Ο συναλλαγματικός κίνδυνος, παρά την «ιστορική απόφαση» του eurogroup, θα εξακολουθήσει να πλανάται πάνω από την Ελλάδα, παρά την διαβεβαίωση του Γιάννη Στουρνάρα ότι «διασφαλίζει ουσιαστικά την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη και δίνει ευκαιρία να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης». Ο υπουργός δεν εξήγησε πώς «θα προκύψει ελάφρυνση του χρέους κατά 20% του ΑΕΠ». Μέχρι λοιπόν να φωτιστεί η σκοτεινή πλευρά της συμφωνίας, οι επιφυλάξεις δικαιολογούνται απόλυτα για τρεις λόγους:
Πρώτον, γιατί το πακέτο των Βρυξελλών είναι ένα επικίνδυνο ευχολόγιο με λίγη ουσία. Ο Δαράτος έγραψε από τις Βρυξέλλες ότι η μείωση των επιτοκίων θα δώσει 2 δις ευρώ, η επιστροφή κερδών από την ΕΚΤ γύρω στα 7 δισεκ. ευρώ που σημαίνει πολύ λίγα πράγματα και ότι οι αναβολή πληρωμών του δανείου του Β΄ Μνημονίου θα επιβαρύνουν το χρέος με 40 δισεκ. περίπου μετά το 2022.
Δεύτερον, για να βγει ο αλγόριθμος για χρέος 124% το 2020 πρέπει να μειωθεί το χρέος κατά 40 δισεκ. και να αυξηθεί το ΑΕΠ κατά 50. Πράγμα που δεν φαίνεται χωρίς κούρεμα του επίσημου τομέα OSI.
Τρίτον, για να επιτευχθούν όλα αυτά θα πρέπει να παραδοθεί στους ξένους όλος ο παραγωγικός ιστός της χώρας μέχρι το 2016 σε τιμές μπανανίας, οπότε, μόλις ελέγξουν την οικονομία της χώρας, θα κάνουν τον OSI, για λογαριασμό τους, για να έχουν το μαγαζί καθαρό…
Αν αυτό δεν λέγεται παράδοση του μπαζούκας στους πιστωτές, τότε πώς λέγεται;
