Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος
Από σήμερα ξεκινά η ουσιαστική πρωθυπουργική περίοδος του Αλέξη Τσίπρα! Κυριολεκτώ αναγνώστη μου και σημείωσέ το! Η επίσκεψη του κ. Τσίπρα στην γερμανική καγκελαρία αποτελεί σημειολογικώς την χαλάρωση της κυβερνητικής κράμπας, η οποία χαρακτήριζε τις πρώτες ημέρες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ!
Για τον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μια σοκαριστική διαδικασία κυβερνητικής μεταμόρφωσης, ενώ για τους ΑΝΕΛ το σημείο ή απόλυτης υφολογικής μεταστροφής που θα τους καταστήσει αγνώριστους στους φίλους τους, ή έναρξης της διαδικασίας αποχώρησης/εξοβελισμού από αυτόν τον πράγματι ιδιόμορφο, αλλά ταυτόχρονα προκλητικά ενδιαφέροντα, συνασπισμό εξουσίας στην Ελλάδα! Ή θα αλλάξει αμέσως ύφος ο Πάνος Καμμένος ή θα έχουμε «ΑΝΕΛ-EXIT» στη θέση του GREXIT!
Μην ψάχνεις, φίλε αναγνώστη, τι κέρδισε και τι έχασε ο Αλέξης Τσίπρας χθες το βράδυ στο Βερολίνο! Είναι σαχλαμάρα, ανόητη δημοσιογραφική ρουτίνα και παιδισμός η «ποζιτιβιστική δημοσιογραφία» του «τι δώσαμε, τι πήραμε»! Ούτε «έδωσε» ο κ. Τσίπρας στην κ. Μέρκελ, ούτε «πήρε»! Δεν επρόκειτο για συνάντηση συναλλαγής, αλλά για συνάντηση αναδόμησης ταυτοτήτων και δημιουργίας πολιτικού χώρου για μελλοντικές συνεργασίες στο πλαίσιο του σύγχρονου ευρωπαϊκού ανταγωνισμού και πολιτικού αγωνισμού.
Χθες στο Βερολίνο αναβαπτίστηκε πολιτικώς ο αριστερός έλληνας πρωθυπουργός, ενώ ταυτόχρονα αναβαθμίστηκε ο ίδιος σε κανονικό ηγέτη χώρας-μέλος της ΕΕ. Από σήμερα η προσδοκία πολλών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό για μια «αριστερή παρένθεση», μετατρέπεται αντικειμενικώς σε απογοήτευση και ενδεχομένως πικρία! Τους «πρόδωσε» η ομοϊδεάτισσά τους Άνγκελα! Άλλα ανέμεναν από αυτήν! Ο Αλέξης μοιάζει ευέλικτος σαν μερικούς άλλους αριστερούς ηγέτες που γνωρίσαμε μεταπολεμικά στην Λατινική Αμερική ή προπολεμικά στην Ευρώπη, αλλά ταυτόχρονα μαθαίνει γρήγορα την σύγχρονη ευρωπαϊκή, θεσμοτυπική αφήγηση, την οποία και υιοθετεί (: European Discourse as a problem-driven empirical (poststructuralist) sub-discourses of identities, policies and new forms of governance in today’s Europe).
Από την άλλη μεριά, η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ αναπτύσσει το Νεο-ηγεμονικό πρότυπο της σύγχρονης Ευρώπης πάνω στην ίδια αυτή αφήγηση με την ίδια (προσωπικά) σε έναν παιδαγωγικό ρόλο που συνδυάζει παραδοσιακά (συντηρητικά) πατριαρχικά χαρακτηριστικά με τον παιδαγωγικό κονστρουκτιβισμό! Είναι αντίφαση… αλλά έτσι λειτουργεί η σύγχρονη πολιτική αγορά φίλε μου! Έτσι νομιμοποιείται επίσης πολιτικά η σύγχρονη επιχειρηματικότητα! Και βασικός ρόλος της κ. Μέρκελ είναι να στηρίξει ιδεολογικά και πολιτικά αυτήν τη νέα μορφή νομιμοποίησης της επιχειρηματικότητας στην ΕΕ, που έρχεται όχι απλώς να αντικαταστήσει την παλαιά έννοια της επιχειρηματικότητας – όπως για παράδειγμα κυριαρχεί ακόμη στην Ελλάδα – αλλά επιπλέον να υποκαταστήσει μέσω αυτής την έννοια της κοινωνικότητας και της κοινωνικής σύγκλησης.
Έτσι δοξάζεται ένας, πραγματικά ιδιόμορφος, σύγχρονος γερμανικός πατερναλισμός που επιχειρεί να εναρμονίσει τα χαρακτηριστικά των συντηρητικών πολιτικών στην ΕΕ, με έναν αέρα κονστρουκτιβιστικής πολιτικής κουλτούρας, ο οποίος με έναν διαλεκτικό τρόπο έχει «ανάγκη» καί την ενσωμάτωση της αριστεράς στην διακυβέρνηση της ΕΕ! Αν θέλεις να το πω αντίστροφα θα έλεγα: Καί η σημερινή ευρωπαϊκή αριστερά θέλει τον γερμανό της, αν θέλει να κυβερνήσει! Καί ο αριστερός ευρωπαϊκός νότος στην σύγχρονη νεο-ηγεμονική γερμανική αφήγηση εντάσσεται πλέον, έτσι ώστε να αποκτήσει κυβερνητική οντότητα… και «παραμύθια» δεν θα σου πω αναγνώστη μου στο ζήτημα!
Αυτή είναι η πραγματικότητα! Αν δεν μας αρέσει ας δημιουργήσουμε επιστήμη (με την ευρεία έννοια του «Episteme» – όπως μας δίδαξε ο Michel Foucault – και όχι με την στενή του «science») και αυθεντικό (αντιλαϊκιστικό) πολιτισμό αμφισβήτησης (: κίνημα) και όχι δεξιάς ή αριστερής αντίδρασης, και ας αγωνιστούμε για την ανατροπή του νεο-ηγεμονισμού, προσφέροντας μια καλοδομημένη προοπτική εναλλακτικής ηγεμονίας στην Ευρώπη. Αυτό είναι το σημερινό δύσκολο και όμορφο έργο της αριστεράς! Και μέχρι να γίνει αυτό συνείδηση στο μεγαλύτερο μέρος των αριστερών, θα είναι πολλοί οι αριστεροί ηγέτες που θα «καταναλωθούν» ως βασικά πλέον συστατικά του ευρωπαϊκού νεο-ηγεμονισμού, υπό γερμανική ηγεσία ασφαλώς…
Μέσα σε αυτό το νεο-ηγεμονικό μπλέντερ αλέθεται σήμερα ο αριστερός πολιτικός Αλέξης Τσίπρας και δεν γίνεται αλλιώς! Θα βγει αγνώριστος, αλλά θα έχει συμβάλει στην διαρκή μεταμόρφωση της ΕΕ! Θα έχει δείξει (αμέσως και κυρίως εμμέσως), με την δική του πολιτική ρευστοποίηση, τις δραματικές αντιφάσεις και την δημοκρατική παραδοξότητα εντός της ΕΕ, καταλήγοντας πως μόνον εντός μιας δημοκρατικής ομοσπονδίας το κοινό νόμισμα θα είχε μια εναρμονιστική και όχι όπως σήμερα διασπαστική, αποξενωτική λειτουργία! Και όλα αυτά αν δεν κάνω λάθος! Και όλα αυτά αν πράγματι ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας σοβαρός αριστερός πολιτικός και όχι ένας περφόρμερ της αριστεράς! Η ζωή θα δείξει …και ίσως η Ζωή, επίσης!!!
Σε κάθε περίπτωση η πολιτική αναβάπτιση και ευρωπαϊκή αναβάθμιση του Αλέξη Τσίπρα στο Βερολίνο είναι μια θετική καμπή για το ελληνικό ζήτημα. Είναι καλό και για τους έλληνες εργαζόμενους και για τους σύγχρονους επιχειρηματίες. Είναι μάλλον κακό για την διαπλοκή και την κρατικοδίαιτη, παρασιτική και πλουτοκρατική επιχειρηματικότητα, όπως και για την αλήτικη και μαγκίτικη επιχειρηματικότητα της φοροαπαλλαγής, της εισφοροδιαφυγής, της φοροκλοπής και της φοροδιαφυγής.
Εύχομαι μάλιστα η σημερινή κυβέρνηση στην Ελλάδα να βοηθήσει ώστε όλοι οι αριστεροί να συνειδητοποιήσουν πως κεφάλαιο και εργασία δεν είναι έννοιες αντίθετες. Πολιτικώς αντίπαλες ναι, αλλά όχι με την έννοια της ρήξης, αλλά εκείνη του σοσιαλ-δημοκρατικού, αγωνιστικού εναρμονισμού. Αυτό θα αποτελούσε μια ποιοτική αναβάθμιση της αριστεράς που θα την καθιστούσε πραγματική δύναμη δημιουργίας, αντί για δυναμικό καταστροφής προς μια σοσιαλιστική κοινωνία! Αλλά ακόμη και το πέρασμα της αριστεράς από τον δογματισμό και τον ιδεολογικό κανονισμό στον αριστερό πραγματισμό και στις αντιλαϊκιστικές πολιτικές που απεχθάνονται τις εθνικιστικές κορώνες, φαίνεται πως πραγματοποιείται σήμερα μέσω Βερολίνου. Χρόνια πολλά, λοιπόν Αλέξη στις ευρωπαϊκές πολιτικές, προς μια ευρωπαϊκή πολιτική, έστω και υπό το κιτς μιας εθνικής επετείου που πάντα με ενέπνεε μυστηριωδώς, της 25ης Μαρτίου!
