Του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου
Πιο κοντά από ποτέ ο κίνδυνος του «πολιτικού ατυχήματος» ενώ το ΠΑΣΟΚ αλληθωρίζει προς το ΣΥΡΙΖΑ ενώ και η ΔΗΜΑΡ «κουνά την ουρά της»…
Όσο πλησιάζουμε προς τον Νοέμβριο τόσο περιπλέκεται η κατάσταση γύρω από την πολιτικές εξελίξεις στη χώρα. Ασχέτως με όσα μπορεί να παρατηρήσει κανείς μετά την ομιλία του πρωθυπουργού κ. Αντώνη Σαμαρά στην εκδήλωση για τα 40χρονα της Νέας Δημοκρατίας στη Χαλκιδική, θα πρέπει να δει κανείς ποια είναι τα δεδομένα που διαμορφώνονται.
Η εικόνα του κ. Σαμαρά κάτω από τη φωτογραφία του Κωνσταντίνου Καραμανλή και ενώπιον ιστορικών στελεχών της παρατάξεως, όπως οι κ.κ. Πέτρος Μολυβιάτης, Γιάννης Βαρβιτσιώτης, Δημήτρης Σιούφαςκαι ο πρώην πρωθυπουργός κ. Κώστας Καραμανλής έχει πλέον ιστορική αξία και συμβολισμό. Ναι μεν ο πρωθυπουργός άσκησε σκληρή κριτική στην αξιωματική αντιπολίτευση, κάνοντας λόγο για αθεράπευτο λαϊκισμό, δεν απάντησε πώς αντιμετωπίζεται αυτή η λαίλαπα του ψεύδους και της φρούδας ελπίδας.
Ίσως να μην υπάρχουν απαντήσεις ή καλύτερα, εκείνοι που έπρεπε να τις δώσουν δεν ενστερνίζονται την έγνοια του πρωθυπουργού. Με τα βαρίδια των παραπολιτικών ισορροπιών και την άσκηση πολιτικής με επικοινωνιακά (λέμε τώρα) τεχνάσματα είναι σίγουρο ότι η Ν.Δ. καρπώνεται το πολιτικό κόστος.
Κι όσο περνά ο καιρός, αυτό το βάρος γίνεται ακόμα πιο έντονο. Το ΠΑΣΟΚ έχει πολλούς λόγους να επιδίδεται στο προσφιλές πολιτικό αλληθώρισμά του, ως αντίδραση του ενστίκτου επιβίωσης στη μετά-Ανδρέα εποχή.
Το διαπιστώνει κανείς όσο διαβάσει τις αριστεροφανούς εμπνεύσεως ανακοινώσεις του κόμματος που θυμήθηκε ότι μπορεί να είναι και κίνημα. Με τις προσεγμένες δηλώσεις του ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.
Από κοντά και ο κ. Φώτης Κουβέλης, ως γνωστόν πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ με πολιτικό εκτόπισμα περί το 1% και διάκριση στην πελώρια λαχτάρα να στηρίζει ετερογενή σχήματα. Τώρα δεν αποκλείει τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ όποτε κι αν γίνουν εκλογές, αφού ήδη θα έχει κατέλθει από κοινού με το κόμμα του κ. Αλέξη Τσίπρα, τον οποίο αναθεμάτιζε όταν απεχώρησε από την Κουμουνδούρου μετακομίζοντας στην Αγίου Κωνσταντίνου.
Για δεύτερη φορά μέσα σε μια πενταετία, από το 2009 ως σήμερα, η Ν.Δ. γίνεται θύμα ενός στημένου παιγνίου εξουσίας. Οι παραπολιτικοί αστεϊσμοί και οι θωπείες αβρότητος για να μην θιγεί η αγνότητα της συγκυβερνήσεως πρέπει να κοπούν άμεσα. Οι επόμενες 34 ημέρες είναι ιδιαίτερα κρίσιμες για τη χώρα και το γνωρίζουν όλοι αυτό. Ακόμα και οι υφάντρες της πόλωσης στα κομματικά υπόγεια που θυμήθηκαν εμφυλιοπολεμικά κλισέ για να εκβιάσουν την συγκυβέρνηση.
Πολιτικοί παρατηρητές εκτιμούν ότι ο κ. Σαμαράς θα επιχειρήσει την αναστροφή του κλίματος διαμορφώνοντας κλίμα σύγκρουσης με την τρόικα.
Από το χειμώνα του 2012 έχω πάρει θέση με άρθρα ή με συνεντεύξεις ζητώντας την αποπομπή της τρόικας, κάτι το οποίο αν αναζητήσει κανείς ο,τιδήποτε σχετικό θα το βρει στο διαδίκτυο. Τον Αύγουστο του 2013, επίσης, σε μια συνέντευξη που είχε δώσει ο ευρωβουλευτής του ΕΛΚ κ. Φρανκ Ένγκελ είχε δηλώσει πως ο χρόνος της τρόικας στην Ελλάδα έχει παρέλθει προ πολλού.
Από τότε δεν έγινε τίποτα. Αν γίνει τώρα, εκτός από τα στοιχεία ρήξης ανάμεσα στην κυβέρνηση και τους εκπροσώπους των δανειστών, ελλοχεύει τον κίνδυνο πολιτικού ατυχήματος.
«Κάτι τέτοιο τι ζημιά και πόση συρρίκνωση μπορεί να προκαλέσει στην παράταξη;» είναι το ρητορικό ερώτημα που προκύπτει αλλά μπορεί να απαντηθεί από τα γεγονότα ως τις 2 Νοεμβρίου. Δεν είναι τυχαία ημερομηνία.
