Μεταναστευτικό: «Πως χάνεται συνεχώς η μπάλα»
Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Το μεταναστευτικό, όπως εξελίσσεται, αποτελεί αυτή τη στιγμή ίσως το μείζον πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Στην οικονομία και την εξωτερική πολιτική όπως περιγράψαμε στα δύο πρώτα άρθρα** αυτής της πενταλογίας, διαφαίνονται κίνδυνοι αλλά υπάρχουν τρόποι και λύσεις που μπορούν να εφαρμοστούν εφόσον κανείς είναι διατεθειμένος να τις εφαρμόσει.
Στην περίπτωση του μεταναστευτικού, όμως, τα πράγματα είναι πιο σύνθετα.
Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για μια δύσκολη πραγματικότητα που κληρονόμησε η κυβέρνηση. Η μεγαλύτερη αλήθεια είναι όμως, ότι υποτίμησε το πρόβλημα και δεν το αντιμετώπισε έγκαιρα με την ίδια ταχύτητα και ένταση που το έκανε στα θεσμικά ζητήματα και στην οικονομία.
Στο μεταναστευτικό, το επιτελικό κράτος αποτυγχάνει συνεχώς.
Κανείς δεν γνωρίζει αν αιφνιδιάστηκε αλλά και έτσι να είναι αυτό δεν είναι αποδεκτό ως επιχείρημα. Το πρόβλημα ήταν εκεί, ήταν ήδη εκρηκτικό και απλώς τις πρώτες εβδομάδες ασχολήθηκε απλώς με παρατήρηση και την καταγραφή του.
Σήμερα 4 μήνες μετά, οι αλήθειες είναι σκληρές:
Πρώτη μεγάλη αποτυχία: ο αναπληρωτής Μεταναστευτικής Πολιτικής, είναι παντελώς άφαντος.
Δεύτερη μεγάλη αποτυχία: η σύγχυση των ρόλων μεταξύ των αναπληρωτή Υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής, Υπουργού Εσωτερικών και Εθνικής Άμυνας.
Το υπουργείο Εθνικής Άμυνας μπήκε σε μια διαδικασία διασωστική ενώ ουσιαστικά θα έπρεπε να ξεκαθαριστεί ότι ουσιαστικά ο ρόλος του είναι αποτρεπτικός.
Το υπουργείο Εσωτερικών που ανέλαβε τελικά -μετά από πολλές παλινωδίες- τον συντονισμό για την «λύση» του προβλήματος, για να μπορέσει να μεταβιβάσει τις ευθύνες της διαμόρφωσης σχεδίων στις περιφέρειες και τους δήμους, βολοδέρνει μέσα στην ασάφεια και την αναποφασιστικότητα.
Και για όσους πιστεύουν ότι το δύσκολο κομμάτι είναι οι μετακινήσεις, κάνουν λάθος. Πριν από λίγες ημέρες ο υφυπουργός Άμυνας Αλκιβιάδης Στεφανής διορίστηκε υπεύθυνος συντονιστής των μετακινήσεων. Αυτό από μόνο του δείχνει ότι το πρώτο τους μέλημα είναι η αποσυμφόρηση των νησιών. Από εκεί και πέρα όμως είναι όλα στο αέρα.
Την μεγάλη ευθύνη την έχει η κυβέρνηση και ο κ. Θεοδωρικάκος προσωπικά διότι ας μην ξεχνάμε ότι από την ημέρα που βαφτίστηκε μπλε ο χάρτης οι 12 από τους 13 περιφερειάρχες είναι υπάλληλοι της ΝΔ. Άρα αποτυγχάνει η κυβέρνηση, αποτυγχάνουν και οι περιφερειάρχες και… όπου αποτυγχάνουν οι περιφερειάρχες αποτυγχάνει και η κυβέρνηση.
Υποτίθεται ότι έχουν ξεκινήσει οι συζητήσεις και ο σχεδιασμός αλλά τελικά διαπιστώνουμε ότι παρά τις πομπώδεις συσκέψεις και εξαγγελίες, δεν υπάρχει κανενός είδους ενημέρωση των τοπικών κοινωνιών και απλώς παρακολουθούμε τις αποσπασματικές και σπασμωδικές προσπάθειες αποσυμφόρησης των νησιών του Αιγαίου οπού στο τέλος δεν αποσυμφορούνται διότι δεν υπάρχει στρατηγική αναχαίτισης.
Και φτάνουμε στο σημείο που οι κάτοικοι αρκετών περιοχών αντιδρούν, αρκετές φορές ξεπερνώντας και τα όρια. Τότε έρχεται ο Υπουργός Εσωτερικών και «λέει βάλτε πλάτη» (εξού και ο «γηπεδικός» τίτλος του άρθρου). Και από κοντά το οργανωμένο μιντιακό σύστημα που ελέγχεται από την κυβέρνηση επικρίνει τους πολίτες λέγοντας «μα τους στέλνουν στη Βόρεια Ελλάδα για να μπορέσουν να φύγουν, κοινωνία κάνε πως δεν καταλαβαίνεις…». Λες και υπάρχει κάποια οργανωμένη «συνομωσία» των Βορείων γειτόνων μας , να τους αποδεχθούν.
Υπάρχει λοιπόν παντελής έλλειψη σοβαρότητας.
Το να παραδεχθούμε ότι πρόκειται για μια δύσκολη κατάσταση που δεν εξαρτάται απολύτως από εμάς, είναι λογικό. Το να δείξουμε ανοχή, είναι επίσης λογικό.
Αλλά παραινέσεις του τύπου «βάλτε πλάτη» δεν είναι αποδεκτές, κυρίως γιατί κανείς δεν μας λέει σε τι θα κληθούμε να βάλουμε πλάτη. Ποιο είναι το πρόβλημα, ποιες είναι οι οργανωμένες λύσεις.
Μπορεί τις τελευταίες μέρες ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης να παραδέχθηκε ότι το πρόβλημα ξεπερνά την κυβέρνηση και αυτό να τον τιμά. Η κυβέρνηση όμως στο σύνολο της δεν έχει ψηφιστεί για να διαπιστώνει, αλλά για να λύνει τα προβλήματα.
Πρέπει να έχουμε πλήρη εικόνα το πόσοι θα φύγουν τελικά και πόσοι θα μείνουν για να ενταχθούν στις κοινωνίες. Γιατί το πιο δύσκολο κομμάτι είναι η ένταξη στο τοπικό κοινωνικό σύνολο. Υπάρχουν δε περιπτώσεις όπως αυτή του δήμου Κονίτσης, όπου δημιουργούνται πρόσθετα ζητήματα επειδή ακριβώς βρίσκεται στα σύνορα με μια προβληματική χώρα, όπως η Αλβανία. Ο δήμος πριν χρόνια είχε 8.000 κατοίκους και αυτή τη στιγμή μένουν εκεί 1.500 εκ των οποίον μόνο οι μισοί είναι Έλληνες. Ο Δήμος έχει καταστραφεί από την έλλειψη σχεδιασμού αναπτυξιακής προοπτικής. Εκεί λοιπόν αποστέλλονται σωρηδόν πρόσφυγες, χωρίς μέτρο, σχέδιο και μυαλό.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν κομμάτια ενός εκρηκτικού παζλ που πρέπει να αρχίσει να λύνεται. Και πρέπει να αρχίσει από ΧΘΕΣ.
Υ.Γ.: Πότε θα αποφασίσει το υπουργείο Δικαιοσύνης να εξετάσει την εμπλοκή των ΜΚΟ στο προσφυγικό; Φαίνεται ότι ακόμη ελέγχουν το παιχνίδι. Υπάρχει κράτος ή υπάρχουν ΜΚΟ; Ή τελικά ορθά είχαν εμπλακεί οι ΜΚΟ από την αρχή και δικαιώνεται ο ΣΥΡΙΖΑ; Χρειαζόμαστε και σε αυτό μια απάντηση.
*Η κεντρική φωτογραφία του άρθρου αποτελεί παραλλαγή του εξωφύλλου του περιοδικού:National Geographic Magazine-The New Europeans
- *Η πενταλογία της σημερινής πολιτικής κατάστασης: Μέρος πρώτον, η Οικονομία
- *Η πενταλογία της σημερινής πολιτικής κατάστασης: Μέρος δεύτερον, Εξωτερική Πολιτική
