Γράφει ο Μανόλης Καμπουράκης
Ο Διονύσης Σαββόπουλος λέει σε ένα τραγούδι του: «Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις όλη η Ελλάδα μια ατελείωτη παράγκα». Όλη η Ελλάδα μια παράγκα λοιπόν. Από τον γενικό κανόνα δεν θα μπορούσε νε ξεφύγει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Κάποιοι ίσως αναρωτηθείτε τι με οδήγησε να σας πω τα παραπάνω. Πριν λίγο καιρό η Daily Mail δημοσίευσε μια έρευνα, μια σύγκριση ανάμεσα σε 34 πρωταθλήματα του κόσμου και το ελληνικό πρωτάθλημα κατέχει την «τιμητική» 34η θέση. Πρωταθλήματα όπως της Νιγηρίας, της Κροατίας και της Νοτίου Αφρικής είναι καλύτερα από το δικό μας. Η έρευνα βασίστηκε στα έσοδα, στους μισθούς, στις τιμές των εισιτηρίων, στα τρόπαια που έχουν κατακτηθεί εγχώρια αλλά και σε μεγάλες διοργανώσεις, στη προσφορά των ομάδων στην Εθνική, στο επίπεδο ανταγωνισμού, στα τρόπαια των προπονητών καθώς και στη παραγωγή ταλέντων. Αν όμως τα μελετήσουμε πιο αναλυτικά η έρευνα είναι σωστή.
Τα έσοδα των ελληνικών ομάδων είναι ελάχιστα. Ακόμα και ομάδες που ρίχνουν κατακόρυφα τις τιμές των εισιτηρίων (η μοναδική φιλότιμη προσπάθεια των ομάδων) βλέπουν ότι ο κόσμος δεν ανταποκρίνεται πέρα των φανατικών. Στους μισθούς τα πράγματα είναι τραγικά. Οι μισθοί των παικτών είναι πολύ μικροί. Το χειρότερο από όλα είναι πως οι παίκτες ενώ θα περίμεναν λόγω των μικρών μισθών να πληρώνονται στην ώρα τους βλέπουν τις ομάδες να τους χρωστάνε μισθούς 3-4 μηνών.
Όλα τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα ο ανταγωνισμός στο πρωτάθλημα να είναι μηδενικός και το πρωτάθλημα να χάνει την αξιοπιστία του. Δεν είναι δυνατόν τα τελευταία 15 χρόνια να υπάρχουν μόνο δύο διαφορετικοί πρωταθλητές και ο ένας να έχει πάρει 13/15 ενώ σε άλλες χώρες υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί πρωταθλητές με αποκορύφωμα την Γαλλία όπου την τελευταία πενταετία υπάρχουν 4 διαφορετικοί πρωταθλητές. Ο μικρός ανταγωνισμός έχει τον αρνητικό αντίκτυπό του στην Ευρώπη. Με εξαίρεση τον Ολυμπιακό που κάνει αξιοπρεπείς πορείες στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια (παίρνοντας ότι καλύτερο κυκλοφορεί στις ελληνικές ομάδες και με μεταγραφές από το εξωτερικό) όλες οι άλλες ομάδες είναι έρμαια των μεγάλων της Ευρώπης.
Αυτό που είναι το πιο ανησυχητικό από όλα τα προηγούμενα είναι ότι οι ελληνικές ομάδες δεν εμπιστεύονται τον έλληνα παίκτη. Δεν επενδύουν στην παραγωγή εγχώριων ταλέντων με αποτέλεσμα ο έλληνας που έχει ταλέντο να στρέφεται στο εξωτερικό. Πολλοί έλληνες λόγω του γεγονότος ότι δεν είχαν την κατάλληλη υποστήριξη από τις ομάδες ή των αυξημένων προσδοκιών τους που δεν καλύπτονται από την Ελλάδα φεύγουν για το εξωτερικό και καταξιώνονται. Από αυτό προκύπτει και η μικρή συνεισφορά των ελληνικών ομάδων στην εθνική και ίσως να είναι αυτό που μας έριξε στην τελευταία θέση. Χαρακτηριστικό είναι πως στον τελευταίο αγώνα της Ελλάδας για τα προκριματικά του Euro από τους έντεκα παίκτες μόνο οι δυο παίζουν στην Ελλάδα.
Ο τραγουδοποιός στο ίδιο τραγούδι του λέει:«Στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει». Αυτό ακριβώς. Δεν γίνεται στην χώρα που έχουν παίξει μπάλα ο Σαργκάνης, ο Δομάζος, ο Παπαϊωάννου, ο Κούδας, ο Βάσια (Βασίλης Χατζηπαναγής) αλλά και πολλοί άλλοι παικταράδες να παίζεται αυτό το άθλιο ποδόσφαιρο. Υποτιμάμε τα κατορθώματα και το επίτευγμά τους να ακουστεί η χώρα μας στην Ευρώπη με αυτό το πρωτάθλημα. Θα πρέπει αυτή η κατάσταση να αλλάξει ριζικά. Θα πρέπει να καταφέρουμε οι παίκτες να βλέπουν την Ελλάδα ως ένα πρωτάθλημα που αρχικά θα τους δίνει την δυνατότητα να αγωνιστούν στο πιο υψηλό επίπεδο και μετά από κάποια χρόνια να καλύπτει τις προσδοκίες τους. Το πιο σημαντικό από όλα είναι οι ελληνικές ομάδες να εμπιστευτούν τον έλληνα παίκτη, να αναπτύξουν τις ακαδημίες τους για να δημιουργήσουν μια βάση για τα επόμενα χρόνια. Αυτό θα τους δώσει την ευκαιρία να επανδρώσουν με έλληνες τις ομάδες τους (όχι με ξένους από την δεύτερη και Τρίτη κατηγορία άλλων πρωταθλημάτων) και να ξαναχτυπήσουν την πόρτα της εθνικής.
