Αντί να κλαίνε με μαύρο δάκρυ οι ποδοσφαιριστές και οι οπαδοί της ΑΕΚ για τον υποβιβασμό της ομάδας στη δεύτερη κατηγορία μετά από 89 χρόνια ζωντανής ιστορίας και πρωταγωνιστικού ρόλου στο ελληνικό ποδόσφαιρο, θα έπρεπε να οδύρονται όσοι έφεραν την Ένωση σ΄αυτό το σημείο.
Μόνο που αυτοί, αν ήταν να συγκινηθούν, θα το είχαν κάνει από καιρό και δεν θα έφταναν την ΑΕΚ στο χείλος του γκρεμού, ανήμπορη να κρατηθεί από κάπου.
Οι παίκτες που βρέθηκαν ξαφνικά να σηκώνουν όλο το βάρος σωτηρίας της ομάδας και οι παράγοντες που απέμειναν για να τρέχουν μπας και σωθούν τα αμάζευτα, τόσα μπορούσαν, τόσα έκαναν. Ούτε να κλαίνε αξίζουν, ούτε να τρώνε όλο το ανάθεμα, ούτε να τρέχουν στα νοσοκομεία.
Για την ΑΕΚ, η μεγάλη περιπέτεια αρχίζει τώρα. Κι είναι πιο δύσκολο να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της, κυρίως επειδή δεν έχει την εμπειρία να αντιμετωπίσει τέτοιες καταστάσεις. Αυτή η απουσία εμπειρίας σε συνθήκες μάχης για παραμονή στην κατηγορία ήταν κι ένας βασικός λόγος για τον υποβιβασμό της. Πώς μπορεί να επιστρέψει μια ομάδα εκεί που ανήκει, όταν δεν το έχει προσπαθήσει ξανά γιατί δεν ήταν ποτέ προετοιμασμένη ότι θα της συμβεί κάτι τέτοιο;
Με τη λογική «η ΑΕΚ είναι μεγάλη ομάδα και θα γυρίσει πιο δυνατή», μπορεί να πέσει πάλι στην ίδια παγίδα. Αυτή του «έλα μωρέ, ΑΕΚ είναι σιγά μην υποβιβαστεί», με την οποία κινήθηκε ακόμη και μέχρι τις τελευταίες στιγμές της φετινής περιόδου η ίδια και το περιβάλλον της.
Η ΑΕΚ είναι και θα παραμείνει μεγάλη ομάδα. Είναι επίσης μια πολύ μικρή και αδύναμη εταιρεία και για να μην παραμείνει έτσι απαιτούνται – εκτός από ψυχραιμία – ουσιαστικές κινήσεις από ανθρώπους που θέλουν και μπορούν να τη βοηθήσουν.
Τα πολύ δύσκολα αρχίζουν τώρα…
