Γράφει ο Σπύρος Μπόικος
Η σημερινή Κυβέρνηση ανέλαβε σε μια δύσκολη συγκυρία και σε ένα αντίξοο πολιτικό περιβάλλον. Καθώς επί της ουσίας δεν υπήρχαν οι πολιτικοί σύμμαχοι που από κυβερνητικές θέσεις άλλων (ευρωπαϊκών) χωρών θα στήριζαν το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν δεδομένο ότι το πρόγραμμα αυτό δεν θα μπορούσε να εφαρμοστεί στο σύνολο του, τουλάχιστον όχι εξ αρχής. Η νέα κυβέρνηση απείχε (και απέχει) από το να θεωρηθεί ότι κατέχει θέση ισχύος στα ευρωπαϊκά φόρα, δεδομένου ότι ανά πάσα στιγμή μια έξωθεν υποκινούμενη οικονομική ασφυξία θα μπορούσε να προκαλέσει πολλά προβλήματα στη σταθερότητα της χώρας. Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα όμως είχε (και έχει) στα χέρια της δυο βασικά ατού. Το πρώτο είναι ότι όλοι οι διεθνείς παίκτες δεν είναι καθόλου σίγουροι ότι θέλουν να διαλυθεί (για την ώρα τουλάχιστον) η Ευρωζώνη, πράγμα που πιθανόν να πυροδοτούσε μια έξοδος της χώρας από το ευρώ. Το δεύτερο ήταν η νωπή και σχετικά ισχυρή λαϊκή εντολή, η εντολή ενός λαού ο οποίος τα τελευταία χρόνια είδε να διαλύεται η όποια ασφάλεια και αισιοδοξία ένιωθε, τόσο ως σύνολο όσο και ο κάθε πολίτης ξεχωριστά.
Το πρώτο ατού δεν αξιοποιήθηκε όπως θα μπορούσε στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους, τουλάχιστον στην πρώτη φάση της διαπραγματεύσης δημιουργώντας ένα κακό για την Κυβέρνηση προηγούμενο. Είναι η ώρα να αξιοποιηθεί το δεύτερο.
Το εκλογικό αποτέλεσμα μέχρι στιγμής έχει εξηγηθεί με διάφορους τρόπους από πολλές πλευρές, ανάλογα συνήθως με τις προσδοκίες της κάθε πλευράς. Αν ψάξουμε ένα ελάχιστο κοινό παρανομαστή μπορούμε να πούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά κατάφερε να μιλήσει με ένα κομμάτι της κοινωνίας το οποίο έλεγε ότι κάτι πρέπει να αλλάξει και ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να το πείσει ότι αυτός θα είναι ο φορέας της όποιας αλλαγής. Οικοδομήθηκε μια σχέση εμπιστοσύνης που οδήγησε στο εκλογικό αποτέλεσμα. Από το πρώτο eurogroup και μετά η σχέση αυτή έχει αρχίσει να κλυδωνίζεται. Όχι λόγω των ελιγμών της ελληνικής Κυβέρνησης.
Η σχέση αυτή κλυδωνίζεται γιατί επανέρχεται στους πολίτες μια γνώριμη και απεχθής αίσθηση: ότι η ζωή τους δεν είναι στα χέρια τους, ότι η Κυβέρνηση δεν τους εκπροσωπεί επάξια, ότι η Κυβέρνηση δεν τους στηρίζει. Άλλοι συνειδητά κι άλλοι διαισθητικά αρχίζουν να βλέπουν ομοιότητες με κυβερνητικές πρακτικές τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε ότι θα αλλάξει. Πριν αντιστραφεί το κλίμα, πριν τροφοδοτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ άθελα του την επικίνδυνη αντίληψη ότι “όλοι ίδιοι είναι”, θα πρέπει να γίνει μια αλλαγή πορείας.
Αντί η κυβέρνηση να προσπαθεί να διαχειριστεί επικοινωνιακά τα αρνητικά αποτελέσματα της πίεσης των δανειστών, θα πρέπει να βγει δημόσια και να κάνει απολογισμό των δυο πρώτων μηνών της διακυβέρνησης. Ο απολογισμός αποτελεί μια από τις καλύτερες παραδόσεις της αριστεράς, η επικοινωνιακή διαχείριση όχι. Θα πρέπει, πέρα από γενικόλογες διαβεβαιώσεις και πολύ συγκεκριμένες πλήν όμως μεμονωμένες ανακοινώσεις περί αναβολής μέτρων, ο Αλέξης Τσίπρας να παρουσιάσει την αναθεωρημένη βάσει των εξελίξεων εκδοχή του κυβερνητικού προγράμματος, συγκεκριμένη και ξεκάθαρη, ακόμη και αν το πρόγραμμα αυτό υπάρχει περίπτωση να αναθεωρηθεί εκ νέου βάση των μελλοντικών εξελίξεων.
Ένα τέτοιο διάγγελμα από τον Πρωθυπουργό, εν όψει των όποιων μελλοντικών εξελιξεων και όχι εκ των υστέρων, θα αποτελέσει μια αναγκαία κατάφαση στο νέο πολιτικό ήθος που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, θα κλείσει τα στόματα όσων ροκανίζουν την καρέκλα της κυβέρνησης αναπαράγοντας το “όλοι ίδιοι είναι” και θα στείλει ένα μήνυμα στους εταίρους, πολύ ισχυρότερο της φημολογίας περί δημοψηφισμάτων, ότι στην Ελλάδα γίνονται ακόμη business αλλά όχι as usual. Κι ας μην εγκρίνουν έναν τέτοιο πολιτικό πολιτισμό οι ειδικοί. Οι ειδικοί πρέπει να μάθουν να θεωρούν εθνικό ό,τι είναι αληθές, για να παραφράσουμε τον μέγα Σολωμό.
Related Posts
