Γράφει ο Προκόπης Κωφός
Η επίσημη πρόβλεψη Νοεμβρίου για τη συρρίκνωση του ΑΕΠ στην Ιαπωνία το τρίτο τρίμηνο του 2014 ήταν 1,6%. Τελικά η συρρίκνωση του ΑΕΠ, δηλαδή η ύφεση της οικονομίας, της Ιαπωνίας ξεπέρασε τις προβλέψεις και έφτασε στο 1,9%. Με άλλα λόγια, η οικονομία της τρίτης στην παγκόσμια κατάταξη ισχυρότερης οικονομίας του κόσμου διανύει νέο κύκλο κρίσης.
Αν και το δημόσιο χρέος της Ιαπωνίας εξακολουθεί να βρίσκεται σε δυσθεώρητα ύψη, πάνω από 200% του ΑΕΠ, η Ιαπωνία εξακολουθεί να δανείζεται από τις αγορές με πολύ χαμηλά επιτόκια. Επομένως, το κράτος μπορεί να δανείζεται και να εξακολουθεί να ενισχύει την πραγματική οικονομία της χώρας. Επιπλέον, τις τεχνολογικές και παραγωγικές δυνατότητες της Ιαπωνίας κανείς δεν θα μπορούσε να τις αμφισβητήσει. Τι φταίει λοιπόν που δεν μπορεί να αναπτυχθεί η οικονομία της και βρίσκεται πάλι σε ύφεση διανύοντας νέο κύκλο κρίσης; Γιατί μια χώρα με αυτές τις παραγωγικές δυνατότητες και με δεδομένη τη δυνατότητα δανεισμού δεν αναπτύσσεται σταθερά; Δεν είναι αυτές οι προϋποθέσεις της ανάπτυξης; Κι αν δεν είναι αυτές, τότε ποιες είναι;
Στα παραπάνω ερωτήματα πρέπει να απαντήσουν τα κόμματα της Νέας Δημοκρατίας, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, των Ανεξάρτητων Ελλήνων, του «Ποταμιού», της ΔΗΜΑΡ, της Χρυσής Αυγής, οι διάφορες εκκολαπτόμενες κεντροδεξιές ή κεντροαριστερές κινήσεις και φυσικά τα κυρίαρχα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης καθώς και διάφοροι «ειδικοί», οικονομολόγοι, καθηγητές, πολιτικοί αναλυτές και άλλοι. Όλοι αυτοί μας λένε πως αν η χώρα αντιμετωπίσει το πρόβλημα του χρέους του κράτους και καταφέρει να βγει ξανά στις αγορές εξασφαλίζοντας τη απαραίτητη «ρευστότητα» και αν εκπονηθεί και προωθηθεί ένα «Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης» όπως λέει η Νέα Δημοκρατία ή ένα «Σχέδιο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης» όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε θα έχουμε ανάπτυξη. Ας απαντήσουν όμως, γιατί στην Ιαπωνία που έχει και με το παραπάνω αυτές τις προϋποθέσεις, και διαθέσιμα κεφάλαια και απεριόριστες σε σύγκριση με τα δικά μας δεδομένα παραγωγικές δυνατότητες, γιατί δεν έχουν σταθερή ανάπτυξη και διανύουν πάλι περίοδο ύφεσης; Πώς δικαιολογείται η ύφεση σε μια τέτοια χώρα και γιατί θα αναπτυχθεί η δική μας αν καταφέρουμε έστω να εκπληρώσουμε αυτές τις προϋποθέσεις;
Γίνεται φανερό από την ύφεση στην Ιαπωνία πως οι προϋποθέσεις για την «ανάπτυξη» που επαγγέλλονται δεν είναι ούτε τα διαθέσιμα κεφάλαια ούτε οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας. Όλα αυτά που μας λένε και μας υπόσχονται για την ανάπτυξη είναι το περιτύλιγμα για να δημιουργήσουν ψεύτικες ελπίδες και να προωθήσουν την πολιτική τους. Η μόνη «ανάπτυξη» που μπορούν να «προσφέρουν» και αυτήν ακριβώς προωθούν μέσα στις υφιστάμενες συνθήκες γενικευμένης κρίσης του συστήματος, είναι η «ανάπτυξη» που βασίζεται στη δραστική μείωση των μισθών και των κοινωνικών παροχών, στην ανατροπή των εργασιακών δικαιωμάτων, στην ιδιωτικοποίηση του δημόσιου τομέα και στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας με σκοπό να αυξηθεί ο κύκλος εργασιών και η ανταγωνιστικότητα των μεγάλων επιχειρήσεων και των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, που με το «πλεονέκτημα» του «ελάχιστου εργατικού κόστους» θα κάνουν επιτέλους επενδύσεις με τα επιθυμητά γι αυτούς επίπεδα κερδοφορίας που ανταποκρίνονται στην αδιαπραγμάτευτη ανάγκη τους να επικρατήσουν έναντι των ανταγωνιστών τους.
Από μια τέτοια «ανάπτυξη» το μόνο που θα εισπράξουν οι εργαζόμενοι είναι η φτωχοποίησή τους και η λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας που θα περιορίσει τις δυνατότητες για μια πραγματική ανάπτυξη και των επόμενων γενεών. Αυτή δεν είναι ανάπτυξη της χώρας και του λαού της, αλλά καπιταλιστική ανάπτυξη, ανάπτυξη των μεγάλων επιχειρήσεων και των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων για να μπορέσουν τα συμφέροντα αυτά να επικρατήσουν στο διεθνή ανταγωνισμό και να μην καταστραφούν, να καταστραφούν οι ανταγωνιστές τους, που κι αυτοί φυσικά δεν κάθονται με σταυρωμένα χέρια περιμένοντας την καταστροφή τους και απαντούν προς το παρόν με τα ίδια όπλα. Στον ανταγωνισμό αυτό ζωής και θανάτου θα τα καταφέρουν καλύτερα αυτοί που θα υποβαθμίσουν περισσότερο τη ζωή των εργαζόμενων που παράγουν γι αυτούς.
Η «ανάπτυξη» που επαγγέλλονται τα κόμματα της Νέας Δημοκρατίας, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, των Ανεξάρτητων Ελλήνων, του «Ποταμιού», της ΔΗΜΑΡ και της Χρυσής Αυγής δεν είναι η ανάπτυξη της χώρας και του λαού της, είναι η ανάπτυξη των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων και των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων! Η ανάπτυξη αυτή είναι καταστροφή για τους εργαζόμενους, πρέπει να την αποτρέψουν και να αγωνιστούν για τη δική τους ανάπτυξη, για τη δική τους ζωή!
