Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Τηλεγραφικά και θερινά θα στα πως σήμερα αναγνώστη μου, καθώς η ζωή επαναστατεί, όταν οι έμποροι του θανάτου, του τέλους και του φόβου εισβάλουν στο μυαλό μας, υπερθερμαίνοντας τις ανασφάλειές μας καλοκαιριάτικα!Μη φοβάσαι τα λογής-λογής Euro-Exits, δεν είναι πλέον απειλή, ούτε προσδοκία, είναι απλώς διαδικασία μεταμόρφωσης της ΕΕ σε κάτι άλλο, που κανείς δεν γνωρίζει τί ακριβώς θα είναι! Η ΕΕ βρίσκεται πλέον σε φάση μετάβασης που θα μεταρρυθμίσει οντολογικώς και επιστημολογικώς τον τρόπο, την μεθοδολογία και τους θεσμούς μέσω των οποίων αποκτά ηγεμονική διάσταση. Είναι αυτή η διαδικασία «transition» που επέφερε τοBrexit και όχι το αντίστροφο, όπως εμφανίζονται να υποστηρίζουν οι political and decision makers υψηλής επιρροής. Η πολιτική μάχη και ο αγώνας ταξικού ασφαλώς χαρακτήρα, μέσα στις επιμέρους ευρωπαϊκές κοινωνίες, για να μην είναι σκέτη απάτη και ψευδαίσθηση, θα πρέπει να κινηθεί σε αυτό το πλαίσιο της «μετάβασης» – με μεταμοντέρνους, μετανεωτερικούς και μεταβιομηχανικούς όρους ασφαλώς.
Ξέρεις τι με εντυπωσίασε σήμερα; Πως ακόμη και το «ιερατείο» του ΚΚΕ μοιάζει κάπως να καταλαβαίνει αυτό που σου λέω, ενώ πολύ μακριά από αυτό κινείται ο υπόλοιπος πολιτικός χώρος στην Ελλάδα, αν λάβεις υπόψιν σου τα ΜΜΕ που ισχυρίζονται πως τον εκφράζουν και τα οποία αναπαράγουν αγχωμένα και σε κάποιες περιπτώσεις μεταφράζοντας εσφαλμένα, τα διεθνή πρακτορεία και δημοσιεύματα μεγάλων ευρωπαϊκών ή αμερικανικών εντύπων. Για πρώτη φορά με σαφήνεια ο «Ριζοσπάστης» διακρίνει την έννοια της «εξουσίας του κεφαλαίου» από το «κεφάλαιο», μιλώντας ουσιαστικά για τον έλεγχο των μέσων παραγωγής και όχι, όπως μέχρι σήμερα, για την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Για σκέψου πού φτάσαμε! Ακόμη και η «αραχνιασμένη» ηγεσία του ΚΚΕ να δείχνει πως αντιλαμβάνεται την διαφορά του «ελέγχου» από την «ιδιοκτησία», δηλαδή την διάσταση του μεταμοντέρνου (χρηματοπιστωτικού) καπιταλισμού και να μην το αντιλαμβάνονται αυτοί που υποτίθεται ότι παίζουν τις σύγχρονες καπιταλιστικές σχέσεις στα δάχτυλά τους! Μόνον που είναι αυτή ακριβώς η διάσταση που οδηγεί αναπόδραστα την Ευρωπαϊκή Μετάβαση σε άγνωστες μορφές ηγεμονίας και οικονομικής οργάνωσης.
Το Brexit, όπως και το προηγούμενο αυτού Grexit, στο πλαίσιο αυτής της μετάβασης, δεν αποτελούν τελεολογικές έννοιες. Δεν είναι δηλαδή σκοπός ή αυτοσκοπός, αλλά μέρος μίας αντιφατικής διαλογικής και θεσμικής διαδικασίας που μεταμορφώνει την ΕΕ, πιέζοντας με αποσταθεροποίηση τη νομισματική ένωση, στον βαθμό που αυτή δεν αλλάξει και ενταχθεί σε μία συντεταγμένη διαδικασία πολιτικής ενοποίησης.
Είναι αστείο, αν όχι φαιδρό, πως ακόμη και ο Αλέκος Αλαβάνος δεν έχει καταλάβει ότι η Ελλάδα επί έξι ολόκληρα χρόνια βιώνει μία διαδικασία Grexit, όπως αντίστοιχα και το Ηνωμένο Βασίλειο θα βιώσει μία μακρά πορεία Brexit. Αυτή είναι η μαγεία των Euro-Exits, αναγνώστη μου! Το μαγικό της υπόθεσης είναι πως από τοexclusion (αποκλεισμός) και κυρίως από την απειλή διεύρυνσής του με οικονομικούς και θεσμικούς/διοικητικούς όρους, γεννάται η υπέρτατη ανάγκη για inclusion με πολιτικούς όρους. Η πολιτική διαπραγμάτευση και ο ταξικός αγωνισμός αφορούν αποκλειστικά στην μορφή αυτού του inclusion, ασκώντας κριτική στο exclusion. Όλα τα υπόλοιπα είναι μορφές μυθοπλασίας που μοιάζουν με παραμύθια για μικρά παιδιά.
Η Ευρώπη δεν είναι ιδέα, αγαπητέ αναγνώστη, όπως λένε μετά από κάθε έκφραση Euro-Exit καραγκιόζηδες της πολιτικής και της δημοσιογραφίας, που αυτοπροσδιορίζονται στον χώρο της κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς. Είναι πολιτικός χώρος εντός του οποίου διεξάγεται μία αέναη μάχη ηγεμονίας, η οποία ασφαλώς εκφράζεται και θα εκφράζεται από πολιτικούς, κοινωνικούς και οικονομικούς θεσμούς. Οι ίδιοι αυτοί θεσμοί αποτελούν και τον μηχανισμό πολιτικής νομιμοποίησης αυτής της ηγεμονίας, ο οποίος διαταράσσεται ευκαιριακά από δημοψηφίσματα που αφορούν σε κάποιο Euro-Exit. Αν, για παράδειγμα, η γενική σημερινή θεσμική οργάνωση της ΕΕ δεν μπορέσει να ενσωματώσει την διαδικασία του Brexit, όπως αναλογικά ενσωμάτωσε την διαδικασία του Grexit, θα δεχτεί σοβαρό πλήγμα που υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να οδηγήσει και στην κατάρρευση του λεγόμενου ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Υπάρχει τέτοια πιθανότητα; Αν έδινες σημασία σε αυτά που είπαν χθες, αναφερόμενοι στο Brexit οι Γιούνκερ και Τούσκ, ναι. Αλλά θα μπορούσες να πάρεις στα σοβαρά αυτούς τους τύπους; Εγώ δεν μπορώ.
Το οδυνηρό για όλους τους πολίτες της Ευρώπης είναι πως υφίστανται ακόμη μία τελεολογικού χαρακτήρα εκπαίδευση και μία διασκεδαστική των πραγμάτων παιδαγωγική από τα κυρίαρχα ΜΜΕ (τοπικά και διεθνή), που τους εμποδίζουν να δομήσουν το γνωστικό τους μοντέλο στην βάση της έννοιας και θεσμικής πρακτικής της διαδικασίας. Είναι φάρσα επίσης το να βλέπεις σημερινούς μαρξιστές να αναπαράγουν με τελεολογικό τρόπο τους κλασικούς του μαρξισμού, οι οποίοι αν κάτι πραγματικά καινοτόμο προσέφεραν στην αντίληψη του κόσμου, ήταν η έννοια και η πρακτική της διαδικασίας, η οποία εμπεριέχει ασφαλώς καί την έννοια της μετάβασης καί την έννοια της μεταρρύθμισης, έστω και υπό επαναστατικό πρίσμα.
Τα «Euro-Exits» είναι, λοιπόν, διαδικασίες που οδηγούν είτε στην πολιτική ολοκλήρωση της Ευρώπης, είτε στην οδυνηρή κατάρρευση α λα ΕΣΣΔ, της ΕΕ. Κατά την γνώμη μου, το πρώτο δεν μπορεί να συμβεί αν δεν μεταμορφωθεί θεσμικώς και συντεταγμένα ασφαλώς η ΕΕ σε μία εναλλακτική ηγεμονία δημοκρατικής αποκέντρωσης με ένα κοινό welfare system.
