Γράφει η Κόκκινη Οχιά
Το αστικό πολιτικό σκηνικό στη χώρα καταρρέει. Μόλις δύο μήνες μετά την δεύτερη εκλογική αναμέτρηση μέσα σε λιγότερο από 10 μήνες, και η αίσθηση της αποσύνθεσης και του ευτελισμού μοιάζει να καλύπτει το σύνολο της πολιτικής σκηνής. Τα μνημόνια 1, 2, 3 (και ποιος ξέρει πόσα άλλα), δηλαδή η περιληπτική καρικατούρικη, πλην άκρως επίπονη και αποκαλυπτική, μορφή τού τι σημαίνει καπιταλισμός, «κατάπιαν» τους κομματικούς εκφραστές τους.
Το, πάλαι ποτέ, «ισχυρό και ενωμένο» ΠΑΣΟΚ, ήταν το πρώτο «θύμα» στο βωμό των μνημονίων. Παρά τους λεονταρισμούς και τις εναγώνιες επικλήσεις για τη «χρησιμότητα και την συνεισφορά στην πατρίδα» του αιωνίου κυβερνητικού αντιπροέδρου Β. Βενιζέλου, και τις τσιριχτές διαβεβαιώσεις της διαδόχου του στην ηγεσία του, Φ. Γεννηματά, η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη. Το κόμμα που κάποτε κυριαρχούσε επί των πάντων αδιαμφισβήτητα, χρειάστηκε την στήριξη του «δεκανικιού» της Δημοκρατικής Αριστεράς και μάλιστα κατά το ήμισυ, για να διασφαλίσει την είσοδό του στην Βουλή. Η, μετέπειτα, δίμηνη πορεία του δεν δείχνει να έχει αλλάξει τίποτε σημαντικό επ’ αυτού.
Το κόμμα «ευρείας υποδόριας αντικομμουνιστικής χρήσης» που ανήγαγε σε πολιτική πρωτοτυπία την κάθε μικροαστική αντιδραστική κοινοτοπία, το Ποτάμι, έδωσε δείγματα «κόπωσης» στην δεύτερη κάλπη του Σεπτεμβρίου. Λογικό, αν αναλογιστεί κανείς ότι μέρος των λεκτικών ανόητων εξυπνακισμών του ενδόβαλε ο κυβερνών πλέον ΣΥΡΙΖΑ ενώ τα υπόλοιπα τα διέψευσε η ζωή ή τα ξεφτίλισε το ίδιο. (Ακόμη και σήμερα επαναλαμβάνεται η διευκρίνιση: εμείς όταν ζητούσαμε συμφωνία πάση θυσία, δεν εννοούσαμε αυτήν την συμφωνία – μνημόνιο 3 – κ.ο.κ.)
Οι ΑΝΕΛ βυθίζονται ολοένα περισσότερο στις φρενήρεις αυτογελοιοποιήσεις τους, με μπόλικο πατριδοκάπηλο άρωμα και στρατό@#$% διάθεση. Διαχέονται τόσο εμφανώς προς όλες τις κατευθύνσεις που καθίσταται υπαρκτό το ερώτημα αν θα υπάρχουν ως κόμμα και τι μορφή θα έχει αυτό, σε περίπτωση νέων εκλογών.
Την πρωτοκαθεδρία βέβαια στον μεγάλο «γδούπο», τον τελευταίο καιρό, την διατηρεί σίγουρα η ΝΔ, που από «πυλώνας σταθερότητας του συστήματος» και ισχυρή «αξιωματική αντιπολίτευση», έχει μετατραπεί σε μια ατελείωτη αρένα μαλλιοτραβήγματος όλων με όλους (ακριβώς όπως γίνεται στις σαπουνόπερες νέας κοπής). Είναι προφανές ότι το αδιανόητο φιάσκο της ματαίωσης των εσωκομματικών εκλογών στις 22 Νοεμβρίου αποτελεί, απλώς, την κορυφή ενός παγόβουνου που συνδέεται πολύ περισσότερο με μια λυσσαλέα μάχη για το ποιος θα κρατήσει το κόμμα και τον μηχανισμό του και λιγότερο με την αναμενόμενη και εδώ και καιρό γνωστή τεχνική ανικανότητα της εταιρείας ν’ ανταποκριθεί.
Όσο περισσότερο κυλούν οι ημέρες, τόσο περισσότερο το ενδεχόμενο μιας ομαλής εσωκομματικής εκλογικής διαδικασίας απομακρύνεται. Και όλο και πιο σαφές γίνεται ότι η ΝΔ, όπως την ξέραμε, έχει τελειώσει οριστικά. Το ενδεχόμενο όλοι να μείνουν στο ίδιο κόμμα, μοιάζει αχνό. Αντίθετα, δεν μοιάζει αχνό το ενδεχόμενο διάλυσής της υπό την παρούσα μορφή και σχηματισμού νέων κομματικών σχηματισμών, εκ των οποίων ο ένας θα «γέρνει» προς το κέντρο και ο άλλος θα «αγκαλιάσει» (αν δεν το έχει ήδη κάνει) την ακροδεξιά αλλά και τα βασιλικά απομεινάρια που κάνουν απόπειρα δυναμικού come back με την ευγενική χορηγία του «Βήματος της Κυριακής» στην ελληνική πολιτική σκηνή. Εντελώς τυχαία, ακριβώς την ημέρα των εσωκομματικών εκλογών στην ΝΔ.
Ο δε κυβερνών ΣΥΡΙΖΑ κατρακυλά με απίστευτη ταχύτητα στην απόλυτη ανυποληψία, χάνοντας και τις τελευταίες ρανίδες σεβασμού μεγάλου τμήματος του εκλογικού σώματος που τον στήριξε ακόμη και στις τελευταίες κάλπες. Η ταχύτητα με την οποία λαχανιάζει για να εφαρμόσει μέχρι κεραίας αλλά και ακόμη παραπέρα, σαν τον καλύτερο των κάλλιστων μαθητή, τα προαπαιτούμενα που απαιτούν οι δανειστές από το αίμα του ελληνικού λαού, μπορεί πραγματικά να προκαλέσει ζήλια ακόμη και σε αυτόν τον απολύτως υπάκουο Σαμαρά!
Η ευελιξία με την οποία προχωρεί από την μία κυβίστηση στην άλλη, ψευδόμενος ανερυθρίαστα για τα «άγια των αγίων» ενός στοιχειωδώς κοινωνικού κράτους, όπως είναι οι συντάξεις ή το ασφαλιστικό, η υγεία ή η παιδεία, ξεπουλώντας διθυραμβικά γη και ύδωρ στην ΕΕ για να τα δώσει στην γείτονα Τουρκία δήθεν για το προσφυγικό, μπορεί να κάνει περήφανες τόσο τις κυβερνήσεις Σημίτη (που ευχαρίστησε τους Αμερικάνους με τις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο για να μην πλατειάσουμε με τα του χρηματιστηρίου, των τραπεζών, της ΟΝΕ κλπ) όσο και τον Β. Βενιζέλο που ωρύεται ακόμη ότι το PSI «έσωσε» τους ασφαλισμένους, χωρίς καν να κομπιάζει από ντροπή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επεδίωξε να τετραγωνίσει τον κύκλο. Και απέτυχε όπως αναμενόταν. Το θέμα όμως είναι ότι τελικά ο … «κύκλος κέρδισε» σε όλα τα πεδία σύγκρουσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται: με μεγάλο σεβασμό στη διαφορετική άποψη «εκπαραθυρώνει» κάθε διαφωνούντα μετατρεπόμενος σε κόμμα του ενός ανδρός και της παρέας του, θυμίζοντας άλλες πολιτικές δυνάμεις και εποχές. Και παράλληλα συρρικνώνεται, όπως συμβαίνει με όλα «τα κόμματα που κάνουν θυσίες για τον τόπο, αλλά δεν είναι όλοι έτοιμοι να σηκώσουν αυτό το βάρος». (Αυτό το βάρος της θυσίας που πηγαινοέρχεται από την Συγγρού – Ρηγίλλης, στη Χαριλάου Τρικούπη και πλέον στην Κουμουνδούρου, ας τους πει κάποιος ότι δεν συγκινεί κανέναν πια. ) Ψηφοφορία και απώλεια προδιαγράφεται στο εξής. Και οι «ασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις» (εννοείται με «κόκκινες γραμμές» και με πρωταρχικό μέλημα την καραμέλα περί «διασφάλισης των χαμηλοσυνταξιούχων») του εργατολόγου κ. Κατρούγκαλου είναι αναμφίβολα μεγάλη πρόκληση για την επιβίωση του κλυδωνιζόμενου κυβερνητικού σχήματος.
Το αδιέξοδο του βυθιζόμενου πολιτικού σκηνικού εκφράστηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στο «ναυάγιο» του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών υπό τον Προκόπη Παυλόπουλο. Όπως φαίνεται δεν ήταν Συμβούλιο, ήταν εκπομπή trash tv. Οι μεν και οι δε, που ο ένας μετά τον άλλον γονάτισαν τον ελληνικό λαό, ευθυγραμμιζόμενοι με τις απαιτήσεις των δανειστών προς όφελος του κεφαλαίου και εξαπολύοντας την σφοδρότερη επίθεση των τελευταίων δεκαετιών σε κάθε εργατική κατάκτηση και σε κάθε πολιτικό, εργατικό και ανθρώπινο δικαίωμα, τσαλαπατώντας ακόμη και το αστικό σύνταγμα στο οποίο οι ίδιοι ορκίζονται πίστη, αρνούνται τώρα να κρατήσουν ο ένας το χέρι του άλλου στο χείλος του γκρεμού. Αλληλοσπαράσσονται ελπίζοντας ο καθείς για τον εαυτό του ότι μέσα από αυτόν τον κανιβαλισμό, θα διασωθεί.
Τι κατάντια! Να εξαρτάται το κυβερνητικό σχήμα της πρωτο-δεύτερης φοράς… «αριστερά» (γιατί οι λέξεις έχουν και ένα ειδικό βάρος) από την επίμονη προσφορά στήριξης του Βασίλη Λεβέντη! (Ας μην σπεύσουν να αποκλείσουν ορισμένοι κάτι: ο ιδεολογικός ινστρούκτορας του Πρωθυπουργού, Αλέκος Φλαμπουράρης, διόλου δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο συνεργασίας…) Και ακόμη μεγαλύτερη κατάντια: Να μοιάζει σοβαρότερος όλων ο Β. Λεβέντης!
Το πολιτικό σκηνικό της χώρας όπως το ξέραμε, και όπως προέκυψε τα τελευταία χρόνια της κρίσης, κατακρημνίζεται με πάταγο καταστρέφοντας τις ζωές όλων όσοι με τον κόπο τους και την δουλειά τους παρήγαγαν τον μοναδικό πλούτο που είδε ποτέ αυτός ο τόπος για να τον λυμαίνονται, τελικά, οι λίγοι. Κατακρημνίζεται μέσα σε μια έντονη δυσοσμία αλλά και μια καθάρια, πιο καθάρια δεν γίνεται, απόδειξη: Όταν το καπιταλιστικό σύστημα έχει κρίση, δεν έχει ούτε έλεος, ούτε σεβασμό για όσα παραχώρησε υπό την πίεση του εργατικού λαϊκού κινήματος, ούτε όριο. Θα αξιοποιήσει τα πάντα, από την καταπίεση και τον φόβο, τον πόλεμο και την καταστροφή, την καταστολή και τους Ναζί της Χ. Αυγής μέχρι τη χειραγώγηση και τα παραμύθια περί «δυνατότητας βελτίωσής του», (οι αγορές που θα χόρευαν πεντοζάλη και η Μέρκελ που θα υποχωρούσε πχ), από την απογοήτευση και το τέλμα μέχρι την ήττα και την ανέξοδη αντίδραση ή αποστασιοποίηση. Θα μετατρέψει κατ’ ομοίωση, όποιον τον πλησιάσει, σαν την Μέδουσα που μετέτρεπε σε πέτρα όποιον την κοίταζε.
Και στο χείλος του γκρεμού δεν υπάρχουν πια ούτε αυταπάτες, ούτε πιστώσεις χρόνου, ούτε δικαιώματα στο λάθος. Και το ζητούμενο δεν μπορεί παρά να είναι ο τρόπος, ο κοινός δρόμος, τα πετραδάκια για να φτιάξουμε το ψηφιδωτό ενός μετώπου ανατροπής. Ο καπιταλισμός δεν φτιασιδώνεται. Ανατρέπεται. Στοίχημα, όσα και αν είναι τα «λίγο» και τα «μείον» και τα λάθη και οι παθογένειες, ότι δεν θα εγκαταλείψουμε την μάχη.
πρώτη δημοσίευση: Το Περιοδικό
