Το λιανεμπόριο τροφίμων την τελευταία εικοσαετία διέγραψε μια άκρως ενδιαφέρουσα διαδρομή με ανατροπές, εκπλήξεις και τον ανταγωνισμό να «χτυπά» συνεχώς κόκκινο. Εξαγορές, συγχωνεύσεις, είσοδος νέων παικτών, αποχωρήσεις, πτωχεύσεις, ίντριγκες…Το μενού είχε απ’όλα.
Η μάχη της κατάκτησης μεγαλύτερων μεριδίων αγοράς υπήρξε πάντοτε σκληρή. Σήμερα όμως είναι ανελέητη. Κι ο ανταγωνισμός σε φάση παροξυσμού. Πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού η αγορά συνεχώς συρρικνώνεται και ήδη μετρά απώλειες πωλήσεων πλέον του 6%; Είτε γιατί οι καταναλωτές περιορίζουν τις αγορές τους, είτε γιατί στρέφονται στα χαμηλότερης τιμής προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον η στρατηγική των μεγάλων σούπερ μάρκετ προκειμένου, όχι μόνο να διατηρήσουν αλλά και να ενισχύσουν τη θέση τους, εδράζεται σε δύο άξονες : τιμές και νέα καταστήματα.
Παρότι η κερδοφορία τους αιμορραγεί, η προσφορά ολοένα χαμηλότερων τιμών είναι πια μονόδρομος. Παρότι τα κεφάλαια είναι πολύτιμα, η τακτική της δημιουργίας νέων καταστημάτων, δεν υπακούει μόνο στο προφανές της εγγραφής τζίρου, αλλά προκρίνεται ως η καλύτερη λύση για την αύξηση των μεριδίων. Μερίδια που αποσπώνται από τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι οποίες έχουν περιορισμένες δυνατότητες να ανταγωνιστούν το μεγαλομάρκετ που θα ανοίξει δίπλα τους.
Σε έναν αγώνα ταχύτητας και αντοχής μαζί, οι κατοικούντες στο ρετιρέ του κλάδου γνωρίζουν ότι πολύ δύσκολα θα καταφέρουν να τερματίσουν όλοι. Η κρίση επιταχύνει τη συγκέντρωση της αγοράς, η οποία προβάλει αναπόφευκτη. Από κει κι έπειτα, όλα έχουν μια τιμή…
