Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Και ενώ το αλήστου μνήμης μνημόνιο, που τόσα δεινά επεσσώρευσε για τον τόπο έληξε, κυριολεκτικά μετά την λήξη του παιχνιδιού, η διαπραγμάτευση ξαναρχίζει. Αν δεν ελάμβανε χώρα αυτή η αμοιβαία υποχώρηση απο τους δανειστές και την ελληνική κυβέρνηση, τα αποτελέσματα θα ήταν οδυνηρά για την Ελλάδα, αλλά τραγικά και ανυπολόγιστης αξίας καταστροφικά για την Ευρωπαϊκή Ένωση, με τις γεωστρατηγικές παρενέργειες να μην μπορούν να αποτιμηθούν οικονομικά… Θα ήταν μια εξέλιξη δηλαδή στην λογική του όλοι καταστρεφόμαστε, το γνωστό lose-lose.
Καθώς δείχνουν τα πράγματα το Μνημόνιο τελειώνει, χωρίς να πραγματοποιηθεί η πολυθρύλυτη πέμπτη αξιολόγηση, χωρίς την λήψη νέων εισοδηματικών μέτρων, που θα ισοπέδωναν τα λαϊκά στρώματα και τις ασθενένεστερες κοινωνικές μας τάξεις, χωρίς δηλαδή την εφαρμογή του οδυνηρού e-mail Χαρδούβελη, αλλά παράλληλα και με την απώλεια ζωτικού χρόνου για την κυβέρνηση σε ότι αφορά την εφαρμογή του αναγεννητικού προγράμματός της, δοθέντος, ότι ανάλωσε όλη την πολιτική της ικμάδα στην εξαντλητική πεντάμηνη διαπραγμάτευση. Συνάμα στις παρενέργειες της όλης διαδικασίας, η κυβέρνηση απορρόφησε όλους τους οικονομικούς πόρους στο εσωτερικό της χώρας, για να καλύψει το κενό απο την μη οφειλόμενη απόδοση των χρημάτων της δόσης απο τους δανειστές.
Πάραυτα ο διάλογος με τους εταίρους έχει πάλι ξεκινήσει και η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προσέρχεται στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων, με την προοπτική όχι μόνο να δώσει στα πλαίσια της εξεύρεσης λύσης του ελληνικού προβλήματος, αλλά παράλληλα και να λάβει αληθινά βοήθεια. Το μείζον θέμα του χρέους μπαίνει πλέον στην διαπραγμάτευση και η απομείωσή του με οιονδήποτε τεχνικό τρόπο, είναι η καθοριστική παράμετρος που θα απεγκλωβίσει την Ελλάδα απο το θανατηφόρο σπυράλ της ύφεσης. Με αυτή την έννοια οι όποιες θυσίες του ελληνικού λαού απο εδώ και στο εξής, δεν θα αφορούν ένα βαρέλι δίχως πάτο, αλλά ένα πρόγραμμα που αληθινά θα εξυγιαίνει την εθνική οικονομία και θα καθιστά το χρέος μας βιώσιμο.
Καθοριστική παράμετρος για αυτή την εξέλιξη, ήταν το διαπραγματευτικό σθένος της ελληνικής κυβέρνησης και η αμετακίνητη θέση της στην στάση εθνικής αξιοπρέπειας και όχι υποτέλειας, όπως έκαναν κατά το παρελθόν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Η εθνικά υπερήφανη δηλαδή στάση της, απέναντι στις αρτηριοσκληρωτικές συμπεριφο-ρές των τελεσιγράφων μέχρι τέλους και η προκήρυξη του δημοψηφίσματος, που κατέστησε άμεσα τον ελληνικό λαό κυρίαρχο της μοίρας του. Αυτή ωστόσο η ανάδειξη της λαϊκής κυριαρχίας, έναντι του καθοριστικού για την περαιτέρω πορεία του έθνους μας θέματος της διαπραγμάτευσης, έτυχε της λυσσώδους επιθετικότητας της τρόϊκας εσωτερικού, ενώ θορύβησε σημαντικά την τρόικα εξωτερικού, συνεπιφέροντας τον εκβιασμό της, με την τραπεζική μας ασφυξία.
Το επικείμενο δημοψήφισμα έτσι της Κυριακής και ανεξαρτήτως του αν κάποιος πολίτης θα επιλέξει δημοκρατικά και αβίαστα το ΟΧΙ ή το ΝΑΙ, αποτελεί μια μεγάλη δημοκρατική κατάκτηση στην δύσκολη πορεία της ελληνικής κυβέρνησης. Διότι απέναντι σε μια Ευρώπη κλειστοφοβική των διευθυντηρίων, των «γερακιών» και των στυγνών τεχνοκρατών, που αποτιμούν την πολιτική της ακεραίωση, όχι με την διεύρυνση των δημοκρατικών κατακτήσεων και την κοινωνική αλληλεγγύη, αλλά με την ψευδεπίγραφη ευημερία των αριθμών, άνοιξε μια ελπιδοφόρα χαραμάδα λαϊκής συμμετοχής.
