Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Η Ελλάδα δίνει μάχη για την ελευθερία της. Και τη δίνει διαχρονικά, από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους καθώς ουδέποτε υπήρξε αυτονόητη και δεδομένη. Εσχάτως, τη δίνει κόντρα στις πιο δόλιες μεθοδεύσεις που έχουν να κάνουν: με την απαίτηση της συνέχισης διάπραξης εγκληματικών ενεργειών σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, όπως για πολλά χρόνια συνέβαινε με την ανοχή αλλά και τη σύμπραξη του παλαιού πολιτικού προσωπικού της χώρας, ή εφόσον αυτό δεν είναι πλέον εφικτό, με τη διολίσθηση σε εμφύλιο διχασμό. Έχοντας αποτύχει το σχέδιο της «αριστερής παρένθεσης», τώρα το σχέδιο είναι «συστηματικά σχεδιασμένη καλλιέργεια του φόβου να γίνουμε Ουκρανία», το οποίο άρχισε ήδη να «σπρώχνει» στην πολιτική αγορά, ο γνωστός «τηλεντήλερ» Άδωνης Γεωργιάδης. Κι αν τα λόγια δεν αποδειχθούν αρκετά, υπάρχουν και οι …. σφυρίχτρες.
Γι αυτό και η ευθύνη του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα είναι διπλή. Το ζητούμενο δεν είναι να πετύχει την καλύτερη δυνατή διαχείριση της σχέσης της χώρας με τους δανειστές της, αλλά ταυτόχρονα να διασφαλίσει την αποτροπή συνθηκών διχασμού, καθώς πλέον είναι ξεκάθαρο πως αυτό αποτελεί σχέδιο κέντρων που αντιμάχονται την Ελλάδα και δυστυχώς βρίσκουν πρόθυμους συνεργάτες και εντός των συνόρων. Οι συνειδητοί «Εφιάλτες» και οι «χρήσιμοι ηλίθιοι», δυστυχώς, δεν έλειψαν ποτέ από αυτόν τον τόπο.
Αύριο λοιπόν ο πρωθυπουργός καλείται να δώσει την «τελική μάχη» συναισθανόμενος να ακουμπά στους ώμους του η ιστορική ευθύνη της αποτροπής ενός διχασμού, ο οποίος όπως και όλοι οι προηγούμενοι πληρώθηκαν ακριβά, πισωγύρισαν την Ελλάδα, οδήγησαν σε εθνικές απώλειες και εμπόδισαν τους Έλληνες, και ως άτομα και ως πολιτική κοινωνία, από το να ασκήσουν υπεύθυνα την ελευθερία τους για την απρόσκοπτη εξέλιξη και ευημερία τους. Η ασυδοσία κάθε λαμόγιου υπήρξε διαχρονικά, η αδιάψευστη απόδειξη περιορισμού ή και στέρησης αυτής της ελευθερίας.
Το έγκλημα του εθνικού διχασμού πρέπει να αποτραπεί πάση θυσία, καθώς σχεδιάζεται και πριμοδοτείται συνειδητά από ξένα και εγχώρια κέντρα αποφάσεων, τα οποία λειτουργούν αντικειμενικά ως «Πράκτορες του Χάους». Τηρουμένων των αναλογιών, ο Τσίπρας θα πρέπει, πριν καθίσει στο τραπέζι της Συνόδου Κορυφής να ξαναδιαβάσει τα τρία ιστορικά άρθρα που έγραψε ο ηγέτης του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος Ενρίκο Μπερλιγκουέρ αμέσως μετά την πτώση και τη δολοφονία του Αλιέντε στη Χιλή και μέσα σε συνθήκες εντεινόμενης αποσταθεροποίησης της Ιταλίας τη δεκαετία του 70, εισάγοντας την έννοια του «ιστορικού συμβιβασμού» στην πολιτική θεωρία της αριστεράς και γράφοντας μεταξύ άλλων τα εξής σοφά λόγια:
“Η αντιπαράθεση και η μετωπική σύγκρουση ανάμεσα στα κόμματα που έχουν βάση μέσα στον λαό, και από τα οποία σημαντικές μάζες του λαού αισθάνονται ότι εκπροσωπούνται, οδηγούν στη ρήξη, στον κυριολεκτικό διχασμό της χώρας, που θα ήταν μοιραίος για τη δημοκρατία και θα παρέσυρε τα ίδια τα θεμέλια του δημοκρατικού κράτους.”.
Αυτή η εμπειρία δεν μπορεί να υποτιμηθεί, όταν μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ συμβαίνει να είναι κληρονόμος της παράδοσης της ευρωκομμουνιστικής ανανέωσης, που οριοθετήθηκε με ιδεολογική σαφήνεια έναντι του λενινιστικού βοναπαρτισμού της Μεγάλης Νύχτας για την «εξ εφόδου κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων».
Η Μεγάλη Νύχτα για τον Αλέξη Τσίπρα είναι η αυριανή. Προφανώς δεν μπορεί να καταλάβει την «Πύλη του Βρανδεμβούργου» όπως ενδεχομένως πίστεψε κάποια στιγμή ορμώμενος από «επαναστατικό ενθουσιασμό», καλλιεργούμενο ενδεχομένως από λάθος αντίληψη για τους παγκόσμιους συσχετισμούς δύναμης ή από παραπληροφόρηση σε σχέση με αυτούς. Τώρα όμως έχει ιδία αντίληψη.
Προφανώς επίσης, θα μπορούσε να επιτύχει πολλά περισσότερα έναντι των δανειστών, αν στο εσωτερικό της χώρας υπήρχε μια δημοκρατικά θεμελιωμένη ομοψυχία επί των διεκδικούμενων εθνικών στόχων σε ότι αφορά την οικονομία και την ανάπτυξη. Από τη στιγμή που αυτό δεν συμβαίνει, από τη στιγμή που κόμματα που έχουν βάση μέσα στο λαό συντάσσονται ανοιχτά με την πλευρά των δανειστών, ελλοχεύει ο πραγματικός κίνδυνος της διολίσθησης στον διχασμό. Αυτομάτως η πολιτική προτεραιότητα μεταβάλλεται.
Εθνικός στόχος πλέον είναι η αποτροπή του διχασμού και υπό αυτές τις συνθήκες να πάρει ό,τι μπορεί να πάρει από τους δανειστές, κερδίζοντας πολιτικό χρόνο και διασφαλίζοντας τη σταθερότητα που του είναι αναγκαία, για να αξιοποιήσει ένα μελλοντικό «παράθυρο ευκαιρίας», όταν οι συσχετισμοί στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα μπορούν να είναι ευνοϊκότεροι.
Την προτεραιότητα αυτή ο πρωθυπουργός θα πρέπει να την εξηγήσει σωστά στον ελληνικό λαό και να την τεκμηριώσει με στοιχεία που φαντάζομαι πως έχει στη διάθεσή του και αφορούν σε πολλές περισσότερες λεπτομέρειες απ’ όσα γνωρίζουμε ως τώρα και έχουν να κάνουν με το συντονισμένο μπαράζ ενεργειών τρομοκράτησης της κοινωνίας. Από την «τεχνητή φυγή» των καταθέσεων και τις πολιτικές παρεμβάσεις του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας μέχρι τα «αυθόρμητα συλλαλητήρια» με τα ομοιόμορφα σχεδιασμένα πλακάτ που καταλάμβαναν το περιστύλιο της Βουλής και τροφοδοτούσαν με εικόνες μιας δήθεν «εξέγερσης» τα διεθνή media. Αλλά αυτά, είναι μόνον η κορυφή του παγόβουνου…
H υπεράσπιση της Ελληνικής Δημοκρατίας από όσα σχεδιάζονται να συμβούν σε βάρος της (ο Ιούλιος έχει υπάρξει μοιραίος μήνας στη σύγχρονη ελληνική ιστορία αν αναλογιστούμε την αποστασία του 65 και την εισβολή – κατοχή της Κύπρου μόλις εννιά χρόνια αργότερα) δεν είναι υποχώρηση. Είναι κρίσιμος εθνικός στόχος που επιτάσσει τον «ιστορικό συμβιβασμό» ως στρατηγική επιλογή μιας πραγματικά αριστερής και πατριωτικής κυβέρνησης. Συνεπώς, η Μεγάλη Νύχτα για τον Αλέξη Τσίπρα προσλαμβάνει ένα πολύ συγκεκριμένο περιεχόμενο: Να βάλει γραβάτα! Όχι για να γίνει ίδιος με τους «άλλους», αλλά για να γλυτώσει τη χώρα και τη δημοκρατία από τους «άλλους». Ναι, πάση θυσία!
ΥΓ1: Άλλωστε κι ο Μπερλιγκουέρ, γραβάτα φορούσε…
ΥΓ2: Θερινό ηλιοστάσιο σήμερα. Έχει να λέει ο λαϊκός πολιτισμός που αρδεύεται από αρχαίες πηγές, κι ας λέει ό,τι θέλει η Die Welt για την καταγωγή των νέων Ελλήνων. «Ανοίξετε τον κλήδονα να βγει ο χαρισμένος, απου τα κάστρα πολεμά και βγαίνει κερδισμένος».
