’ουσίαν μεταβίβαση των τίτλων των περιοδικών και η απόδοση ευθυνών μέσω δικαστικής οδού.
Την ίδια στιγμή, εξακολουθούν με καταιγιστικούς ρυθμούς να διαδέχονται η μια την άλλη οι προσφυγές γνωστών ελληνικών εταιρειών στο άρθρο 99 του Πτωχευτικού Κώδικα, επειδή δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους απέναντι στο δημόσιο, αλλά και απέναντι στους υπαλλήλους τους.
Πρόκειται για τις ίδιες εκείνες εταιρείες που θεώρησαν ότι μπορούν να διεκδικήσουν τη μερίδα του λέοντος της εγχώριας αγοράς και κατέληξαν να προχωρούν σε εντυπωσιακά ανοίγματα δανειζόμενες ασύστολα από τραπεζικούς κολοσσούς με στόχο να καλύψουν τις «μαύρες τρύπες» τους. Στην ύπαρξη αυτών των δεκάδων ζημιογόνων και υπερφορτωμένων με δάνεια επιχειρήσεων συνέβαλαν τόσο η απληστία των στελεχών τους όσο και η αδυναμία τους να προβλέψουν την μελλοντική δυσμενή συγκυρία.
Τώρα, με το κλοιό να στενεύει απειλητικά πάνω από την ελληνική οικονομία και τις τράπεζες να κλείνουν τη στρόφιγγα της χρηματοδότησης, αρκετοί καταφεύγουν στο διόλου ευφάνταστο σενάριο της χρεοκοπίας, επιδιώκοντας παράλληλα να διασφαλίσουν τα κεφάλαια τους μέσω παρασκηνιακών διαδικασιών, όπως στην περίπτωση των Εκδόσεων Λυμπέρη.
Προς το παρόν, η τακτική αποδίδει καρπούς για εκείνους που αποφασίζουν να «παίξουν» το χαρτί της παρατεταμένης ύφεσης και της καθίζησης της καταναλωτικής δαπάνης στη χώρα και με συνοπτικές διαδικασίες «κατεβάζουν ρολά» αφήνοντας στο δρόμο εκατοντάδες εργαζομένους και καταπατώντας εργασιακά κεκτημένα δεκαετιών.
Όπως και σε κάθε πόλεμο, έτσι και τώρα με την κρίση (γιατί ως πόλεμο την αντιμετωπίζουν τα οικονομικά συμφέροντα), οι ισχυροί της αγοράς βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να καλλιεργήσουν τις καιροσκοπικές τους φιλοδοξίες, προσβλέποντας ότι στο τέλος θα στεφθούν οι νικητές. Μόνο που δεν υπολογίζουν ότι ο πιο θεμιτός τρόπος αντιμετώπισης μιας οικονομικής ύφεσης δεν είναι η κερδοσκοπία, αλλά η έννοια του «επιχειρείν», δηλαδή η στροφή στην υγιή επιχειρηματικότητα.
