Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Τα τελευταία χρόνια αναζητούνταν διαρκώς κομβικά χρονικά σημεία που θα σηματοδοτούσαν το τέλος της Μεταπολίτευσης για την χώρα αλλά και ειδικά για την Κεντροδεξιά. Το 2009 όταν η ΝΔ αποφάσισε να ανοίξει τις διαδικασίες εκλογές Προέδρου στην κοινωνική δυναμική θεωρήθηκε η παραταξιακή υπέρβαση που έφερνε μαζί της την μετάβαση στην επόμενη φάση. Ήρθε η μνημονιακή εθνική εμπλοκή, η αλλαγή των προτεραιοτήτων και τελικά η κυβερνητική προοπτική για να θέσει σε δεύτερη μοίρα την πλήρη αναδόμηση του κόμματος αφήνοντας περιθώριο για μεμονωμένες ανανεωτικές παρεμβάσεις.
Το τεράστιο φιάσκο της σημερινής εσωκομματικής εκλογής βάζει ένα οριστικό τέλος στην μεταπολιτευτική πορεία της Κεντροδεξιάς. Όχι επειδή έγινε λάθος επιλογή μιας ανεπαρκούς εταιρείας, υπήρξε πλημμελής έλεγχος για την δυνατότητα εκτέλεσης του έργου ή προέκυψαν πρακτικές και πολιτικές ευθύνες για τους κορυφαίους κομματικούς παράγοντες. Η απαξίωση στην κοινωνία, που πλέον θέτει τη ΝΔ στο στόμα ψηφοφόρων της και μη κι ως ανέκδοτο, είναι που θέτει την σφραγίδα της ολοκλήρωσης του βιοϊστορικού της κύκλου.
Υπάρχει ένα σημείο όπου η όποια ηγεσία ή ιδεολογία λυγίζει κάτω από το βάρος της επικοινωνιακής καταβαράθρωσης. Το υποτιθέμενο playstation του Καραμανλή και το ποδήλατο του Παπανδρέου είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα. Η ταύτιση της οργανωτικής ανικανότητας με την ΝΔ και η αδυναμία της να διαχειριστεί το συμβάν με τρόπο που δεν θα την μετέτρεπε σε πεδίο μάχης μετάθεσης ευθυνών, δίνει το δικαίωμα στον κάθε πολίτη, και πολύ περισσότερο στους πολιτικούς της αντιπάλους, να στήσουν μια εκστρατεία δυσφήμησης και γελοιοποίησης.
Η απάντηση στο αποκορύφωμα της κομματικής αυτοαναίρεσης δεν βρίσκεται σε αναχρονιστικές φοβικές αντιδράσεις που επαναφέρουν την παράταξη σε παλαιοκομματικές συνθήκες απομόνωσης από τη βάση της. Αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία για την επανεκκίνηση που ψελλίζεται αλλά δεν επιχειρήθηκε ποτέ. Όσα φτιασιδώματα κι αν υπάρξουν, όση αξιοπιστία και αξιοκρατία αν υποσχεθεί, όση ιδεολογική φλόγα κι αν επιχειρηθεί να αναζωπυρωθεί, η ταύτιση με την σημερινή χλεύη θα την κυνηγά στο διηνεκές.
Δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα λειτουργήσει η δημιουργική καταστροφή. Ένα ατυχές γεγονός επαναφέρει στην ημερήσια διάταξη με μεγαλύτερη επίταση το διακύβευμα της εποχής. Την ουσιαστική ανανέωση σε δομές, πρόσωπα, προτάσεις, νοοτροπία. Αποδεικνύεται τελικά ότι όσο αγαστές προθέσεις κι αν υπάρχουν αυτή δύσκολα θα προκύψει, με πειστικό τρόπο, για ένα κοινό πέρα από τον στενό κομματικό πυρήνα, αν δεν συνδυαστεί με ένα εντυπωσιακό γεγονός. Κι αυτό πλέον δεν μπορεί να είναι μια εκλογική αναμέτρηση ή ένα συνηθισμένο συνέδριο. Παραταξιακό συνέδριο επανίδρυσης επιβάλλεται. Απλά και απέριττα!
