Γράφει ο Πέτρος Γ. Δούκας, πρώην υφυπουργός Οικονομικών
Εκτός από το άγος των capital controls, οι τραπεζίτες δυστυχώς στο σύνολό τους, είτε από φόβο είτε από έλλειψη κινήτρων, δεν προχωράνε στη τελική διευθέτηση του θέματος των υπερχρεωμένων επιχειρήσεων!
Μία κατάσταση αντίστοιχης με λευκή απεργία!
Ελάχιστη κινητικότητα!
Όσο οι επιχειρήσεις παραμένουν υπερχρεωμένες, ΔΕΝ μπορούν να προσελκύσουν “ούτε σέντ” από τους επενδυτές!
Χωρίς όμως επενδύσεις και μάλιστα σε εταιρείες που υπάρχουν, και ήδη έχουν δομή, γραμμές παραγωγής, τεχνογνωσία και δίκτυα διανομής, ΔΕΝ πρόκειται να υπάρξει ανάπτυξη.
Δηλαδή,
1. Τεχνογνωσία
2. Εγκαταστάσεις, και
3. Παρουσία, καλές πωλήσεις και μερίδιο αγοράς είναι στοιχεία που θα μπορούσαν να προσελκύσουν ξένους επενδυτές, ΑΝ λυνόταν το πρόβλημα της υπερχρέωσής τους!!
ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΎΣΕ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΘΕΊ ΤΟ ΠΡΌΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΧΡΕΩΣΗΣ;
Υπάρχουν 3 εναλλακτικές δυνατότητες:
1. Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΡΟΤΑΣΗ:
Να δίνεται η δυνατότητα στις υπερχρεωμένες αυτές επιχειρήσεις, να μεταφέρουν ΌΛΕΣ τις ουσιαστικές τους δραστηριότητες και τα στοιχεία του ενεργητικού τους σε μια νέα θυγατρική, ιδιοκτησίας 100% της (προβληματικής) μητρικής!
Έτσι, οι επενδυτές που θα ήθελαν να επενδύσουν στην καθαρή οικονομικά θυγατρική δεν θα είχαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της υπερχρέωσης της μητρικής!
Επιπλέον, ούτε η μητρική θα έχανε κάτι, αφού θα είχε το 100% των μετοχών της θυγατρικής!!
Αλλά ούτε και οι τράπεζες θα έχαναν, αφού η ανάπτυξη της νέας θυγατρικής και οι επενδύσεις σε αυτές θα αύξανε τη συνολική αξία της μητρικής στην οποία έχουν δανείσει!!
Επιπλέον θα μπορούσε να υπάρχει ρήτρα ώστε όποιος θα επένδυε στη θυγατρική, να έπρεπε να πάρει την έγκριση, το “approval” και των τραπεζών, οι οποίες θα είχαν το δικαίωμα ελέγχου όλων των συναλλαγών, το δικαίωμα να ορίζουν τον Οικονομικό Διευθυντή και τους Ελεγκτές!
Αυτή η πρότασή μου χρειάζεται ειδική νομοθετική ρύθμιση, γιατί αλλιώς η νέα καθαρή από χρέη θυγατρική θα μπορούσε να θεωρηθεί άμεσα “διάδοχος” της καταχρεωμένης μητρικής και αυτόματα οι απαιτήσεις να περάσουν σε αυτή!
Αλλά η σύνταξη της ρύθμισης θα ήταν σχετικά εύκολη υπόθεση!
2. ΥΠΑΡΧΟΥΣΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ:
Άμεση διαγραφή του 40-80% των δανείων (ανάλογα με τη περίπτωση), ώστε να γίνουν στοιχειωδώς ελκυστικές στους επενδυτές που θα προσφέρουν αναπτυξιακά κεφάλαια και διεθνή δικτύωση!
Βέβαια μια τέτοια επιλογή θα ανάγκαζε τις τράπεζες να αναγνωρίσουν και να καταγράψουν το πραγματικό σύνολο της ζημιάς (που ούτως ή άλλως έχουν ήδη υποστεί), γι’αυτό και δεν ελκύονται από μια τέτοιου τύπου λύση!
3. Μετατροπή των δανείων σε μετοχές, με τις τράπεζες να γίνονται πλέον οι κύριοι μέτοχοι, αλλά με την αναγκαστική εκποίηση των μετοχών μέσα σε 2 έτη, ώστε να μην περιέλθει “υπό την εξουσία” τους τόσο μεγάλος όγκος επιχειρηματικής δραστηριότητας!
Αλλά και αυτή η επιλογή θα τις ανάγκαζε να αναγνωρίσουν μεγάλες πραγματικές ζημιές!
Χωρίς ριζοσπαστικές προσεγγίσεις (και αντίστοιχες νομοθετικές ρυθμίσεις που να τις διευκολύνουν), η Χώρα μας θα παραμείνει ουραγός και πολύ κάτω των πραγματικών δυνατοτήτων των Ελλήνων!
Με μια υποσημείωση: πρέπει να αξιολογείται η ποιότητα των ιδιοκτητών-μεγαλομετόχων! Αυτοί που υπερδανείστηκαν για να αγοράσουν κότερα πρέπει να απολέσουν τη δυνατότητα αξιοποίησης για πάρτη τους τέτοιας ευεργετικής διάταξης!
