Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Η κυβέρνηση έπαιξε με τη φωτιά και κάηκε. Το έλεγαν οι γνώστες, προειδοποιούσαν, πως μπορεί Βερολίνο και ΔΝΤ να τα βρουν στην πλάτη μας και να μας ζητήσουν και επιπλέον μέτρα, με άμεση νομοθέτηση, και να μην δώσουν κάτι ουσιαστικό για το χρέος. Η κυβέρνηση πάλι πόνταρε σε λάθος άλογο, στην Κομισιόν, και έτυχε της στήριξης μόνο του Γάλλου Μισέλ Σαπέν, ο οποίος σε δύο μήνες θα είναι παρελθόν από το Eurogroup.
Κάπως έτσι, ξαναζούμε τα ίδια και τα ίδια. Η κατάσταση φαντάζει σαν την μέρα της μαρμότας. Το saga είναι γνωστό και χιλιοπαιγμένο. Η κυβέρνηση κάνει δουλειά, αλλά κάνει και ηρωισμούς στο ενδιάμεσο, με αποτέλεσμα να χάνεται χρόνος και εν τέλει οι δανειστές να συμβιβάζονται στην καμπούρα του γνωστού υποζυγίου. Και, αφού δεν κάνουμε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, καλούμαστε πάλι να εφαρμόσουμε το μαχαίρι επί δικαίων και αδίκων που προτείνει το ΔΝΤ, το οποίο δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε πότε έχει πέσει μέσα στις προβλέψεις του. Τσεκούρι στο αφορολόγητο, τσεκούρι στην προσωπική διαφορά, αύξηση ομαδικών απολύσεων και ίσως και άρση προστασίας της πρώτης κατοικίας.
Μπορούμε να πούμε πολλά, πάρα πολλά για τα στελέχη του ΔΝΤ. Είναι αστείο πως αυτοί οι άνθρωποι κάνουν διαρκή κηρύγματα για την ανάγκη διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, χαμηλών πλεονασμάτων και μέτρων για το χρέος και στο τέλος συμβιβάζονται με οριζόντιες περικοπές, υψηλά πλεονάσματα και απολύτως τίποτα για το χρέος. Το έχουν ξανακάνει στο παρελθόν και δια της υπογραφής τους και δεν θα διστάσουν να το ξανακάνουν. Και αυτό, για να μην προκαλέσουμε το λεγόμενο μέτωπο της λογικής (sic), μπορούν να το βεβαιώσουν καμιά εικοσαριά πρώην υπουργοί και κυβερνητικά στελέχη των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Αλλά, αυτά είναι γνωστά πράγματα σε όποιον έχει στοιχειώδη γνώση του πώς γίνονται οι διαπραγματεύσεις στα μέρη μας. Το καλύτερο είναι πως αυτή η κυβέρνηση που δεν έχει κανένα σχέδιο, παρά μόνο είναι εξαίρετη στους τακτικισμούς, νόμιζε πως θα απομονώσει τον Σόιμπλε και τον Τόμσεν, οι οποίοι λατρεύουν ο ένας τον άλλο. Θα ήταν για γέλια, αν δεν επηρέαζε και πάλι τις τσέπες μας. Δεν ξέρω ποιου ακριβώς τις συμβουλές ακούνε στο Μέγαρο Μαξίμου, αλλά, όποιος και αν είναι, πρέπει να τον κόψουν από συμβουλάτορα, γιατί μας κοστίζει πολύ-πολύ ακριβά.
Και τώρα που φτάσαμε πάλι στο σημείο μηδέν, τρία είναι τα σενάρια: ή θα τα καταπιούμε και πάλι όλο το πικρό χάπι, με αντάλλαγμα τη θετική συγκυρία για την οικονομία, το QE και ίσως μια περαιτέρω παραμετροποίηση των μεσοπρόθεσμων μέτρων για το χρέος ή θα περιμένουμε χωρίς κανέναν λόγο ως τον Μάιο να αλλάξουν οι συσχετισμοί (που δεν θα γίνει και απλά θα έχουμε ασφυκτικά λιγότερα ταμειακά διαθέσιμα) ή ο κ. Τσίπρας θα σφυρίξει λήξη και θα πάει σε εκλογές με συγκρουσιακό αφήγημα «γιατί εμείς τόσα μπορούσαμε να κάνουμε σε αυτό το ευρωπαϊκό πλαίσιο, τα υπόλοιπα ας τα κάνει ο κ. Μητσοτάκης». Το πρώτο είναι εξαιρετικά δύσκολα πολιτικά διαχειρίσιμο, το δεύτερο είναι αυτοκτονικό και θα συμβάλλει στην εξαϋλωση του ΣΥΡΙΖΑ, το τρίτο είναι επίσης κακό, με δεδομένη την αποσύνδεση του κόμματος από την κοινωνική βάση.
Κάπως έτσι, με σενάρια επί σεναρίων κατόπιν εορτής, η χώρα βλέπει το τρένο της ανάπτυξης πάλι να περνά και ένα πέπλο αβεβαιότητας να επικάθεται και πάλι στον ορίζονται. Ήδη, η κατάσταση στην αγορά τις τελευταίες μέρες είναι παραλυτική και από σήμερα θα γίνει ακόμα χειρότερη. Η μέρα της μαρμότας που λέγαμε…
