Γράφει ο Δημήτρης Τσίρκας
Όποιος και αν εκλεγεί πρόεδρος της ΝΔ δεν πρόκειται ν’ αλλάξει τη φυσιογνωμία του κόμματος, ούτε τις προοπτικές του. H NΔ είναι, από την άποψη της κοινωνικής εκπροσώπησης, μία γερασμένη πολιτική δύναμη. Η μόνη ηλικιακή κατηγορία στην οποία ήρθε πρώτη στις τελευταίες δύο εκλογές είναι οι συνταξιούχοι. Αυτό που συγκροτεί τα στελέχη και τις διάφορες βαρωνίες που την απαρτίζουν είναι η προσμονή της επανόδου στην εξουσία. Προς τούτο είναι διατιθέμενοι να υποταχθούν στα ετερόκλητα συμφέροντα των μικροαστικών και αστικών κοινωνικών στρωμάτων που διεκδικούν να εκφράσουν και πρόθυμοι να χρησιμοποιήσουν την κρατική εξουσία προκείμενου να τα δελεάσουν. Όλα αυτά φυσικά, στο συρρικνούμενο έδαφος που διαμορφώνουν τα μνημόνια και η ευρωπαϊκή επιτήρηση που η ΝΔ έχει ανάγει σε ευαγγέλια.
Κανένα ηγεμονικό όραμα για την ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να προβάλει παρά μόνο έναν αφηρημένο ευρωπαϊσμό που ορίζεται αρνητικά, ως φόβος των συνεπειών έξωσης της χώρας από το ευρώ. Ενώ η φατριαστική της συγκρότηση και η πελατειακή σχέση που έχει διαμορφώσει με την κοινωνική της βάση την καθιστά ανίκανη ακόμα και να ηγηθεί μίας θατσερικής αναδόμησης του κράτους και αναζωογόνησης του ελληνικού καπιταλισμού μέσω της απόσυρσης όλων εκείνων των εμποδίων στην απρόσκοπτη συσσώρευση του κεφαλαίου.
Η απουσία οράματος και πολιτικού δυναμισμού σε μία εποχή ισχνών αγελάδων για το πελατειακό σύστημα που ηγείται, την καθιστά όλο και πιο επιρρεπή στην ακροδεξιά ιδεολογική μετατόπιση. Επιχειρεί έτσι να συγκροτήσει το κοινωνικό της ακροατήριο υπερπροβάλλοντας τις παραδοσιακές αξίες της μετεμφυλιακής Δεξιάς και αναβιώνοντας μία καρικατούρα αντικομμουνισμού απέναντι σε μία φαντασιακή νεοκομμουνιστική απειλή (ΣΥΡΙΖΑ). Αδυνατώντας να προβάλλει κάποιο ηγεμονικό σχέδιο για τη χώρα ικανό να ενσωματώνει συμφέροντα πολλαπλών κοινωνικών ομάδων, όπως στο παρελθόν, είναι αναγκασμένη να επικεντρώνει στα ταυτοτικά στοιχεία μίας υπεσυντηρητικής, ξενοφοβικής και αντικομμουνιστικής Δεξιάς προκειμένου να δώσει συνοχή στη γερασμένη βάση της και να την οχυρώσει έναντι άλλων πολιτικών δυνάμεων. Την ίδια στιγμή οφείλει να υποκλίνεται σε συντηρητικούς έως αντιδραστικούς θεσμούς και δίκτυα όπως της εκκλησίας.
Η ακροδεξιά στροφή λοιπόν του Σαμαρά δεν ήταν κάποια ατυχής παρένθεση στην κατά τα άλλα κεντροδεξιά πορεία της ΝΔ. Ήταν όρος επιβίωσης για το κόμμα την εποχή που ταυτίστηκε με το μνημόνιο και την αποδόμηση του κοινωνικού συμβολαίου και συμμαχιών που το κατέστησαν ηγεμονική δύναμη πριν την κρίση. Χωρίς αυτή είναι πιθανό η ΝΔ να είχε φυλλοροήσει όπως το ΠΑΣΟΚ. Και ακόμα και αν εκλεγεί πρόεδρος ο πιο κεντρώος και φιλελεύθερος Κ. Μητσοτάκης θα είναι αναγκασμένος να κινηθεί σε αυτό το πιο δεξιό ιδεολογικό πλαίσιο. Το πλαίσιο που, στην εποχή των μνημονίων, εξασφαλίζει τη συνοχή και τη σταθερότητα μίας γερασμένης και συρρικνωμένης κοινωνικής βάσης, ιδίως τώρα που περιορίστηκε ο ανταγωνιστής από τα δεξιά (Χρυσή Αυγή). Αλλά που θέτει αξεπέραστα όρια στις δυνατότητες πλειοψηφικής απεύθυνσης του κόμματος. Με Μεϊμαράκη ή Κυριάκο λοιπόν το στίγμα της ΝΔ θα διαμορφώνεται όλο και περισσότερο από τον Βορίδη και τον Γεωργιάδη και η κοινωνική της επιρροή δεν πρόκειται ποτέ να επιστρέψει στα μεγάλα νούμερα του παρελθόντος.
(πρώτη δημοσίευση: στον λογαριασμό του Δ. Τσίρκα στο facebook, χωρίς τίτλο)
