Γράφει ο Γεράσιμος Ταυρωπός
Η συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με την καγκελάριο κ. Μέρκελ την επόμενη Δευτέρα στο Βερολίνο είναι απ’ αυτές που γράφουν ιστορία. Αν βρεθεί γλώσσα συνεννόησης, θα πάμε σε μια ταχεία -αν και σχετική και με προβλήματα- ομαλοποίηση. Το γερμανικό ηγεμονικό κέντρο θα αποφύγει τις αναταράξεις και τις πιθανές “τυφλές” εξελίξεις από μια πιθανή ρήξη με την Ελλάδα, η δε ελληνική κυβέρνηση θα μπορεί να λειτουργήσει, με πολλά προβλήματα, σαν “φυσιολογική” κυβέρνηση, και όχι “υπό προθεσμίαν” και απειλούμενη ανά πάσα στιγμή με ασφυξία και ανατροπή.
Όσοι ξενίστηκαν από την πρόσκληση της κ. Μέρκελ, δεν γνωρίζουν ίσως ότι την επόμενη Παρασκευή είναι η τελευταία φορά που η ελληνική κυβέρνηση θα έχει τη δυνατότητα να πληρώσει τοκοχρεολύσια. Ήδη χθες κατέβαλε στο ΔΝΤ πάνω από 500 εκατ. ευρώ με “αιματηρές” οικονομίες. Η επόμενη Δευτέρα είναι η “ημέρα μετά” και πολύ κοντά στα όρια αντοχής της ελληνικής κυβέρνησης. Αν, ύστερα και από αυτό το χρονικό όριο, οι εξελίξεις εξακολουθήσουν να είναι “τυφλές”, δηλαδή ανοιχτές σε οποιδήποτε ενδεχόμενο, τότε και οι δύο πλευρές διακινδυνεύουν τα πάντα…
Κάνουν λάθος επίσης όσοι έχουν την άποψη ότι μόνο ο αμερικανικός παράγοντας βλέπει τους τεράστιους κινδύνους που απειλούνται από μια ρήξη της Ελλάδας με την Ευρωζώνη. Μπορεί η γερμανική ελίτ αλλά και η ίδια η γερμανική κυβέρνηση να μην ομονοούν ακριβώς στην εκτίμηση αυτών των κινδύνων, αλλά οι τελευταίες πληροφορίες λένε πως ακόμη και ο “πόλος” γύρω από τον Βόλφγκαγκ Σόιμπλε δεν υποτιμά καθόλου αυτούς τους κινδύνους.
Στην αξιολόγηση αυτών των κινδύνων, όλοι πλέον συμφωνούν ότι οι γεωπολιτικοί κίνδυνοι είναι μακράν οι σημαντικότεροι. “Μη σπρώξουμε την Ελλάδα στην αγκαλιά της Κίνας και της Ρωσίας”, είναι το νόημα των εκκλήσεων Ομπάμα, άνθρωποι του οποίου παρενέβησαν προς όλες τις κατευθύνσεις τα τελευταία εικοσιτετράωρα.
Πράγματι, ποιες επιλογές έχει η ελληνική κυβέρνηση αν δεν βρεθεί σύντομα μια λύση; Είτε να υποταχτεί στις ορέξεις του κ. Σόιμπλε (που σημαίνει ότι γρήγορα θα ανατραπεί) είτε να κάνει στάση πληρωμών σε τοκοχρεολύσια, είτε να απευθυνθεί για οικονομική στήριξη σε Κίνα και Ρωσία. Οι δύο τελευταίες επιλογές, καθεμιά για διαφορετικούς λόγους, θα είναι εξαιρετικά ενοχλητικές για την Ευρωζώνη και το δυτικό στρατόπεδο εν γένει. Η δήλωση του Πάνου Καμμένου ότι αν δεν καταλήξουμε σε συμφωνία με την Ευρωζώνη θα απευθυνθούμε για οικονομική στήριξη στις BRICKs, δεν πέρασε απαρατήρητη και είναι δύσκολο να εκληφθεί σαν μπλόφα. Καθώς μάλιστα μόλις πρόσφατα έπεσαν οι υπογραφές για τη δημιουργία από τις BRICKs οργανισμού ανάλογων με το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα με προίκα πάνω από 100 δισ. δολάρια, το ενδεχόμενο να αποτελέσει η Ελλάδα τον πρώτο τους “πελάτη” είναι μια “βόμβα” στις παγκόσμιες γεωπολιτικές ισορροπίες. Χώρια που μια τέτοια εξέλιξη θα σήμαινε ότι στη νοτιοανατολική Μεσόγειο και στην ίδια την Ε.Ε. έρχονται τα πάνω – κάτω: η ελληνική κυβέρνηση θα έδινε σε αντάλλαγμα αγκυροβόλιο για το ρωσικό στόλο στο Αιγαίο και θα έβαζε τη Ρωσία στο παιχνίδι των ιδιωτικοποιήσεων στον ενεργειακό τομέα, ενώ θα ικανοποιούνταν και τα πάγια αιτήματα της Κίνας που ενδιαφέρεται για βαριές υποδομές (λιμάνι, σιδηρόδρομος).
Αν μάλιστα επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες για επίσπευση της επίσκεψης του Αλέξη Τσίπρα στη Μόσχα για τις 8 Απριλίου (αντί της 9ης Μαΐου), δηλαδή εντός της “διακεκαυμένης ζώνης”, τότε οι γεωπολιτικές απειλές γίνονται όλο και περισσότερο ορατές και αξιόπιστες…
Τώρα, λοιπόν, είναι η ώρα του Αλέξη Τσίπρα. Πολλοί στην Ελλάδα και στην Ευρωζώνη τον είχαν “προγραμμένο”, προεξοφλώντας ότι θα υποκύψει στο “μοιραίο” της χρηματοδοτικής ασφυξίας. Υποθέτουμε ότι έχει πλήρη επίγνωση πως όλοι αυτοί δεν ήθελαν απλώς να τον δουν συμβιβασμένο, αλλά ετοίμαζαν και την ανατροπή του. Πολλά θα μπορούσε να του καταλογίσει κανείς, αλλά όσοι τον ξέρουν έστω και λίγο, γνωρίζουν επίσης ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ο τύπος ηγέτη που θα υποταχτεί στο μοιραίο.
Δεν αρκεί όμως αυτό. Σε αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι, η Ιστορία χρειάζεται Ηγέτες με ήττα κεφαλαίο, που μπορούν να αλλάξουν το ρουν της για τη χώρα τους και όχι μόνο.
Είναι η μεγάλη ώρα του Αλέξη Τσίπρα. Κι αυτό σημαίνει πως πάνω απ’ όλα στη συνάντηση με την κ. Μέρκελ πρέπει να αποπνέει την αυτοπεποίθηση αυτού που έχει εναλλακτικές επιλογές και που εκπροσωπεί ένα λαό περήφανο και αποφασισμένο να ξανασταθεί σε ιστορικές επάλξεις. Να πάει στο Βερολίνο όχι για μερικά ψίχουλα, αλλά για να αλλάξει τους όρους του παιχνιδιού. Οι περιστάσεις απαιτούν απ’ αυτόν να δείξει όχι απλώς ηγετική στόφα, αλλά στόφα Εθνικού Ηγέτη!
